Κομμάτια από το 2013 έως και σήμερα, το 2022, περιέχει το CD-book του Βασίλη Ζιάκα «Μουσικές
φωτογραφίες και ιστορίες μουσικές...» [Εκδόσεις Κοροντζή, 2022], ενός τραγουδοποιού,
τραγουδιστή και ακορντεονίστα, που βρίσκεται πολλά χρόνια στην σκηνή (από το
1988, με το σχήμα 8η Παράλληλος, όπως διαβάζουμε στις σημειώσεις) και που με
τον έναν ή τον άλλον τρόπο ανήκει σ’ αυτό που αποκαλούμε «ελληνικό ροκ».
Τα τραγούδια του Β. Ζιάκα διαθέτουν και κάποια
εντεχνορόκ στοιχεία, αλλά ok, το βασικό πρόσταγμα εδώ είναι ροκ, πόσω μάλλον όταν ουκ
ολίγες φορές οι μπάντες «τα χώνουν», ανεξαρτήτως του βασικού (ας το πούμε έτσι)
οργάνου, που είναι το ακορντεόν.
Και το εξής. Η φωνή του Β. Ζιάκα είναι κάπως... μυστήρια. Κάποιες φορές θυμίζει κάπως Δημήτρη Πουλικάκο (των πιο παλιών εποχών), ενώ άλλοτε φέρνει στη μνήμη μου τη φωνή του ηθοποιού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου.
Στο «Μουσικές φωτογραφίες και ιστορίες μουσικές...» υπάρχουν τραγούδια που είναι πιο... βαριά rock (στο session του 2013 παίζουν «πίσω» οι Illegal Operation!), άλλα που ακούγονται πιο folk-rock («Με απειλείς», 2016), άλλα πιο έντεχνο-folk-rock («Τι να πιστέψω», 2022), σε άλλα ανακατεύεται rock + λογοτεχνία (Ανδρέας Εμπειρίκος από τον «Μέγα Ανατολικό», στο «Μικρή μου Αφροδίτη»), ενώ κάποια άλλα αναπτύσσονται μυστηριωδώς, διαρκώντας περισσότερα από εννιά λεπτά («Τυχερός»), φέρνοντας στη μνήμη το folk-rock των Βρετανών Help Yourself, εποχής “Beware the Shadow” (είναι αυτό που γράφει το discogs… “american-flavoured country-rock… to acid-drenched psych”).
Και το γενικώς λειτουργικότατο αλλοπρόσαλλον συνεχίζεται με το «Εργατικό μπλουζ» αυτή τη φορά, που επειδή διαθέτει και λίγο ακορντεόν δεν θα ήταν τελείως άστοχο να πεις πως, εδώ, υπάρχει και κάτι από zydeco (κάτι πολύ ελαφρό έστω, καθώς το... “american-flavoured country-rock… to acid-drenched psych” κολλάει πάντα καλύτερα), με το άλμπουμ να συνεχίζει με τα δυο-τρία τελευταία κομμάτια του, σε πιο λαϊκό-παραδοσιακές διαδρομές (κάπως πριμιτίβ).
Η πρόταση του Βασίλη Ζιάκα δεν είναι άμοιρη ενδιαφέροντος. Κάθε κομμάτι προβάλλει ένα ωραίο παρεΐστικο κλίμα, με τα πιο rock tracks να μεταφέρουν πειστικότερα τις στιχουργικές αγωνίες και τις μουσικές αναζητήσεις του τραγουδοποιού.
Επαφή: https://www.ekdosiskorontzi.gr/
Και το εξής. Η φωνή του Β. Ζιάκα είναι κάπως... μυστήρια. Κάποιες φορές θυμίζει κάπως Δημήτρη Πουλικάκο (των πιο παλιών εποχών), ενώ άλλοτε φέρνει στη μνήμη μου τη φωνή του ηθοποιού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου.
Στο «Μουσικές φωτογραφίες και ιστορίες μουσικές...» υπάρχουν τραγούδια που είναι πιο... βαριά rock (στο session του 2013 παίζουν «πίσω» οι Illegal Operation!), άλλα που ακούγονται πιο folk-rock («Με απειλείς», 2016), άλλα πιο έντεχνο-folk-rock («Τι να πιστέψω», 2022), σε άλλα ανακατεύεται rock + λογοτεχνία (Ανδρέας Εμπειρίκος από τον «Μέγα Ανατολικό», στο «Μικρή μου Αφροδίτη»), ενώ κάποια άλλα αναπτύσσονται μυστηριωδώς, διαρκώντας περισσότερα από εννιά λεπτά («Τυχερός»), φέρνοντας στη μνήμη το folk-rock των Βρετανών Help Yourself, εποχής “Beware the Shadow” (είναι αυτό που γράφει το discogs… “american-flavoured country-rock… to acid-drenched psych”).
Και το γενικώς λειτουργικότατο αλλοπρόσαλλον συνεχίζεται με το «Εργατικό μπλουζ» αυτή τη φορά, που επειδή διαθέτει και λίγο ακορντεόν δεν θα ήταν τελείως άστοχο να πεις πως, εδώ, υπάρχει και κάτι από zydeco (κάτι πολύ ελαφρό έστω, καθώς το... “american-flavoured country-rock… to acid-drenched psych” κολλάει πάντα καλύτερα), με το άλμπουμ να συνεχίζει με τα δυο-τρία τελευταία κομμάτια του, σε πιο λαϊκό-παραδοσιακές διαδρομές (κάπως πριμιτίβ).
Η πρόταση του Βασίλη Ζιάκα δεν είναι άμοιρη ενδιαφέροντος. Κάθε κομμάτι προβάλλει ένα ωραίο παρεΐστικο κλίμα, με τα πιο rock tracks να μεταφέρουν πειστικότερα τις στιχουργικές αγωνίες και τις μουσικές αναζητήσεις του τραγουδοποιού.
Επαφή: https://www.ekdosiskorontzi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου