BALOTHIZER το rock της κρητικής παράδοσης

Η παραδοσιακή μουσική από κάθε γεωγραφικό ελληνικό διαμέρισμα πάντα θα αποτελεί το πιο σημαντικό ταυτοτικό στοιχείο του ευρύτερου ελληνικού ροκ – μετά την ελληνική γλώσσα. Εντάξει, παραδοσιακά, δικά μας στοιχεία τα ακούς και σε ξένους δίσκους, πλέον, και μάλιστα συχνά, αλλά νομίζω πως είναι κατανοητό αυτό που λέω.
Από τότε (1965), όταν οι Forminx τραγούδησαν το “Mandjourana’s shake”, μέχρι τον Διονύση Σαββόπουλο, την Μαρίζα Κωχ και τον Θανάση Γκαϊφύλλια στα early seventies, και από τον Τζίμη Πανούση τού «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο Κνίτης με φρικιά» (ναι, ακόμη κι εκείνο) έως τους σημερινούς Villagers of Ioannina City και Babel Trio, μια ίσια γραμμή, μια ευθεία, επεκτείνεται και θα επεκτείνεται μονίμως προς το άπειρο, με πολύ καθοριστικά σημεία επάνω της (και κάποια άλλα λιγότερο, βεβαίως). Ένα απ’ αυτά τα καθοριστικά θα είναι, οπωσδήποτε, και αυτό των Balothizer, μιας μπάντας που επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ροκ γενικώς περιβάλλον, μέσα στο οποίο κυρίαρχο στοιχείο να αποτελεί η μουσική της Κρήτης.

Οι Balothizer κάνουν κάτι αληθινά σπάνιο εδώ ή και πρωτότυπο. Δεν δανείζονται μόνον τις παραδοσιακές μουσικές φόρμες, ανατρέποντάς τες μέσα από μια νέα προσέγγιση (με μεταβολές στα tempi, στις μελωδίες, στις αρμονίες, στις ενοργανώσεις), έχουν να προτείνουν και μια νέα, δική τους στιχουργική, που επίσης παραπέμπει ευθέως στην παραάδοση. Έτσι, και χωρίς να διασκευάζουν στο “Cretan Smash” [Κύπρος, Louvana Records, 2020], δημιουργούν νέα πρότυπα, τα οποία εξωτερικά είναι ροκ και εσωτερικώς ελληνικά (κρητικά). Υπάρχει λοιπόν η ορμή του σκληρού ροκ και του πανκ, τα καταιγιστικά παιξίματα που συναντάς στο hard core ή στο «μέταλλο», και από ’κει και πέρα υπάρχει ακοίμητη η παραδοσιακή μουσική της Κρήτης (ο Ροδινός και ο Φουσταλιέρης), που αναδύεται μέσα απ’ αυτό το hard, noisy και σπιντάτο περιβάλλον. Υπάρχουν και αργές στιγμές, φυσικά, όπως στο έσχατο, θαυμάσιο, δεκάλεπτο “Anathema”, αλλά η ορμή είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εγγραφής, που είναι ξέχειλη διονυσιασμού απ’ όποια πλευρά και να την δεις. Ορισμένες φορές απορείς, μάλιστα, μ’ αυτό που ακούς, όταν διαπιστώνεις πως τους Balothizer τους απαρτίζουν μόλις τρία άτομα, οι Pav Mav μπάσο, φωνή, Nikos Ziarkas ηλεκτρικό λαούτο, ηλεκτρονικά, φωνητικά και Steve J. Payne ντραμς, φωνητικά, με έναν guest βιολιστή (Stratos Skarakis) να ακούγεται σε δύο κομμάτια.
Φοβερά tracks τα “Aleppo” και “Peace” από την πρώτη πλευρά του δίσκου, μακριά, έως και πολύ μακριά θα έλεγα, από το κλασικό stoner, καθώς εδώ υιοθετούνται στοιχεία ακόμη και από το μεταλλικό hard core, σε συνδυασμό με... growl φωνητικά, τύπου Ψαραντώνη. Με τα “Ponente & levante” και “Foustalieris 2” να προβάλλουν ένα εκστατικό πνεύμα, σε φάση παραναλώματος.
Λογικό λοιπόν μετά απ’ αυτόν ηχητικό εκτραχηλισμό, να ακολουθήσει το “Anathema”, για να κάτσουν κάπως τα... δαιμόνια, ώστε να γίνει η σούμα και να εξαχθεί το τελικό συμπέρασμα.
Εξαιρετικό άλμπουμ – μακριά απ’ αυτά που ξέρετε και έχετε ήδη ακούσει.
Επαφή: www.louvanarecords.com