Όπως διαβάζουμε στο cover του άλμπουμ του συνθέτη και ντράμερ Βασίλη Καραγιάννη: «Η Kosmogonia είναι το πρώτο
μέρος μιας συλλογής με τίτλο Nebula, που έχει ξεκινήσει
από το 1995 και ολοκληρώθηκε το 2021».
Περί τίνος ακριβώς πρόκειται; Μα για ένα άλμπουμ
ηλεκτρονικού prog-rock, που αποκαλείται “Nebula
/ Kosmogonia” [Private Pressing, 2022] – και λέμε «ηλεκτρονικού» επειδή εδώ
υπάρχει midi κιθάρα (Άγγελος Τσολιάτος) και προγραμματισμός (Iωσήφ Βακόνδιος) και λέμε και
prog-rock, επειδή ακούγονται ακόμη ντραμς
(Βασίλης Καραγιάννης), τρομπέτα (Γιάννης Σώκιαλης), κιθάρες (Γιώργος Πασχάλης)
και μπάσο (Πόλης Πελελής).
Αν κάτι χαρακτηρίζει το CD αυτό είναι ο ερασιτεχνισμός του, στο επίπεδο της ηχογράφησης παραγωγής – τόσο ερασιτεχνικό, ώστε να θυμίζει ανάλογες παραγωγές της δεκαετίας του ’80.
Ο Βασίλης Καραγιάννης έχει καλές ιδέες και δεν είναι αδιάφορος ως συνθέτης, αν κρίνουμε από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου του, όπως είναι το “Into the magellanic clouds” και το “A journey in quasar’s outflows”, απλώς θα πρέπει αυτές τις ιδέες του να τις προχωρήσεις κι άλλο και κυρίως να μπορέσει να τις αποτυπώσει μ’ έναν σύγχρονο, σοβαρό τρόπο. Εντάξει απαιτούνται χρήματα, εντάξει θα πρέπει να απευθυνθεί σε δυνατούς επαγγελματίες του χώρου (εδώ είναι ο ίδιος που κάνει ενορχήστρωση, ηχοληψία και ακόμη mixing και editing, μαζί με τον Ιωσήφ Βακόνδιο), αλλά, για εμάς, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Θέλουμε να πούμε πως δεν αρκούν μόνον οι καλές επιρροές από Camel, Yes, Vangelis, Alan Parsons και τα λοιπά, δεν αρκεί το όποιο συνθετικό ταλέντο, χρειάζεται και γερή προσπάθεια ώστε όλα αυτά να αποτυπωθούν στις σωστές δυναμικές διαστάσεις τους. Αλλιώς οι ιδέες μένουν πίσω και εμφανίζονται αδικημένες.
Ο Βασίλης Καραγιάννης θα πρέπει να το παλέψει, οπωσδήποτε, προς αυτή την κατεύθυνση και τότε τα αποτελέσματα, στα επόμενα δύο μέρη της instrumental «Κοσμογονίας» του θα είναι οπωσδήποτε καλύτερα.
Αν κάτι χαρακτηρίζει το CD αυτό είναι ο ερασιτεχνισμός του, στο επίπεδο της ηχογράφησης παραγωγής – τόσο ερασιτεχνικό, ώστε να θυμίζει ανάλογες παραγωγές της δεκαετίας του ’80.
Ο Βασίλης Καραγιάννης έχει καλές ιδέες και δεν είναι αδιάφορος ως συνθέτης, αν κρίνουμε από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου του, όπως είναι το “Into the magellanic clouds” και το “A journey in quasar’s outflows”, απλώς θα πρέπει αυτές τις ιδέες του να τις προχωρήσεις κι άλλο και κυρίως να μπορέσει να τις αποτυπώσει μ’ έναν σύγχρονο, σοβαρό τρόπο. Εντάξει απαιτούνται χρήματα, εντάξει θα πρέπει να απευθυνθεί σε δυνατούς επαγγελματίες του χώρου (εδώ είναι ο ίδιος που κάνει ενορχήστρωση, ηχοληψία και ακόμη mixing και editing, μαζί με τον Ιωσήφ Βακόνδιο), αλλά, για εμάς, δεν υπάρχει άλλη λύση.
Θέλουμε να πούμε πως δεν αρκούν μόνον οι καλές επιρροές από Camel, Yes, Vangelis, Alan Parsons και τα λοιπά, δεν αρκεί το όποιο συνθετικό ταλέντο, χρειάζεται και γερή προσπάθεια ώστε όλα αυτά να αποτυπωθούν στις σωστές δυναμικές διαστάσεις τους. Αλλιώς οι ιδέες μένουν πίσω και εμφανίζονται αδικημένες.
Ο Βασίλης Καραγιάννης θα πρέπει να το παλέψει, οπωσδήποτε, προς αυτή την κατεύθυνση και τότε τα αποτελέσματα, στα επόμενα δύο μέρη της instrumental «Κοσμογονίας» του θα είναι οπωσδήποτε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου