Θα υπάρχει
πάντα το soundtrack του Μίκη
Θεοδωράκη για την ταινία του Κώστα Γαβρά État
de Siège (1972), για
το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/253207/kostas-gavras-kai-mikis-theodorakis-se-katastasi-poliorkias-mia-tainia-ton-70s-poy-egrapse-istoria, αλλά αυτή δεν είναι η μοναδική «κατάσταση πολιορκίας» του μεγάλου μας
συνθέτη. Υπάρχει άλλη μία, ως γνωστόν, από το 1968 και γι’ αυτήν θα γράψουμε
τώρα...
Να πούμε λοιπόν, για αρχή, πως αυτή η πρώτη «Κατάσταση
Πολιορκίας» αποτελεί την μελοποίηση τού ποιήματος με τον ίδιο τίτλο της Ρένας
Χατζηδάκη (Μαρίνα) (1943-2003), κόρης της Λιλής Ζωγράφου. Το ποίημα είχε
μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, το 1968.
Όπως διαβάζουμε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο τού έλληνα συνθέτη
Το Χρέος [Εκδόσεις Τετράδια της Δημοκρατίας, Ρώμη 1972] (τα κεφαλαία
γράμματα είναι του πρωτότυπου):
«Ιανουάριος 1968. Η
Μαρίνα έμεινε στο διάδρομο μπροστά στο κελλί αρ. 1. Μαζί με μιαν άλλη κοπέλα
που φορούσε πανταλόνια. Όταν με ξαναπήγαν πλάι στο παλιό κελλί, η Μαρίνα είχε
μεταφερθεί στο κελλί των γυναικών. Όταν έκανα τη μεγάλη απεργία πείνας άκουγα
τη φωνή της Μαρίνας που φώναζε τον φρουρό.
Η Μαρίνα έγραψε ένα ανυπέρβλητο σε ομορφιά, δύναμη και αλήθεια ποίημα. Κάθε λέξη, εικόνα, νόημα, μπήγονταν στη σάρκα μου. Με πονούσαν. Με ανακούφιζαν. Με λύτρωναν. Ήταν η φωνή μας. Ήταν τα ίδια μου τα λόγια –οι ελπίδες– που έγιναν “σαπισμένα σταφύλια”. Ήταν η οργή. Η πίκρα. Κι’ όμως ήταν η δύναμή μας.
Η Μαρίνα έγραψε ένα ανυπέρβλητο σε ομορφιά, δύναμη και αλήθεια ποίημα. Κάθε λέξη, εικόνα, νόημα, μπήγονταν στη σάρκα μου. Με πονούσαν. Με ανακούφιζαν. Με λύτρωναν. Ήταν η φωνή μας. Ήταν τα ίδια μου τα λόγια –οι ελπίδες– που έγιναν “σαπισμένα σταφύλια”. Ήταν η οργή. Η πίκρα. Κι’ όμως ήταν η δύναμή μας.
Έλαβα πρώτα, το πρώτο
μέρος. Συνέθεσα δίχως ανάσα τη μουσική. Αργότερα στο Βραχάτι μου ’στειλαν το
δεύτερο και το τρίτο μέρος.
Σα μουσική φόρμα είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω το δρόμο που άνοιξα με τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ-ΑΒΕΡΩΦ. Ήταν ένα καινούριο “τραγούδι-ποταμός” σε τρία μέρη.
Στην αρχή ο τίτλος ήταν “ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ”, γιατί εκεί γράφτηκε, μετά την καταδίκη της Μαρίνας από το στρατοδικείο. Η Μαρίνα έγραφε κι’ έσκιζε ευθύς τα ποιήματά της. Σώθηκαν τα δικά μας χάρη σε μια συγκρατούμενη φίλη της που φρόντισε να τα αντιγράψει (σ.σ. Σύλβα Ακρίτα). Αργότερα μπήκε ο οριστικός τίτλος: ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ».
Σα μουσική φόρμα είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω το δρόμο που άνοιξα με τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ-ΑΒΕΡΩΦ. Ήταν ένα καινούριο “τραγούδι-ποταμός” σε τρία μέρη.
Στην αρχή ο τίτλος ήταν “ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ”, γιατί εκεί γράφτηκε, μετά την καταδίκη της Μαρίνας από το στρατοδικείο. Η Μαρίνα έγραφε κι’ έσκιζε ευθύς τα ποιήματά της. Σώθηκαν τα δικά μας χάρη σε μια συγκρατούμενη φίλη της που φρόντισε να τα αντιγράψει (σ.σ. Σύλβα Ακρίτα). Αργότερα μπήκε ο οριστικός τίτλος: ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ».
Η συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου