ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 66

27/12/2017
Προχθές, ανήμερα τα Χριστούγεννα, βρέθηκα σ’ ένα σπίτι – μεγάλη παρέα, καμμιά 15αριά άτομα. Φάγαμε και ήπιαμε του σκασμού, ακούσαμε μουσική, κουβεντιάσαμε… και κάποια στιγμή ρετάραμε. Τότε, σηκώθηκε ένας από την παρέα, που δεν ήταν από τους άμεσους φίλους, και ρίχνει στη TV μια ελληνική ταινία, το «Τανγκό των Χριστουγέννων»… ξέρω ’γω, για να χαλαρώσουμε. Τι κίνηση ήταν αυτή τώρα; Eίπα μέσα μου. Παρά ταύτα κάθισα λίγο να τη δω, αν και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, επειδή άλλοι συνέχιζαν να κουβεντιάζουν και η κουβέντα μού φαινόταν, στη συγκεκριμένη φάση, πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Μετά, βέβαια, ξαναπήγα στην ταινία, αλλά επειδή είχα κενά την παράτησα οριστικά. 
Γύρισα σπίτι κάποια στιγμή, κάπως συνήλθα, και είπα να την ψάξω να τη δω – αν υπήρχε στο YouTube. Υπήρχε… και την είδα. Μια σύντομη κριτική λοιπόν κατόπιν εορτής. Με καθυστέρηση έξι χρόνια δηλαδή… και δύο μέρες. 

Αν εξαιρέσεις την αρχή και το τέλος, τη σύνδεση δηλαδή της ιστορίας με το σήμερα που ήταν άσκοπη και σχεδόν αστεία, η ταινία είναι πολύ καλή, μέσα στα επιμέρους προβλήματά της – που είναι βασικά δύο, αλλά τα προσπερνάς επειδή τα ατού της είναι ισχυρά και τα καλύπτουν. Μετριότατος ο Μπέζος σ’ ένα σκληρό ρόλο (εκείνον του Α/νχη διοικητή), λίγη η Βίκυ Παπαδοπούλου (στο ρόλο της γυναίκας του), πολύ καλοί όλοι οι άλλοι (μικροί και μεγάλοι) ρόλοι και εκπληκτικός ο Γιάννης Στάνκογλου (στο ρόλο του υπολοχαγού). Ωραία και ουσιώδης στρατιωτική ιστορία, που διαδραματίζεται σ’ ένα στρατόπεδο στον Έβρο του 1970, με πολλές επεκτάσεις, επενδυμένη με βαρύγδουπη μελοδραματική μουσική που δεν κόλλαγε και με κακό τον Νταλάρα στο τραγούδι των τίτλων (τέλους).  
Εγώ άργησα να δω το «Τανγκό των Χριστουγέννων», μια ωραία λαϊκή ταινία για όλους (από το 2011), αλλά μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι (απ’ αυτούς που μας διαβάζουν εδώ), που έχουν αργήσει περισσότερο… 

27/12/2017
>>Η ελληνική κοινωνία είναι όντως μια κατεχόμενη κοινωνία όχι όμως από τους άλλους, από τους ξένους αλλά από τον εγκλωβισμό στο είδωλό της, τη μίζερη αυτο-θυματοποίησή της. <<

Πάνω σ’ αυτή τη γελοία και σαθρή ιδεοληψία είναι στηριγμένη όλη η αντιδραστική αφήγηση των φιλελέδων.

Η Ελλάδα από τον πόλεμο και μετά (Δόγμα Τρούμαν, Σχέδιο Μάρσαλ), ας το πιάσουμε από ’κει, είναι με βούλες και με σφραγίδες αποικία.

Οι φιλελέδες ξεπλένουν, για πολλοστή φορά, τους ντόπιους προστάτες των ξένων συμφερόντων, το κράτος της δεξιάς που στηρίχτηκε στους δοσίλογους και τους τραμπούκους, την ξενόδουλη χούντα, το μπαράζ των μεταπολιτευτικών οικονομικών σκανδάλων της ΛΜΑΤ (όλους εκείνους δηλαδή που ξάφρισαν ό,τι είχε απομείνει από τους ξένους), ενώ συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις στη διάδοση και εμπέδωση τής δήθεν συλλογικής ευθύνης τού «όλοι μαζί τα φάγαμε».  

Συνεχόμενες αθλιότητες από τους ν/φ, που όσο η κρίση θα βαθαίνει τόσο πιο πολύ θ’ ακούγονται… 

27/12/2017 

Δεν υπάρχει περίπτωση να τρακάρεις γνωστό πολιτικό, που να σου πει ότι ακούει… Soft Machine, ότι γουστάρει τις ταινίες του Άκι Καουρισμάκι και πως η «Ηλεκτρονική Επανάσταση» του Μπάροουζ είναι ένα από τα πιο έξυπνα βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ (είπα στην τύχη τρία ονόματα). 

Απεναντίας τρακάρεις συνέχεια αγράμματους, που σπεύδουν να κρεμάσουν στα μανταλάκια την αγραμματοσύνη τους, ώστε να φανεί πως δε διαφέρουν απ’ το… αγριεμένο πλήθος που δυνητικά εκφράζουν.

Δες, για παράδειγμα, την Ντόρα Μπακογιάννη, που κάποτε φυτεύτηκε από τον πατέρα της στο υπουργείο πολιτισμού (άκου υπουργός πολιτισμού η Ντόρα!), που έδινε «καλύτερο βραβείο γυναικείας ερμηνείας» (του Ποπ Κορν) στην Άννα Βίσση και που εσχάτως δήλωσε… «είμαι φαν του The Voice, επέμενε ο Ισίδωρος να το δούμε και με συνεπήρε…». 

Τo επίπεδο του Μητσοτακέικου είναι ομολογημένο από χρόνια… 

27/12/2017 

«Εκτός από τη Γιούρομπανκ κανείς δε σε θυμάται

σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού»

ΕΦΚΑ, ΕΝΦΙΑ, ΤΣΜΕΔΕ, σήμα κτλ. Γαμώ το κέρατό σας…

26/12/2017

Οι Attack είχαν κυκλοφορήσει κάποια 45άρια στη Βρετανία στα late sixties, αλλά LP δεν είχαν προλάβει να κάνουν. Αυτό, το LP, βγήκε για πρώτη φορά το 1990 και άστραψε ο ουρανός! Πολύ μεγάλη μπάντα, που ηχογράφησε απίστευτα τραγούδια στην καρδιά της british psych.
Στο “Mr Pinnodmy’s dilemma”, που είναι συγκλονιστικό (ν' ακούνε οι νέοι, να μαθαίνουν), μιλάνε για ένα ιδιαίτερο παιδί, που μπορεί να ήταν αυτιστικό (αν και τότε δεν υπήρχε ακριβώς αυτός ο όρος) - ένα τραγούδι που μπορεί να επηρέασε ακόμη και τους Who στο “Tommy”. Απίστευτα ντραμς από τον Keith Hodge, βομβαρδιστικό μπάσο από τον Roger Deane, θανατηφόρα κιθάρα από τον John DuCann, αγέρωχη ερμηνεία μεγατόνων από τον Richard Shirman. Όλοι οι μουσικοί έπαιξαν αργότερα σε άλλα σχήματα (Andromeda, Atomic Rooster, The Five Day Week Straw People κ.λπ.).

26/12/2017

Υπάρχουν πολλοί που δυσανασχετούν εκτός καθημερινότητας, δεν γουστάρουν τις γιορτές, δεν γουστάρουν ακόμη περισσότερο τις θρησκευτικές γιορτές, και γενικώς καταθλίβονται με το να σκέφτονται πως υποχρεούνται να γιορτάσουν. Κανείς όμως δεν υποχρεώνει κανέναν και για τίποτα.
Υπάρχουν πολλά στραβά σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά τέτοιες μέρες δεν ξέρω πιο στραβό από το να ενοχλείται κάποιος επειδή είναι οι δρόμοι στολισμένοι, επειδή υπάρχουν βιτρίνες στολισμένες (οι οποίες είναι τέλειες τη νύχτα, όταν τα μαγαζιά είναι κλειστά), επειδή υπάρχουν παιδιά που λένε ακόμη τα κάλαντα, επειδή μπορεί να συναντηθούμε με συγγενείς ή φίλους σ’ ένα τραπέζι, γύρω από μια καλοψημένη γαλοπούλα, πίνοντας ένα καλό κρασί (ή και λιγότερο καλό).
Προσωπικά έχω ορισμένα πράγματα που αντιπαθώ στις γιορτές, αλλά αυτά τα εντάσσω σε κάποιους γενικότερους προβληματισμούς και όχι στο εορταστικό κλίμα αυτό καθ’ αυτό. Δεν μ’ αρέσει π.χ. η πολλή ζέστη στα διαμερίσματα, σιχαίνομαι τα τζάκια στις πόλεις και δε βρίσκω σωστό, μετά από μιαν ωραία εορταστική συνεύρεση σ’ ένα σπίτι, να τρέχεις αγχωμένος στα μαγαζιά, για ν’ ακούσεις στριμωγμένος χαζές μουσικές, βλέποντας άγνωστες φάτσες.
Και μ’ αρέσει, όταν η παρέα διαλύεται, να ρίχνω ένα γερό κομμάτι στο πικάπ, για πάρτη μου όπως λένε, και με γεμάτο το volume να κατεβάζω το τελευταίο ποτήρι…