ΓΩΓΩ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΜΠΕΜΠΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΑΙΤΗ ΘΕΟΧΑΡΗ τρεις σπουδαίες λαϊκές τραγουδίστριες, με μεγάλη ιστορία στην αθηναϊκή νύχτα – έκαναν αξιόλογες πορείες, για πολλά χρόνια, πριν γίνουν αναμνήσεις

Το λαϊκό τραγούδι έχει πολλούς «ήρωες» και πολλές «ηρωίδες». Πίσω από τα πρώτα ονόματα, τις τεράστιες δισκογραφίες, τα μεγάλα μεροκάματα, τις πρώτες θέσεις στις μαρκίζες των μεγάλων μαγαζιών, ζούσε και δημιουργούσε ένα πλήθος καλλιτεχνών, γυναίκες και άντρες, που είχαν την τύχη να πούνε σπουδαία τραγούδια, αφήνοντας βαθύ ίχνος μέσα στα χρόνια – ίχνος, που καθώς σκεπάστηκε από τόνους... παρατράγουδων, από το ’90 και μετά, σήμερα, και μέσω του YouTube βασικά (καθότι τηλεόραση και ραδιόφωνο αδιαφορούν), επιχειρεί να αναδυθεί και πάλι στο φως.
Επιλέγουμε τρεις σημαντικές λαϊκές τραγουδίστριες από το χθες, την Γωγώ Θεοδώρου, την Μπέμπα Διαμαντοπούλου και την Καίτη Θεοχάρη, προκειμένου να αφηγηθούμε τις ιστορίες τους. Όχι με όλες τις δυνατές λεπτομέρειες, μα με τις πλέον βασικές και κυρίως διανθίζοντας αυτές με μερικά πολύ ωραία τραγούδια.
Ας πούμε για αρχή πως η Γωγώ Θεοδώρου εξακολουθεί να βρίσκεται στο χώρο (μάλιστα στο τέλος του 2019 έδωσε και καινούρια τραγούδια), πως η Μπέμπα Διαμαντοπούλου έχει φύγει από τη ζωή και πως για την Καίτη Θεοχάρη δεν γνωρίζουμε, σήμερα, ούτε πού βρίσκεται, ούτε τι κάνει.

ΓΩΓΩ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Η Γωγώ Θεοδώρου θα έγραφε ιστορία ακόμη κι αν είχε πει ένα μόνο τραγούδι, το περίφημο «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία» των Κώστα Ξενάκη (μουσική) και Βασίλη Φωτεινάκη (λόγια), που ακούστηκε για πρώτη φορά στο άλμπουμ της με τον ίδιο τίτλο, στην General Gramophone, το 1979.
Το τραγούδι, που κυριαρχεί στον «ήχο της Ομόνοιας» (η General Gramophone είχε την έδρα της στο 79-81 της οδού Σωκράτους), είναι ένα κλασικό «σκυλάδικο» ζεϊμπέκικο, υψηλού δυναμικού, το οποίον ερμηνεύει με πίστη και πάθος η Γωγώ Θεοδώρου (η φωνή της περνάει από τις νότες της Ρίτας Σακελλαρίου, αλλά ανεβαίνει πιο ψηλά).
Είναι γραμμένο δε από ένα δίδυμο, τους Ξενάκη-Φωτεινάκη, που σχετίστηκε κάποια στιγμή, στη διαδρομή του, και με το ελληνικό ποπ-ροκ, καθώς οι δυο τους είχαν γράψει τραγούδια για τους Sounds, Δάκη, Ελπίδα κ.ά.).
Το λέμε «σκυλάδικο» το τραγούδι όχι φυσικά για να το υποτιμήσουμε (ακριβώς το αντίθετο!), αλλά για να δείξουμε πως στην αρχή το «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία» έκανε πορεία στα πιο «βήτα» μαγαζιά, στα λαϊκά μπαρ, και στα «μεσαία» στο ραδιόφωνο, και λιγότερο στις λεγόμενες «μεγάλες πίστες», οι οποίες το ανακάλυψαν πολύ αργότερα.
Κι έτσι μπορεί πλέον ν’ ακούσει κάποιος αυτό το θρυλικό κομμάτι και από τους Βασίλη Καρρά, Νατάσα Θεοδωρίδου, Αγγελική Ηλιάδη, Αλέκο Ζαζόπουλο και από πολλούς άλλους και άλλες σημερινούς τραγουδιστές.
Λέμε λοιπόν για ένα κλασικό, πια, λαϊκό τραγούδι, η πρώτη εκτέλεση του οποίου ήταν, είναι και θα παραμείνει ανυπέρβλητη.
https://www.youtube.com/watch?v=YZ-sqm76vPQ
Φυσικά η Γωγώ Θεοδώρου δεν είπε μόνο το «Έψαξα να βρω μια ευκαιρία»...
Γεννημένη στο Μαρτίνο της Λοκρίδας, η Γωγώ Θεοδώρου σπουδάζει σχέδιο στη Σχολή Δοξιάδη, για να αφοσιωθεί όμως, σιγά-σιγά, στο τραγούδι, μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Τυχαίνει, μάλιστα, από πολύ νωρίς (1968) να της δώσει ένα τραγούδι του ο Άκης Πάνου, που πάντα έψαχνε και εμπιστευόταν νέες φωνές, και αυτό το τραγούδι ήταν το πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο «Σαν ζευγαρώσουν δυο καημοί» [His Master’s Voice], που το είχε πει η Γωγώ Θεοδώρου ως πρώτη τραγουδίστρια, με δεύτερη φωνή την Βούλα Γκίκα, κι έχοντας στα μπουζούκια τους κορυφαίους Κώστα Παπαδόπουλο και Λάκη Καρνέζη.
Δεν ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε η Γ.  Θεοδώρου, αλλά ήταν εκείνο που την ανέδειξε ως ένα νέο όνομα στο χώρο του λαϊκού, με παρουσίες σε καλά μαγαζιά της εποχής, όπως στα Χρυσά Κλειδιά, στην Πλάκα, εκεί όπου τραγουδούσε μαζί με τον Λευτέρη Ψιλόπουλο, τον Γιώργο Καμπουρίδη κ.ά.
Λέμε πάντα για τα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο αείμνηστος Λ. Ψιλόπουλος ερμήνευε το mega-hit «Αδυναμία μου μεγάλη» (Μίμης Χριστόπουλος-Σάκης Καπίρης), με την Γωγώ Θεοδώρου να τον ακολουθεί και στο κέντρο Αδυναμία, στη Λεωφόρο Συγγρού (χαμηλά, κοντά στο Πλανητάριο), που πρέπει να άνοιξε το καλοκαίρι του ’70. Αργότερα, οι δυο τους, θα συνεργάζονταν και στο Queen Anne στη Βούλα, και αλλού.
Στην δισκογραφία όμως, εκείνη την εποχή, η Γωγώ Θεοδώρου θα περάσει λίγα τραγούδια και βασικά δεύτερες εκτελέσεις – είτε στις 45 στροφές, είτε σε τουριστικά άλμπουμ, που απευθύνονταν στους αλλοδαπούς. Από τέτοιες καταγραφές την ακούμε στο «Τι να φταίη» (Γ. Ζαμπέτας-Δ. Χριστοδούλου), στην «Γοργόνα» (Μ. Λοΐζος-Λ. Παπαδόπουλος), στην «Κυρα-Γιώργαινα» (Γ. Κατσαρός-Πυθαγόρας) (στα δύο τελευταία ως δεύτερη φωνή στον Χρήστο Εμμανουήλ) κ.λπ.
Είχε παρουσίες, όμως, και στον κινηματογράφο εκείνα τα χρόνια η Γωγώ Θεοδώρου.
Είχα διαβάσει παλιά πως συμμετείχε στην ταινία «Όταν ήμουν 16 Χρονών» (1970) σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Αντωνάκη (με την Ματίνα Καρρά και τον Γιώργο Ζαχαριάδη), αλλά αυτό δεν κατόρθωσα να το επιβεβαιώσω.
Ακούγεται πάντως να ντουμπλάρει την Μπέττυ Αρβανίτη, όταν εκείνη υποτίθεται πως τραγουδά (δύο τραγούδια του Βασίλη Αρχιτεκτονίδη), στην ταινία του Νίκου Αβραμέα «Μια Μάνα Κατηγορείται» (1972).
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο δίσκος 45 στροφών έχει υποχωρήσει, τα LP βρίσκονται σε πολύ καλή εμπορική φάση (γιατί ο κόσμος αποκτά κάποια λεφτά και μπορεί να αγοράσει ένα στερεοφωνικό), ενώ οι μικροεταιρείες που ξεφυτρώνουν γύρω από την Ομόνοια επιχειρούν να ικανοποιήσουν τη μεγάλη ζήτηση σε λαϊκά τραγούδια, για τον... απλό λαό, τα οποία, ουσιαστικά, τα έχουν κάνει πέρα οι μεγάλες εταιρείες.
Αναγκαστικά, λοιπόν, οι πολύ σπουδαίες φωνές, που κατάφεραν να αντέξουν μέσα στην δεκαετία του ’70, θα βρούνε στέγη σ’ αυτές τις μικρές ανεξάρτητες ετικέτες, που σε πολλές περιπτώσεις επιχειρούσαν να κάνουν «πλούσιες» παραγωγές, εφάμιλλες των μεγάλων labels.
Πλήρωναν, δηλαδή, καλούς μουσικούς (χρησιμοποιούσαν αληθινά πνευστά, βιολιά κ.λπ., και όχι σύνθια), ηχογραφούσαν στα καλά στούντιο της Columbia, στον Περισσό, έφτιαχναν περιποιημένα LP, με διπλά εξώφυλλα, ωραίες στο μέτρο του δυνατού φωτογραφίες κ.λπ. Το πάλευαν, εννοούμε, επιχειρώντας να πιάσουν ένα λαϊκό κοινό που ήταν τοποθετημένο πέραν του Δημήτρη Μητροπάνου και της Ρίτας Σακελλαρίου (των μεγάλων κοσμικών κέντρων και των μεγάλων εταιρειών).

Και κάπως έτσι, το 1979, η Γωγώ Θεοδώρου μπαίνει στην δισκογραφία των long-plays πια, με απανωτά άλμπουμ για την General Gramophone και την Panivar –σαν το «Έψαξα να Bρω μια Ευκαιρία» με τις τραγουδάρες «Είναι πολλά τα λάθη μας» (του Κώστα Ψυχογιού), «Σαββατοκύριακα» (Ξενάκης-Φωτεινάκης) κ.λπ.–, συνεργαζόμενη με άξιους τραγουδοποιούς (συνθέτες-στιχουργούς), ανάμεσά τους και με τον μεγάλο Γιώργο Ζαμπέτα.
Θυμάται ο Ζαμπέτας για ’κείνη τη συνεργασία του (από το βιβλίο της Ιωάννας Κλειάσιου «Βίος & Πολιτεία / “και η βρόχα έπιπτε... στρέιτ θρου”, στις εκδόσεις ντέφι, το 1997):
«Το καλοκαίρι του ’66 ερχότανε στο μαγαζί, στα Ξημερώματα, ένα κοριτσάκι και το βάζαμε κι έλεγε κανα τραγουδάκι καμιά φορά, η Γωγώ Θεοδώρου. Την είχα χάσει αρκετό διάστημα, όπου μια φορά στο Δεύτερο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου, που κάνανε εκπομπές οι εταιρίες και διαφημίζανε τα τραγούδια τους, ακούω τη Γωγώ να τραγουδάει. Πήγα στο μαγαζί που τραγούδαγε, την άκουσα, είχε γίνει πολύ καλή τραγουδίστρια. Μου λέει πως θέλει να της κάνω εγώ τον καινούργιο της δίσκο. Με πάει στην εταιρία της(…) και κάνουμε τον δίσκο, το ’81, πριν τις εκλογές, το “Χαλάλι σου”. Τότε έκανα και τέσσερα τραγούδια για το δίσκο του Περικλή του Περάκη, στην Columbia.(…). Αλλά κι οι δύο αυτοί δίσκοι μείνανε αδιαφήμιστοι, γιατί βγαίνει ο Ανδρέας ο Παπανδρέου και τις κόβει τις διαφημίσεις απ’ τα ραδιόφωνα, γιατί ήθελε να διαφημίζει μόνο το ΠΑΣΟΚ! Δεν ακουστήκανε αυτοί οι δίσκοι, πήγανε στράφι και είχανε ωραία τραγούδια, πολύ καλά. Χωρίς διαφήμιση δεν κάνει τίποτα ένας δίσκος και πόσο μάλλον όταν δεν είσαι και φίρμα τραγουδιστής».
Τα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα, σε στίχους Κατερίνας Πανάγου, με τη φωνή της Γωγώς Θεοδώρου, στην General Gramophone (1981), είναι όντως πολύ καλά, και είναι κρίμα, που θάφτηκαν στον καιρό τους. Έχει και ζεϊμπέκικα φοβερά εκεί ο Γ. Ζαμπέτας, που δεν ήταν και το πλέον δυνατό χαρτί του, διαχρονικά, όπως και διάφορα κανταδόρικα, χασάπικα, κ.λπ., τα οποία η Γ. Θεοδώρου ερμηνεύει θεσπέσια («Χαλάλι σου», «Δυο αετοί», «Μαύρες τουλίπες» και άλλα διάφορα).
Θα ακολουθήσουν κι άλλοι δίσκοι, πιο μετά, όπως οι «Αναστενάρισσα Καρδιά μου» [General Gramophone, 1984] και «Ναι! Για Πάντα» [GSF Records, 1993], που είχαν ενδιαφέροντα τραγούδια ανάμεσα, με τη φωνή της Γ. Θεοδώρου να ακούγεται πάντα δυνατή, και στα ψηλά περάσματα και στα χαμηλά, πριν υπάρξει ένα ηθελημένο μεγάλο κενό, και μια επανεμφάνιση πριν από δυόμισι χρόνια, με δυο καινούρια τραγούδια – κάτι που έδειξε πως η σπουδαία αυτή τραγουδίστρια δεν είχε εγκαταλείψει...
 
H συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/gogo-theodoroy-mpempa-diamantopoyloy-kaiti-theohari-treis-spoydaies-laikes

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!