Lord, have mercy…

Σ’ αυτή τη χώρα ο καθένας από μας ζει κατά τύχη. Από σύμπτωση.

Λέγαμε να πάμε για μπάνιο κατά Ζούμπερι χθες το απόγευμα, αλλά η καταστροφή στην Κινέτα και οι καπνοί, που τους βλέπαμε στον ουρανό μας, μας απέτρεψαν.

Ούτε αυθαίρετα έχουμε, ούτε καταπατήσαμε τίποτα, ούτε… νομιμοποιήσαμε τίποτα. Όχι πως θα μπορούσε κάποιος να υπονοήσει, επειδή τα διαβάζω δυστυχώς και αυτά, πως… τα θέλανε και τα πάθανε (όπως στην Μάνδρα τον περασμένο Νοέμβρη), αλλά να… σ’ αυτό το μπουρδέλο όσα και να πληρώσεις είσαι διαρκώς απροστάτευτος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα. Για την περιουσία σου, τους ανθρώπους σου, τη ζωή σου. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχεις μονίμως το χέρι στην τσέπη.
Άμα μπορείς να προφυλαχτείς από μόνος σου ίσως και να γλιτώσεις, αλλιώς, αν βρεθείς σε μια φάση σαν τη χθεσινή, μοιάζεις καταδικασμένος.  

Το ξέρω υπάρχει θλίψη και πένθος μαζί με αγανάκτηση και οργή… τίποτα όμως δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία ενός δράματος, που έχει ήδη παιχτεί και που θα εξελιχθεί όπως όλα τα (ανάλογα) προηγούμενα.

Δεν ξέρω, αλλά αυτή η σπαραχτική προσευχή ίσως, ίσως λέω, να μπορεί να υπενθυμίσει σε κάποιους πως, παρ’ όλα τα δεινά, δεν είναι τελείως μόνοι τους σ’ αυτή τη ζωή…

Είναι παρέλκυση από το επίμαχο (το γιατί ξανασυνέβη ένα τέτοιο έγκλημα) ο σχολιασμός όσων έγραψε ένας μισάνθρωπος παπάς. Εξάλλου, υπάρχουν άλλοι… παπάδες, που τα λένε καλύτερα…
“Lord God, Love of God, Son of the Father takes away the sins of the world, have mercy on us”…

(από το “Have mercy” των Spooky Tooth / Pierre Henry) 

Τη Δευτέρα 23/7 στα Εξάρχεια, στην πλατεία, εκεί όπου εξελίσσονταν κάθε βράδυ οι συναυλίες τού «Αναψυκτήριον / Τα ωραία Εξάρχεια» κάποιος, που αντιπροσώπευε ένα μέρος των 15 φορέων (εκείνων που οργανώνουν τη γιορτή), ανέβηκε στο πάλκο σταματώντας απότομα τo live των Appalachian Cobra Worshipers (εννοώ πως διέκοψε το τραγούδι που εξελισσόταν, καθώς δεν περίμενε ούτε καν να τελειώσει – μιλάμε για τέτοιο σεβασμό προς τους μουσικούς, που ενδιαφέρθηκαν να παίξουν τζάμπα), λόγω της κατάστασης με τις φωτιές (εκείνη την ώρα, γύρω στις 22:30, ψάχναμε να δούμε τι γινόταν στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά κ.λπ.). Ακολούθησε το σχετικό κομφούζιο – με κάποιους από τους διοργανωτές, στην πορεία, να βρίσκονται προ απροόπτου, καθώς δεν είχαν ενημερωθεί για το γεγονός (πως θα διακόπτονταν οι συναυλίες δηλαδή). Πλήρης ασυνεννοησία.  

Όταν για μια εκδήλωση αυτού του τύπου, τρεις το λάδι-τρεις το ξίδι εννοώ, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, ώστε να δουν τι θα συμβεί και τι απόφαση θα πάρουν (για να συνεχιστεί ή όχι ένα live), αναλογιστείτε τι γίνεται παραπάνω, στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, εκεί όπου απαιτείται συντονισμός πολλών και διαφορετικών φορέων και ανάγκη να παρθούν αποφάσεις, σε μηδαμινό χρόνο – αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την ίδια τη ζωή εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων.  

Η πολυδιάσπαση, η αλληλοεξάρτηση και οι επικαλύψεις φορέων δημιουργούν ένα μπάχαλο διοικητικό, που μπορεί να το ζούμε, δίχως άμεσα θύματα, κάθε μέρα (σπάνε απλώς τα νεύρα μας), αλλά που, σε μια κρίσιμη στιγμή, μπορεί να αποδειχθεί πως είναι στυγνά εγκληματικό.
Κατά τα λοιπά οι «ασύμμετρες απειλές» μάς φταίνε…