ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 325

15/12/2020
Αν κάτι μου τη σπάει στα καινούρια βινύλια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγούμαι ώρες-ώρες να τα σιχαίνομαι, και να τα έχω κάπου αλλού από τα άλλα, τα παλιά (όντως) –και δεν αναφέρομαι στις μουσικές, που είναι μέσα χαραγμένες– είναι το γεγονός πως αισθητικά οι συσκευασίες, τα εξώφυλλα, τα χαρτιά, τα τυπώματα, ακόμη και οι γραμματοσειρές μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους (οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Τέτοια ομοιομορφία προκαλεί μόνο θλίψη. Πού οφείλεται αυτό; Προφανώς στο ότι τα εργοστάσια που τυπώνουν εξώφυλλα είναι πλέον ελάχιστα σε όλον τον κόσμο. Προφανώς στο ότι η μείωση του κόστους παραγωγής οδηγεί τελικά σε μια κοινή, φτηνή, αντιμετώπιση. Ίσως και για άλλους ηλίθιους αισθητικούς λόγους να συμβαίνουν όλα αυτά... δεν ξέρω...
Εμείς, που μεγαλώσαμε με βινύλια φερμένα από κάθε γωνιά του κόσμου ξέρουμε πως αλλιώς ήταν τα αμερικάνικα εξώφυλλα (και πολλά αμερικάνικα μεταξύ τους διέφεραν), αλλιώς τα εγγλέζικα, αλλιώς τα γερμανικά, αλλιώς τα σοβιετικά, αλλιώς τα κουβανικά, αλλιώς τα ελληνικά, αλλιώς τα βραζιλιάνικα, αλλιώς τα ιταλικά. Όλα αλλιώς. Τώρα, είναι όλα ίδια. Φοβερό. Τρομερό. Εξουθενωτικό.
Ευτυχώς, οι μουσικές είναι από καλές και πάνω, τις πιο πολλές φορές, και σώζεται η κατάσταση.

15/12/2020
Προσωπικά σιχαίνομαι τα «ειδικά» ραδιόφωνα (ακόμη και τα ραδιόφωνα που παίζουν «μόνο ξένα», ή «μόνον τζαζ», ή μεταδίδουν μόνον αθλητικά), τα θεωρώ εκ των προτέρων «καμένα», γιατί ακούς κολλημένους παραγωγούς, άμουσους βασικά, καθώς η εξειδίκευση στέκεται ένα βήμα πριν από την αμάθεια, και συμφωνώ 100%, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, με την πρόταση του Σύριζα για 40% ελληνικού ρεπερτορίου στους ραδιοσταθμούς. Και αν το 40% του ελληνικού ρεπερτορίου περιλάμβανε κι ένα 50% ελληνόφωνο ρεπερτόριο ακόμη καλύτερα.
Τα ζητήματα όμως με το ραδιόφωνο είναι συνθετότερα. Σχετίζονται και με τη διαφημιστική πίτα φυσικά, αλλά και γενικότερα με το «νόημα» του σημερινού ψυχαγωγικού ραδιοφώνου, με την ανυπαρξία οράματος, την γελοιότητα των playlists, την στόχευση ειδικών κοινών (βλ. υπάλληλοι γραφείων, ταξιτζήδες κ.λπ.) και άλλα διάφορα.

15/12/2020
Το πιο περίεργο απ’ όλα είναι πως ενώ σε όλη σχεδόν την Ευρώπη καταγράφονται καθημερινά ισχυρές κοινωνικές εντάσεις σε σχέση με τα μέτρα, από απεγνωσμένους βασικά πολίτες, στην Ελλάδα επικρατεί ακίνδυνη στασιμότητα και ηρεμία. Υπάρχει, φυσικά, ισχυρή τρομοκρατία -και φραστική, δια των πλέον αντιφατικών ανακοινώσεων, που έχουν ως αποτέλεσμα να επεκτείνεται η σύγχυση, και απροκάλυπτα βίαιη, όπως απέδειξαν τα γεγονότα στις επετείους του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας Γρηγορόπουλου-, αλλά και πάλι τέτοια άκρα του τάφου σιωπή είναι ένα θέμα που σε βάζει σε σκέψεις. Σκέψεις που έχουν να κάνουν και με την ανοχή του κοινωνικού συνόλου, δηλαδή με τα όρια αυτής της ανοχής και με το πώς είναι διαρθρωμένο το κοινωνικό σύνολο (σε σχέση με τις όποιες κομματικές ή άλλες εξαρτήσεις του), αλλά και με τον τρόπο που λειτουργεί η άνωθεν τρομοκρατική επιβολή, με τη συνεχή διασπορά του φόβου, της απειλής και της βίας, τη διαρκή παραπλάνηση και την εν τη γεννέσει τους κατασυκοφάντηση, δια των κυρίαρχων μμε, των όποιων κοινωνικών αγώνων, που θα μπορούσε να αναπτυχθούν στη συγκεκριμένη συγκυρία.

14/12/2020
Παίζει κάποιο κλασικό τραγούδι στο YouTube και από κάτω, στα σχόλια, μπαίνουν οι νέοπες και γράφουνε το σίριαλ στο οποίο, σήμερα, ακούγεται. Σημεία των καιρών...
Πάντως κάτω από το voodoo track, από το κλασικό Dr. Terror’ s House Of Horrors του 1965 σε σκηνοθεσία Φρέντυ Φράνσις, με τον Πήτερ Κάσινγκ, που είχε παιχτεί τότε και στην Ελλάδα ως Οι 5 Μελλοθάνατοι (πλάκα έχει...), δεν υπάρχει περίπτωση να δεις κάτι τέτοιο.

Το κομμάτι τού σπουδαίου βρετανού τζάζμαν Tubby Hayes (1935-1973), που έφυγε τόσο νέος από τη ζωή (μόλις στα 38 του), παραμένει ένα εκπληκτικό, αλλά ακόμη άγνωστο διαμάντι...
https://www.youtube.com/watch?v=KjSW5qvztiM

14/12/2020
To μόνο βιβλίο του Τζων Λε Καρρέ, που έχω διαβάσει, παλιά, είναι το κλασικό του «Ο Κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο», στην έκδοση του Γαλαξία από το 1965, στην μετάφραση της Λένας Δουκίδου, που πέθανε κι αυτή σχεδόν ταυτόχρονα με τον βρετανό συγγραφέα.

Γενικά δεν μου αρέσουν αυτού του τύπου τα βιβλία, ούτε ιδιαίτερα οι ταινίες, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά, γιατί είναι φτηνά συνήθως ψυχροπολεμικά υποπροϊόντα.
Όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος (με την πτώση του «υπαρκτού») είναι αλήθεια πως αυτού του τύπου οι συγγραφείς τα χρειάστηκαν κάπως, γιατί χάθηκε η γη κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά οι πλέον ταλαντούχοι, όπως ήταν ο Λε Καρρέ, κατόρθωσαν να επιβιώσουν βρίσκοντας νέους «εχθρούς» και στήνοντας νέες αλληγορίες.
Ο Λε Καρρέ έκανε έξυπνο αντικομμουνισμό (στα σίξτις), επιστημονικό να τον πούμε, και αυτό μπορούσε να παρασύρει διαφόρους – με αποτέλεσμα πολλοί να τον κατατάξουν στους συγγραφείς που έκαναν κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα κ.λπ.
Αν ο Λε Καρρέ άφηνε να διαφανεί μια ανηθικότητα διασπαρμένη παντού στους πράκτορες της Δύσης, αυτό συνέβαινε όχι γιατί οι δυτικοί πράκτορες ήταν τάχα αμοραλιστές και τομάρια, αλλά γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν κάτι πολύ χειρότερα τομάρια από το άλλο στρατόπεδο, το κομμουνιστικό, όποτε έπρεπε να υπερβάλλουν.
Έξυπνο το κόλπο. Και αποδοτικό συνάμα.

14/12/2020
Κι επειδή κατέβασα το βιβλίο τού Dick Hebdige από την βιβλιοθήκη τού ξαναέριξα μια πεταχτή ματιά, βρίσκοντας διάφορα ωραία εκεί, που τα είχα σημειωμένα. Πολύ ενδιαφέρουσες είναι επίσης οι σημειώσεις του βιβλίου –γενικά, ένα βιβλίο τέτοιου τύπου έχω τη γνώμη πως κρίνεται ως σοβαρό από τις σημειώσεις του– εκεί όπου διαβάζεις (σχετικά με το κεφάλαιο 4):
«Ο Paul Weller των Jam αρνήθηκε κοφτά να παραδεχτεί την πιο πρόσφατη μουσική του Roger Daltrey (κορυφαίου τραγουδιστή των Who), γιατί “δεν μπορείς να παίζεις rock n’ roll με τα ΕΝΤΕΡΑ ΓΕΜΑΤΑ ΜΠΥΡΑ” (New Musical Express, 7-7-1977)».
Αυτό μου θύμισε εκείνα που είχε γράψει για το ποτό (και τα ναρκωτικά) ο David Pichaske στο «Μια Γενιά σε Κίνηση: Μουσική και Πολιτισμός τη Δεκαετία του ’60», ότι δηλαδή ο hippie «δεν έπινε σχεδόν ποτέ βαρύ αλκοόλ» πως «παρότι υπήρχαν ένα σωρό ναρκωτικά σε μια χίπικη κοινότητα, στην ανάγκη ο μέσος χίπι μπορούσε να ζήσει και χωρίς αυτά» και πως τελικώς «το LSD δεν ήταν απαραίτητο» (για την δημιουργία ψυχεδελικής μουσικής ή ό,τι άλλο).
Για τη σύνδεση με το ποτό (και τα ναρκωτικά) που εξασφάλισαν για τα μέλη τους (θύματα) οι ελληνικές εκδοχές αυτών των υποκουλτουρών δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω, πλην τούτου. Οι... ξενέρωτοι χλευάζονταν διαχρονικά, ενώ αποθεώνονταν τα... κουνουπίδια.