ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 115

2/9/2018
Μεγάλη απώλεια για την jazz. Πέθανε στα 92 του ο πιανίστας και συνθέτης Randy Weston.

Ο Weston ήταν από τους μουσικούς που έκαναν την Αφρική σπίτι τους, στην κυριολεξία, καθώς είχε ζήσει αρκετά χρόνια στην Ταγγέρη, ηχογραφώντας μεγάλα άλμπουμ, σε περισσότερο από 60 χρόνια καριέρας, όλα μέσα στο πνεύμα των κοινωνικοπολιτικών ιδεών του παναφρικανισμού, ανοίγοντας νέους δρόμους για την jazz με το “Uhuru Afrika” το 1960 (τη συνεργασία του με τον ποιητή Langston Hughes), φθάνοντας στο εμπορικό απόγειό του με το έξοχο “Blue Moses” (1972), στο οποίο δεν έπαιζε πιάνο, αλλά fender rhodes, έχοντας δίπλα του μόνον «άσσους» (Freddie Hubbard, Grover Washington Jr., Hubert Laws, Ron Carter, Billy Cobham, Airto Moreira κ.ά.), σε μια παραγωγή του Creed Taylor που άφησε εποχή. Ο Weston, που συνέχιζε να βγάζει δισκάρες και τις επόμενες δεκαετίες, όπως το απίθανο “Khepera” το 1998, υπήρξε ένας οραματιστής μουσικός, που τιμήθηκε εν ζωή δεκάδες φορές και θα τιμάται αιωνίως.  

1/9/2018 

Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΙΚΡΑΣ

Από τα πολύ μεγάλα τραγούδια της Ομόνοιας. Το απίστευτο εξόδιο ζεϊμπέκικο του Κώστα Κατσίγρα, σε στίχους εκείνου που το είπε για πρώτη και τελευταία φορά. Πιάτα σωροί στο μαγαζί και μετά να ξερνάς τις «μπόμπες» στο πεζοδρόμιο…
Νίκος Λέκκας, Σονόρα (οδός Καποδιστρίου), 1986...

30/8/2018

Κάποιος Ιταλός, που ειδικεύεται στα fake news με σκοπό να εκθέτει τα major media στο κυνήγι της πρωτιάς, έστειλε, λέει, στον τάφο, μέσω της νέας υπουργού πολιτισμού, τον Κώστα Γαβρά. Η πλάκα δεν είναι πως η είδηση μεταδόθηκε σε αστραπιαίο χρόνο από τα πιο πολυδιαβασμένα παγκόσμια σάιτ (ΝY Times, Washington Post, ABC News κ.λπ.), καθώς επαγγελματίες-ηλίθιοι πάντα θα υπάρχουν, που θα αναπαράγουν ό,τι να ’ναι, πάνω στη φούρια τους να μεταδώσουν πρώτοι κάτι δίχως να τσεκάρουν τα «τι» και τα «πώς», αλλά το γεγονός ότι κάποια ελληνικά μέσα, που ομνύουν στον αντιΣυριζαϊσμό, βρήκαν την ευκαιρία να χύσουν και πάλι το δηλητήριό τους.

Προσωπικά, δεν μ’ ενδιαφέρει αν ξεφτιλίζονται ξένα σάιτ (χέστηκα για τους Times), αλλά το να διπλο-ξεφτιλίζονται ελληνικά τινά έχει οπωσδήποτε μια… άλλη ομορφιά.

30/8/2018
Θες να μάθεις τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση (και άλλα πολλά) από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, μέχρι την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και ακόμη πιο μετά; Βρες λίγο χρόνο, πάρε βαθειά ανάσα και διάβασε αυτή την εκπληκτική συνέντευξη ενός μεγάλου σοβιετικού στοχαστή-μαρξιστή, του Βίκτορ Βαζιούλιν, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1932 και που πέθανε το 2012.

Βιβλία του Βαζιούλιν δεν έχουν κυκλοφορήσει πολλά στην Ελλάδα. Υπάρχει το «Η διαλεκτική του ιστορικού προτσές και η μεθοδολογία της έρευνάς του» [Σύγχρονη Εποχή, 1988], το «Η λογική της Ιστορίας : Ζητήματα θεωρίας και μεθοδολογίας» [Ελληνικά Γράμματα, 2004 / ΚΨΜ, 2013] και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη… Αν υπάρχει κάτι άλλο… 
>>Οι τάσεις γραφειοκρατικοποίησης ενισχύθηκαν επιπλέον και λόγω της βαρύτατης κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην οποία είχε περιέλθει η ΕΣΣΔ, ως η μόνη χώρα στην οποία νίκησε η σοσιαλιστική επανάσταση σ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό εξώθησε σε μεγαλύτερη συγκεντροποίηση απ' αυτή που θα υπήρχε, αν έλειπε η εν λόγω πίεση. Οι συνθήκες αυτές απαιτούσαν μεγαλύτερη εργασιακή πειθαρχία, μεγαλύτερο πειθαναγκασμό για εργασία. Όμως, η ενίσχυση του εξαναγκασμού σε εργασία οδηγεί στην επίταση της αλλοτρίωσης των διοικούμενων απ' τους διοικούντες. Ενισχύει την αποξένωση μεταξύ εργατών και διοικητικού μηχανισμού. Χωρίς να επεκταθώ στην πλήρη ανάλυση του συνολικού μηχανισμού εμφάνισης της γραφειοκρατίας, των αμοιβαίων σχέσεων στο εσωτερικό της, θα επισημάνω μόνο ότι η διαμόρφωση της «νέας» γραφειοκρατίας και η ενίσχυσή της ήταν νομοτελειακή στη χώρα μας. Εάν μια γραφειοκρατία ενισχύεται, όλο και πιο πολύ αποξενώνεται απ' το λαό. Αυτό σημαίνει ότι οι γραφειοκράτες επιδιώκουν όλο και πιο πολύ τους δικούς τους ατομικούς σκοπούς, τον προσωπικό τους πλουτισμό, τη σταδιοδρομία τους κ.λπ. Και μάλιστα, όπως ήταν φυσικό, η μεγαλύτερη αποξένωση απ' το λαό παρατηρούνταν στα ανώτερα κλιμάκια, στην κορυφή του μηχανισμού. Αυτά τα κλιμάκια άρχισαν να προσανατολίζονται προς τη Δύση. (…) Ανακεφαλαιώνοντας, μέχρι τότε που θα υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα κοινωνικά και ατομικά συμφέροντα, θα υπάρχει και γραφειοκρατία.<<

30/8/2018

Πριν λίγες μέρες (22 Αυγούστου) έφυγε από τη ζωή στα 85 του ένας μεγάλος αρμονικίστας, συνθέτης και τραγουδιστής του blues, ο Lazy Lester. 

O Lester ήταν από την Λουιζιάνα και η αρχή της καριέρας του, στο δεύτερο μισό των φίφτις, συνδέθηκε με την περίφημη εταιρεία Excello, γράφοντας εκεί μερικές αθάνατες πλευρές. Έχω δύο βινύλια του Lazy Lester (και κανα δυο CD) στη δισκοθήκη, το κλασικό “True Blues” στην Excello, που βγήκε το 1967 και που περιλαμβάνει τα έξοχα 45άρια από το ξεκίνημά του, καθώς και το “Rides Again”, που είναι ηχογραφημένο στη Βρετανία το 1987 (σε παραγωγή του Mike Vernon) και κυκλοφόρησε, τότε, από την Blue Horizon και τη γερμανική Stomp/Line. Παλιά στο Jazz & Τζαζ είχα γράψει διάφορα για τον Lazy Lester, αλλά τώρα τρέχα βρες τα…  

Έτσι όπως ακούγεται στο "Sugar coated love", από το 1958, ο Lazy Lester, ακούγονταν οι Εγγλέζοι δέκα χρόνια αργότερα...