ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 279

13/7/2020

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται τον ηθοποιό Μιχάλη Γιαννάτο, που πέθανε το 2013, ξεχασμένος, στα 72 χρόνια του.
Ο Γιαννάτος είχε παίξει σε δεκάδες ξένες παραγωγές (ταινίες και σειρές), καθώς ήξερε να μιλάει διάφορες γλώσσες και ανάμεσά τους τα τούρκικα, καθότι είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη, αλλά εδώ, στο Ελλάντα, τον είχαν κάπως για «μισή μερίδα».
Συναντούσα συχνά τον Γιαννάτο στη στάση του Ευαγγελισμού, στα λεωφορεία, αλλά δεν του μίλησα ποτέ. Μπορεί να ήμουν από τους λίγους που τον αναγνώριζαν, εκεί προς το τέλος της ζωής του, αλλά τι να του έλεγα του ανθρώπου; Δεν είχα ποτέ την άνεση να σκοτίζω επώνυμους στο δρόμο (για μένα ο Γιαννάτος ήταν επώνυμος), έτσι στα καλά καθούμενα, πόσω μάλλον όταν έβλεπα κάποιον να είναι σκεφτικός και να δείχνει βασανισμένος. Απλά ένοιωθα «κάπως», που βρισκόμουν δίπλα σ’ έναν ηθοποιό, ο οποίος είχε εμφανιστεί σε μια ταινία που με είχε σημαδέψει μικρό, το «Εξπρές του Μεσονυχτίου», και τον κοιτούσα με θαυμασμό.
Τον Γιαννάτο τον έβλεπες παλιότερα στο σινεμά σε μικρούς ρόλους – έπαιζε τακτικά π.χ. σε ταινίες του Αγγελόπουλου, αλλά τον θυμάμαι και σ’ ένα βιντεοθρίλερ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τον «Εφιάλτη» (άλλος «Εφιάλτης» αυτός, του ’87, όχι εκείνος του Ερρίκου Ανδρέου), που αξίζει για μένα, να το δει κανείς (για τον Γιαννάτο), αλλά δεν το προτείνω σώνει και καλά – επειδή ορισμένοι αυτές τις ταινίες τις αποκαλούν «σκουπίδια» πριν τις δούνε και κάποιες φορές δεν έχουν άδικο. Τέλος πάντων...  

Στη φωτογραφία ο Μιχάλης Γιαννάτος φοράει μπλούζα που γράφει πάνω Istanbul, κρατώντας το σενάριο από το «Εξπρές του Μεσονυχτίου»...

13/7/2020

Ο τίτλος του άρθρου στην ΕφΣυν είναι παραπλανητικός και δημιουργεί κακή εντύπωση.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θέλουν να το παίξουν ορισμένοι και τι προσπαθούν να αποδείξουν. Αυτά είναι γνωστά πράγματα εδώ και δεκαετίες.
Είναι γνωστό δηλαδή πως οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν και την «πρωτοπορία», ανάμεσα σε άλλα διάφορα, δίνοντας λεφτά ακόμη και σε αριστερούς και κεντροαριστερούς γενικώς καλλιτέχνες, κάνοντας επεκτατική πολιτιστική πολιτική μέσω του ραδιοφώνου, του σινεμά και της τηλεόρασης καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και γενικώς έριχναν φράγκα με τα διάφορα «δόγματα» και «σχέδια» προκειμένου και να συγκρατήσουν-αποτρέψουν την κομμουνιστική διείσδυση, αλλά και για να παρουσιάσουν υψηλό πολιτιστικό έργο στις διάφορες χώρες (εφάμιλλο ή και ανώτερο εκείνου του ανατολικού μπλοκ).  

Λίγο πιο κάτω ο Χατζηστεφάνου γράφει:
«Όποιες και αν ήταν πάντως οι προθέσεις της Ουάσινγκτον, στην περίπτωση του Ενιο Μορικόνε μάλλον πέταξαν τα λεφτά τους. Ο μεγάλος συνθέτης προσέφερε τις δημιουργίες του σε ταινίες που ακόμη και σήμερα θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ εφόδια για κάθε αριστερό, κομμουνιστή και αναρχικό σινεφίλ. Στην ταινία «Σάκο και Βαντσέτι» έγραψε μεταξύ άλλων το θρυλικό Here’s to you, που τραγουδούσε η Τζόαν Μπαέζ για την εκτέλεση των δυο αναρχικών».
Τρίχες είναι αυτά, μεταξύ μας. Δεν ξέρω τι πολιτικών πεποιθήσεων ήταν ο Μορικόνε, τι ψήφιζε εννοώ στα σίξτις και στα σέβεντις ή και πιο μετά (για φιλελεύθερο, ψιλο-απολίτικο τον είχα), αλλά εκείνο που ξέρω είναι πως ήταν επαγγελματίας και πως δεν τον ενδιέφερε να γράφει μουσικές για... αριστερές ή για δεξιές ταινίες.  

Και το «Σάκο και Βαντσέτι» για να λέμε την αλήθεια, επειδή το ξαναείδα πρόσφατα, μου θύμισε ταινία «για όλη την οικογένεια» –σαν εκείνη για τον Σουκατζίδη, που γύρισε πρόσφατα ο Βούλγαρης– δεν αποτελεί «εφόδιο», σώνει και καλά, θέλω να πω, ούτε για αριστερούς, ούτε για κομμουνιστές, ούτε για αναρχικούς. Μια ταινία της σειράς ήταν, μέσα στο πνεύμα της περιόδου (αρχές του ’70), που ήθελε να βγάλει τα λεφτά της, εμφανίζοντας στο πανί μιαν ιστορία που θα μπορούσε να συγκινήσει οποιονδήποτε. Γι’ αυτό την είχε επιτρέψει και η χούντα, τότε, στην Ελλάδα.
Εξάλλου, την ταινία την είχαν θάψει ουκ ολίγοι αριστεροί στην εποχή της. Να μην το ξεχνάμε αυτό.

12/7/2020

Δεν ακούστηκαν στην εποχή τους οι Dr. Z, το άλμπουμ τους δεν πούλησε, αλλά επειδή βγήκε στη βρετανική Vertigo (1971) σήμερα είναι τοπ-συλλεκτικό και πουλιέται σε άπιαστες τιμές. Καινούριο, αν βρεθεί ποτέ, μπορεί να πιάνει και 2000 ευρώ!
Εντάξει, εγώ δεν το εκτιμώ και τόσο σαν άλμπουμ, καθώς μου φαινόταν κάπως βαρετό στη εξέλιξή του (γνώμη 25ετίας και βάλε αυτή), παρότι στην παραγωγή είχε βοηθήσει και ο Patrick Campbell-Lyons των Nirvana, που τώρα ζει στην Αθήνα, αλλά θυμάμαι ένα-δυο κομμάτια που μου άρεσαν και ξεχώριζαν. (Kάποτε το είχα σε πειρατικό LP, αλλά μετά αγόρασα μιαν εξαιρετική κορεάτικη επανέκδοσή του με το ωραίο gimmix-cover).
Occult rock (χωρίς κιθάρες, αλλά με ωραίο τσέμπαλο), με concept γύρω από την μεταθανάτια ζωή και τους τρεις προορισμούς της ψυχής... Spiritus, Manes et Umbra (Παράδεισος, Κόλαση, και Γη... να γυρίζεις στοιχειωμένος σαν σκιά).

https://www.youtube.com/watch?v=HMkMZOggspc