Μικρής διάρκειας άλμπουμ, με επτά μόλις τραγούδια, είναι το
«Ζωή μου δεν σε ξέχασα» [Μετρονόμος, 2020] του τραγουδοποιού Γιάννη Κουλλιά,
που γράφει μουσικές και στίχους συνήθως (λέμε «συνήθως», γιατί δεν είναι όλα τα
τραγούδια δικά του στο άλμπουμ), έχοντας δίπλα του καλούς ερμηνευτές (Καίτη
Κουλλιά, Στέργιος Παρίζας) και ακόμη καλύτερους οργανοπαίκτες (Κώστας
Νικολόπουλος, Βαγγέλης Καρύπης, Κυριάκος Γκουβέντας, Νίκος Τατασόπουλος, Dasho Kurti...).
Παρά ταύτα, παρά τις καλές προθέσεις, παρά το άψογα παιξίματα και την ωραία ηχογράφηση-παραγωγή, το αποτέλεσμα στον δίσκο δεν είναι αυτό που θα θέλαμε. Το άκουσμα είναι σεμνό, ταπεινό, χωρίς εξάρσεις, συγκρατημένο, ενίοτε τυπικό, δίχως εκείνα τα ξεπετάγματα, δίχως εκείνες τις παρεμβάσεις, δίχως εκείνα τα τραγούδια, που θα του έδιναν μιαν άλλη όψη.
Πρόκειται φυσικά για έντεχνο άκουσμα, με όλες τις συνθέσεις και τα λόγια να κινούνται σ’ ένα σοβαρό, καλό επίπεδο, και με τους τραγουδιστές και τους οργανοπαίκτες να πασχίζουν για το καλύτερο.
Δύσκολα θα εντοπίσεις τραγούδι που να ξεχωρίζει εδώ (προσωπικώς βρήκα κάπως πιο ενδιαφέροντα τα «Λευκές διαδρομές» και «Ό,τι αξίζει να φανεί»), όπως δύσκολα θα βρεις και τραγούδι, που να μην διαθέτει ένα πρώτο, καλλιεργημένο, επίπεδο.
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως απαιτείται μεγαλύτερη προσπάθεια (όσον αφορά στα πρωτογενή συστατικά του άσματος), προκειμένου να προκύψει κάτι πέραν του απλώς συμπαθούς και του γενικώς αναμενόμενου.
Επαφή: www.metronomos.gr
Παρά ταύτα, παρά τις καλές προθέσεις, παρά το άψογα παιξίματα και την ωραία ηχογράφηση-παραγωγή, το αποτέλεσμα στον δίσκο δεν είναι αυτό που θα θέλαμε. Το άκουσμα είναι σεμνό, ταπεινό, χωρίς εξάρσεις, συγκρατημένο, ενίοτε τυπικό, δίχως εκείνα τα ξεπετάγματα, δίχως εκείνες τις παρεμβάσεις, δίχως εκείνα τα τραγούδια, που θα του έδιναν μιαν άλλη όψη.
Πρόκειται φυσικά για έντεχνο άκουσμα, με όλες τις συνθέσεις και τα λόγια να κινούνται σ’ ένα σοβαρό, καλό επίπεδο, και με τους τραγουδιστές και τους οργανοπαίκτες να πασχίζουν για το καλύτερο.
Δύσκολα θα εντοπίσεις τραγούδι που να ξεχωρίζει εδώ (προσωπικώς βρήκα κάπως πιο ενδιαφέροντα τα «Λευκές διαδρομές» και «Ό,τι αξίζει να φανεί»), όπως δύσκολα θα βρεις και τραγούδι, που να μην διαθέτει ένα πρώτο, καλλιεργημένο, επίπεδο.
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι πως απαιτείται μεγαλύτερη προσπάθεια (όσον αφορά στα πρωτογενή συστατικά του άσματος), προκειμένου να προκύψει κάτι πέραν του απλώς συμπαθούς και του γενικώς αναμενόμενου.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου