ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ οι μελλοντικές ημερομηνίες

Έχουμε γράψει για διάφορα άλμπουμ τού Κτίρια τη Νύχτα στο blog. Μ’ ένα μικρό ψάξιμο εντοπίστηκαν κείμενα για τα «Συγκεκριμένα Διαμερίσματα» [Inner Ear, 2016], «Σαχτούρης» [Tenant, 2015] και «Κενοί Χώροι» [Inner Ear, 2013]. Φυσικά, ο Κτίρια τη Νύχτα έχει πολύ περισσότερες κυκλοφορίες (στο bandcamp του αριθμούνται 14+1) και κάπως έτσι, σε όλες αυτές, έρχεται να προστεθεί και τούτη εδώ, η δεκάτη πέμπτη στη σειρά, που τιτλοφορείται «Οι Μελλοντικές Ημερομηνίες» [Private Pressing, 2020]. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που έχει τυπωθεί σε πολύ λίγα αντίτυπα (52 διαβάζουμε στο discogs) και που καταγράφει την πιο καινούρια απόπειρα του γνωστού μουσικού στο χώρο της σύγχρονης τραγουδοποιίας.

Τα τραγούδια του Κτίρια τη Νύχτα δεν είναι εύκολα – δεν είναι εύκολα τουλάχιστον στο παρόν CD-R. Θα έλεγα πως ποτέ δεν ήταν εύκολα, γενικώς, αλλά εδώ νομίζω πως ο τραγουδοποιός το πάει το πράγμα ακόμη παραπέρα.
Ο λόγος είναι-παραμένει πληθωρικός –ουσιαστικά έχουμε ένα είδος ραπαρίσματος–, και μάλιστα νοηματικά ερμητικός και δύστροπος και όχι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί, αν δεν έχεις μπροστά σου, γραμμένο, το αντίστοιχο, κάθε φορά, κείμενο.
Περαιτέρω η μουσική, οι συνθέσεις, δεν βοηθούν τις πιο πολλές φορές στην διαλεύκανση των θεμάτων, που αποφασίζει να μας διηγηθεί εδώ ο Κτίρια τη Νύχτα, καθώς και αυτές (οι συνθέσεις) ακολουθούν τις περισσότερες φορές το λεκτικό κομμάτι μ’ έναν... ασθματικό θα έλεγα τρόπο, καθώς εκείνο που προέχει είναι να κοινοποιηθούν κάποιες απόψεις, ορισμένες αγωνίες ή διαπιστώσεις. Με τι έχουν να κάνουν αυτές οι διαπιστώσεις; Με πολλά και διάφορα.
Το αστικό περιβάλλον κατά πρώτον, οι σχέσεις, όπως και μια κοινωνικοπολιτική ματιά, ας την πούμε έτσι, στις καταστάσεις είναι πάντα σε προτεραιότητα. Κάπου ακούμε... «Άγιε μου Βασίλη, πώς σου μαύρισαν τα γένια / Ήμουνα καλό παιδί, γι’ αυτό μη με ξεχάσεις / Θέλω έναν κόσμο που το μόνο που θα βλέπεις / θα ’ναι influencers μέχρι να γεράσεις» και κάπου αλλού «Οι νέοι θυρωροί σήμερα είναι οι ψυχολόγοι / υπάρχει ένας τώρα πια σε κάθε πολυκατοικία». 

Γενικώς μέσα στα στιχάκια, που δεν έχουν συνεχώς μια συνάφεια να προτάξουν, καθώς αποτελούνται από ποικίλες «εικόνες» (όχι πάντα συνδεμένες), μπορείς να εντοπίσεις ποικίλα θέματα, που άπτονται της καθημερινότητας και για τα οποία ο Κτίρια τη Νύχτα έχει άποψη (που μεταφέρει προς εμάς), κριτική κατά το μάλλον ή ήττον και με τον δικό του τρόπο διατυπωμένη.
Το όλον αποτέλεσμα είναι δεμένο, στιβαρό, αλλά ταυτοχρόνως και αρκετά περίκλειστο – τουλάχιστον στην αρχή του άλμπουμ, καθώς από το πέμπτο κομμάτι και μετά διαπιστώνεται μία μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις ενός... μέσου ακροατή.
Το “L'esprit de l'escalier” π.χ. διαθέτει vintage-synth ήχο, δανεισμένο από τις κλασικές ημέρες της electro-pop και του electro-rock, το ραπάρισμα στην «Πρεσβυωπία» συναντάται μ’ ένα ιδιοσυγκρασιακό hip-hop, στο «Μασίκονδ» μου άρεσαν ιδιαιτέρως τα synth-μέρη, πριν και μετά το τραγούδισμα της Κίκας, το «Μετά» έχει ωραία μελωδικά περάσματα, ενώ το «Όλα τα απογεύματα», σαν κομμάτι γενικότερα, έχω την γνώμη πως είναι και το πιο προχωρημένο και το ωραιότερο του άλμπουμ.
Συμπερασματικώς, θα έγραφα για ένα πυκνό και δύσκολο, που απαιτεί κότσια από τον ακροατή για να το «ξεκλειδώσει».
Αν ήταν αυτός ο στόχος του Κτίρια τη Νύχτα λέω πως τον πέτυχε...
Επαφή: www.buildingsatnight.bandcamp.com/album/--10