Άλτο σαξοφωνίστας, βασικά, είναι ο Owen Broder, ένας μουσικός
που μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν, μέσα από τις παρουσίες του
σε σχήματα (Cowboys and Frenchmen)
και βεβαίως με τα προσωπικά άλμπουμ του, όπως το “Hodges: Front and Center Vol.1” [Outside In Music, 2022] ή το “Heritage / The American Roots Project” στην artistShare, το 2017.
Εδώ, στο πιο πρόσφατο “Hodges: front and center vol.
two” [Outside In Music, 2024] έχουμε την
συνέχεια του προπέρσινου “Vol.1”,
όπως όλοι αντιλαμβάνονται, του tribute
εν ολίγοις του Owen Broder σ’ έναν «ήρωα» του άλτο σαξοφώνου, τον Johnny Hodges (1907-1970) – πασίγνωστον
βεβαίως από την παρουσία του στις μπάντες του Duke Ellington, με την επίσης πολύ
μεγάλη προσωπική δισκογραφία.
Το νέο CD περιλαμβάνει οκτώ tracks και, σε πρώτη φάση, είναι περισσότερο στοχευμένο σ’ αυτές καθ’ αυτές τις συνθέσεις του Hodges. Υπάρχει, βεβαίως, και το «St. Louis blues» εδώ, αλλά βασικά υπάρχει υλικό του Hodges, όπως τα “Used to be Duke”, “Back beat”, “Big Smack” και “Shady side”, χωρίς να παραλείπεται υλικό του «Δούκα» (“The star-crossed lovers”, “Stompy Jones”) ή κομμάτια άλλου τύπου, που ηχογράφησαν μαζί (Hodges και Ellington), όπως το “Wabash blues”, από το LP “Back to Back” [Verve, 1959]. Μάλιστα, όπως εκείνο το LP ήταν ηχογραφημένο για ένα μικρό σύνολο, αποτελούμενο από άλτο σαξόφωνο (Johnny Hodges), τρομπέτα (Harry Edison), πιάνο (Duke Ellington), μπάσο (Al Hall-Sam Jones), ντραμς (Jo Jones) και κιθάρα (Leslie Spann), έτσι και το “Hodges: front and center vol. two” είναι γραμμένο για άλτο (Owen Broder), τρομπέτα (Riley Mulherkar), πιάνο (Carmen Staaf), μπάσο (Barry Stephenson) και ντραμς (Bryan Carter).
Παρότι γρήγορα blues συναντάμε κι εδώ, όπως το άνοιγμα με το “Used to be Duke”, εκείνο που κυριαρχεί, στον δεύτερο τόμο, είναι τα πιο μέσου τέμπου κομμάτια (“Back beat”) ή και οι μπαλάντες (“Shady side”, “The star-crossed lovers”).
Γενικώς, υπάρχει μια μαγική, δηλαδή άκρως λειτουργική μετατόπιση από κομμάτι σε κομμάτι, ώστε να μην διαταράσσεται το κλίμα, που θέλει να δημιουργήσει ο Broder, ο οποίος δείχνει, βασικά, όχι μόνο το συνθετικό τάλαντο του Hodges, αλλά και τις δυνατότητες του δικού του σχήματος, με μπροστάρη τον ίδιο – που παίζει στα δάκτυλα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, αυτό το καταπληκτικό ρεπερτόριο, που παραμένει αθάνατο εδώ και δεκαετίες.
Επαφή: www.owenbroder.com
Το νέο CD περιλαμβάνει οκτώ tracks και, σε πρώτη φάση, είναι περισσότερο στοχευμένο σ’ αυτές καθ’ αυτές τις συνθέσεις του Hodges. Υπάρχει, βεβαίως, και το «St. Louis blues» εδώ, αλλά βασικά υπάρχει υλικό του Hodges, όπως τα “Used to be Duke”, “Back beat”, “Big Smack” και “Shady side”, χωρίς να παραλείπεται υλικό του «Δούκα» (“The star-crossed lovers”, “Stompy Jones”) ή κομμάτια άλλου τύπου, που ηχογράφησαν μαζί (Hodges και Ellington), όπως το “Wabash blues”, από το LP “Back to Back” [Verve, 1959]. Μάλιστα, όπως εκείνο το LP ήταν ηχογραφημένο για ένα μικρό σύνολο, αποτελούμενο από άλτο σαξόφωνο (Johnny Hodges), τρομπέτα (Harry Edison), πιάνο (Duke Ellington), μπάσο (Al Hall-Sam Jones), ντραμς (Jo Jones) και κιθάρα (Leslie Spann), έτσι και το “Hodges: front and center vol. two” είναι γραμμένο για άλτο (Owen Broder), τρομπέτα (Riley Mulherkar), πιάνο (Carmen Staaf), μπάσο (Barry Stephenson) και ντραμς (Bryan Carter).
Παρότι γρήγορα blues συναντάμε κι εδώ, όπως το άνοιγμα με το “Used to be Duke”, εκείνο που κυριαρχεί, στον δεύτερο τόμο, είναι τα πιο μέσου τέμπου κομμάτια (“Back beat”) ή και οι μπαλάντες (“Shady side”, “The star-crossed lovers”).
Γενικώς, υπάρχει μια μαγική, δηλαδή άκρως λειτουργική μετατόπιση από κομμάτι σε κομμάτι, ώστε να μην διαταράσσεται το κλίμα, που θέλει να δημιουργήσει ο Broder, ο οποίος δείχνει, βασικά, όχι μόνο το συνθετικό τάλαντο του Hodges, αλλά και τις δυνατότητες του δικού του σχήματος, με μπροστάρη τον ίδιο – που παίζει στα δάκτυλα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, αυτό το καταπληκτικό ρεπερτόριο, που παραμένει αθάνατο εδώ και δεκαετίες.
Επαφή: www.owenbroder.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου