O γάλλος σοπράνο σαξοφωνίστας Emile Parisien είναι
από τους σταθερούς και πολύ διακεκριμένους «ήρωες» της ACT. Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης
είναι πολλά και διάφορα άλμπουμ του να βλέπουν το φως της δισκογραφίας – άλμπουμ, που κατά
γενική ομολογία κινούνται από «πολύ καλά» έως και «καταπληκτικά». Να θυμίσουμε
μερικούς τίτλους, για τους οποίους υπάρχουν και τα σχετικά reviews στο blog;
1. Jan Lundgren / Lars Danielsson / Emile Parisien: Into the Night [ACT, 2021]
2. Michael Wollny / Emile Parisien / Tim Lefebvre / Christian Lillinger: XXXX [ACT, 2021]
5. Emile Parisien Quintet: Sfumato live in Marciac [ACT, 2018]
Το πιο νέο άλμπουμ του Emile Parisien, αυτή την φορά σε συνέργεια με το σεξτέτο του,
αποκαλείται “Louise” [ACT
Music + Vision / ΑΝ Μusic, 2022] και είναι ηχογραφημένο στην Αμιένη της
Γαλλίας, τον Ιούνιο του 2021. Για την επίτευξή του δε θα συνεργαστούν σπουδαίοι
οργανοπαίκτες, σαν τους Theo Croker τρομπέτα, Roberto Negro πιάνο, Manu Codjia κιθάρα, Joe Martin μπάσο και Nasheet Waits ντραμς, με τον Emile Parisien να παίζει, φυσικά, το σοπράνο σαξόφωνό του.
Με τους περισσότερους απ’ αυτούς τους μουσικούς, αν όχι με όλους, ο Parisien έχει συνευρεθεί σε διάφορα φεστιβάλ, με ορισμένους δε εξ αυτών και στην δισκογραφία (Roberto Negro, Manu Codja), οπότε η δημιουργία του σεξτέτου δεν έπεσε από τον ουρανό, καθώς ήταν αποτέλεσμα κοινών αισθητικών πεποιθήσεων και γενικότερης συνοδοιπορίας. Έτσι, κάποιοι από τους μουσικούς συμμετέχουν στο “Louise” και συνθετικώς, υπογράφοντας πρώτης τάξεως κομμάτια σαν τα “Il giorno della civetta” (Roberto Negro) [με παράξενη μελωδική γραμμή και μαγική ροή], “Jungle jig” (Manu Codjia) [δυναμικό, γρήγορο track, με «ελεύθερα» στοιχεία] και “Prayer 4 peace” (Theo Cocker) [αργό, βαρύ, θρηνητικό track, με «λεπτά» breaks απ’ όλα τα όργανα, που ανεβαίνει σε ένταση, όσο κυλάει χρόνος, χωρίς ποτέ να χάνει την πνευματικότητά του].
Από ’κει και πέρα τι; Μία καταπληκτική διασκευή στο μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου, το 8λεπτο “Madagascar” του Joe Zawinul (από το LP των Weather Report “Night Passage” του 1980), που διακρίνεται για την εσωτερική του ένταση και την ωραία συνύπαρξη Parisien-Croker (σοπράνου-τρομπέτας δηλαδή), με το πιάνο, το μπάσο και την κιθάρα να προσφέρουν ωραίες στιγμές (είτε σε φάση soli ή είτε σε breaks) και με τον καταπληκτικό Nasheet Waits να στηρίζει με τους συνεχείς ρούλους του όλη την εξέλιξη της σύνθεσης.
Μένουν, τελευταία, τα κομμάτια του ίδιου του Parisien, τέσσερα στον αριθμό, που δείχνουν και αυτά το υψηλό συνθετικό και παικτικό επίπεδο του Γάλλου, ιδίως στην περίπτωση του τριμερούς “Memento”, με το τελευταίο μέρος του να ξεσκονίζει όλη την σύγχρονη avant-jazz.
Δίσκος κλάσης, από μεγάλους μουσικούς, με συνθέσεις και παιξίματα, που διαπερνούν τον χρόνο.
1. Jan Lundgren / Lars Danielsson / Emile Parisien: Into the Night [ACT, 2021]
2. Michael Wollny / Emile Parisien / Tim Lefebvre / Christian Lillinger: XXXX [ACT, 2021]
5. Emile Parisien Quintet: Sfumato live in Marciac [ACT, 2018]
Με τους περισσότερους απ’ αυτούς τους μουσικούς, αν όχι με όλους, ο Parisien έχει συνευρεθεί σε διάφορα φεστιβάλ, με ορισμένους δε εξ αυτών και στην δισκογραφία (Roberto Negro, Manu Codja), οπότε η δημιουργία του σεξτέτου δεν έπεσε από τον ουρανό, καθώς ήταν αποτέλεσμα κοινών αισθητικών πεποιθήσεων και γενικότερης συνοδοιπορίας. Έτσι, κάποιοι από τους μουσικούς συμμετέχουν στο “Louise” και συνθετικώς, υπογράφοντας πρώτης τάξεως κομμάτια σαν τα “Il giorno della civetta” (Roberto Negro) [με παράξενη μελωδική γραμμή και μαγική ροή], “Jungle jig” (Manu Codjia) [δυναμικό, γρήγορο track, με «ελεύθερα» στοιχεία] και “Prayer 4 peace” (Theo Cocker) [αργό, βαρύ, θρηνητικό track, με «λεπτά» breaks απ’ όλα τα όργανα, που ανεβαίνει σε ένταση, όσο κυλάει χρόνος, χωρίς ποτέ να χάνει την πνευματικότητά του].
Από ’κει και πέρα τι; Μία καταπληκτική διασκευή στο μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου, το 8λεπτο “Madagascar” του Joe Zawinul (από το LP των Weather Report “Night Passage” του 1980), που διακρίνεται για την εσωτερική του ένταση και την ωραία συνύπαρξη Parisien-Croker (σοπράνου-τρομπέτας δηλαδή), με το πιάνο, το μπάσο και την κιθάρα να προσφέρουν ωραίες στιγμές (είτε σε φάση soli ή είτε σε breaks) και με τον καταπληκτικό Nasheet Waits να στηρίζει με τους συνεχείς ρούλους του όλη την εξέλιξη της σύνθεσης.
Μένουν, τελευταία, τα κομμάτια του ίδιου του Parisien, τέσσερα στον αριθμό, που δείχνουν και αυτά το υψηλό συνθετικό και παικτικό επίπεδο του Γάλλου, ιδίως στην περίπτωση του τριμερούς “Memento”, με το τελευταίο μέρος του να ξεσκονίζει όλη την σύγχρονη avant-jazz.
Δίσκος κλάσης, από μεγάλους μουσικούς, με συνθέσεις και παιξίματα, που διαπερνούν τον χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου