ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ κάτι από σένα

Ο Γιώργος Νικητόπουλος είναι ένας καινούριος τραγουδοποιός που γράφει ενδιαφέροντα τραγούδια – με ελληνικό, ερωτικό κυρίως, στίχο. Να το πούμε αυτό από την αρχή… σαν συμπέρασμα, πριν περάσουμε σε ορισμένες λεπτομέρειες.

Ο Νικητόπουλος θέλει να πρωτοτυπήσει σε όλα, στο μέτρο του δυνατού πάντα, και συχνά το καταφέρνει. Και όταν λέω «σε όλα», εννοώ «σε όλα». Σε μουσικές, στίχους, ενορχηστρώσεις, ερμηνείες. Όχι, δεν γράφει κάτι που δεν έχει ξανακουστεί ο Νικητόπουλος, απλώς δεν είναι 100% προβλέψιμο εκείνο που μας παρουσιάζει στο «Κάτι από Σένα» [Μετρονόμος, 2017] – κι αυτό δεν είναι λίγο. Βεβαίως, αυτή η διάθεσή του να είναι κάτι άλλο από τη γενιά του (τουλάχιστον, και σε πρώτη φάση) δεν τον βγάζει πάντα στο ξέφωτο, μα ακόμη και σ’ αυτές τις περιπτώσεις σημασία έχει η προσπάθειά του να αρθρώσει έναν τραγουδοποιητικό λόγο κάπως διαφορετικό. Όχι σαν αυτόν που ακούς παντού τριγύρω, σήμερα, στο ελληνικό τραγούδι. Και αυτό το καταφέρνει, γιατί ο Νικητόπουλος δεν είναι ούτε «έντεχνος», ούτε λαϊκός, ούτε ροκ, ούτε ποπ. Έτσι λοιπόν, και όντας απομακρυσμένος απ’ αυτές τις τέσσερις βασικές ταμπέλες, δεν μπορεί παρά να είναι κάτι ενδιάμεσο ή κάτι πέρα απ’ αυτές – κοντολογίς ο εαυτός του.

Το πρώτο τραγούδι τού άλμπουμ είναι το «Καριέρα». Ένα τζαζάκι, ένα σουινγκάκι που φέρνει στο νου μου τραγούδια του Γιώργου Μαρίνου από τα seventies (συνθέσεις του Νίκου Δανίκα δηλαδή) – το φαντάζομαι δε και με τη φωνή του Μαρίνου κι έτσι μ’ αρέσει ακόμη περισσότερο. Στην ενορχήστρωση έγχορδα, πιάνο, μπάσο, ντραμς (ούτε μπουζούκια, ούτε ηλεκτρικές κιθάρες). Η φωνή με μιαν αίσθηση θεατράλε αστάθειας, και, σε κάθε περίπτωση, μια πολύ καλή εισαγωγή. Και στο δεύτερο τραγούδι όμως, το «Σε μια σκηνή», ο Νικητόπουλος δείχνει χαρακτήρα. Κι εδώ υπάρχει ξανά η… γλυκιά πίκρα (όπως υπάρχει και στο πρώτο) ωραία επεξεργασμένη σε κάθε διάστασή της (συνθετική, στιχουργική, ενορχηστρωτική, ερμηνευτική). Το τρίτο τραγούδι, «Το σπίτι», είναι κι αυτό κάτι άλλο. Ένα blues, τραγουδισμένο από την Αγγελική Τουμπανάκη (πολύ καλή). Οι «Κότες» που ακολουθούν έχουν έναν ευτράπελο χαρακτήρα, που αλλοιώνει τις πρώτες (τρεις) εντυπώσεις, και σαν τραγούδι σώζεται από την πνευματώδη ενορχήστρωση. Ο Νικητόπουλος ως νέος ή εν πάση περιπτώσει νεότερος άνθρωπος χρησιμοποιεί κάποιες εκφράσεις, λίγο τραβηγμένες, που προσωπικώς δεν μου κάθονται καλά (π.χ. «δυο καημοί που τους καπνίζω», «σαν καπνός να σε θυμίζω»), παρά ταύτα και εδώ, στο «Καπνός», δείχνει πόσο μετράει ξανά, αφού κατορθώνει να ανταποκριθεί πολύ καλά σ’ ένα τραγούδι που δεν είναι εύκολο. Το «Σε κάποια βόλτα» (Παυλίνα Κατσή) είναι ένα λαϊκό τραγούδι (έχει μπουζούκι), ένα ζεϊμπέκικο, ένα «έντεχνο» ζεϊμπέκικο, που είναι καλό, ασχέτως αν είναι κάπως προφανές. Κι άλλο… γυναικείο τραγούδι στη σειρά, το «Χωρίς», πάλι με την Κατσή, που είναι κι αυτό λαϊκό στη βάση του (χωρίς μπουζούκι, μα με μαντολίνο), αλλά είναι πιο εμπνευσμένο σε όλα του. Πολύ καλό. Το όγδοο κομμάτι λέγεται «Πουκάμισο καρό» και είναι τραγουδισμένο από τον Νικητόπουλο. Μελωδικώς, είναι ίσως το πιο «χατζιδακικό» τραγούδι της συλλογής – ήθελα να την αποφύγω αυτή τη λέξη, αλλά τελικώς δεν το κατάφερα. Προτελευταίο το «Κάτι από σένα», ένα ακόμη ιδιόμορφο τραγούδι, που κάπου φέρνει και προς στο blues, και με την ίδια πάντα προσοχή σε ερμηνείες-φωνές (ιδίως φωνές) και ενορχηστρώσεις.

Το «Κάτι από Σένα» θα κλείσει με τη μελοποίηση ενός σονέτου του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα, που συνδυάζει απαγγελία και τραγούδι, ξανά με πρωτότυπο τρόπο.

Για να επανέλθουμε στην αρχή-αρχή. Πολύ καλό ντεμπούτο από τον Γιώργο Νικητόπουλο. Προσωπικώς θα τον έχω κατά νου και για το μέλλον…

Επαφή: www.metronomos.gr