ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 594

31/8/2024
Και για τον Ricardo Credi θα διαβάσεις στο "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024] στη σελ.270, που έχει τραγουδήσει ένα από τα κορυφαία ελληνικά γκαράζ των σίξτις...

30/8/2024
>>Γιάννης Ζουγανέλης - Ξέσπασε μετά την κηδεία του Χρήστου Γιανναρά: «Δεν υπήρχε παρουσία της Πολιτείας...»<<
Τι σχέση είχε ρε Ζούγκα ο Γιανναράς με τους αγράμματους; Αυτοί είναι μόνο για να φτιάχνουνε κανα app, για κανα voucher... και να σου αραδιάζουν ψέματα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βασικά ούτε εσύ έπρεπε να πας, εκτός κι αν ήταν κολλητός σου.

30/8/2024
«το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει»
«Μεσ’ στις εκκλησίες τρέχουν γρήγορα να μπουν / όλοι την ανάγκη νοιώθουν να προσευχηθούν...»
«Τρέχααα, στην άκρη του δρόμου παραμονεύει ο άρχων του τρόμου...»

[Έχεις σοβαρούς λόγους, άμα θέλεις να φοβάσαι...]

29/8/2024
Τρεις εταιρείες διανομής δίσκων, που επιχείρησαν να παρακάμψουν τις πολυεθνικές δημιουργώντας άλλα αυτόνομα κανάλια διακίνησης.
Στη σοσιαλιστική Σουηδία του Olof Palme στα early 70s ευνοούνταν αυτές οι συνεργατικές και το “sam distribution” είναι ένα σήμα κατατεθέν των ανεξάρτητων labels της εποχής.
Στη θατσερική Βρετανία των αρχών των 80s τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο εύκολα. Παρ’ όλα αυτά το Cartel επιχείρησε να διεισδύσει στη δισκογραφική αγορά με πολύ γερά αποτελέσματα.
Αντιθέτως στην πασοκική Ελλάδα, των mid-80s, η Πανδώρα δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά, παρά το υποσχόμενο ξεκίνημά της.

[με αφορμή κάτι που διαβάζω]

28/8/2024
(1979) Sune Spångberg, Tuomo Haapala, Jörgen Adolfsson, Arvid Uggla
https://www.youtube.com/watch?v=3_JoXNuY-4I

27/8/2024
Σκανδαλίζεται και το discogs πλέον με το γυμνό και για να δεις τα... επίμαχα εξώφυλλα θα πρέπει να κάνεις πρώτα log in, να κολλάς χαρτόσημα, να παίρνεις αριθμό πρωτοκόλλου και μετά, άμα είσαι καλό και υπάκουο παιδί, να σε αφήνει να κοζάρεις το cover των Humble Pie...

Έτσι θα προχωρήσει η ζωή από τούδε και στο εξής... Όπως στην εποχή του «Η Ζωή του Παιδιού» και του «Προς την Νίκην»...

27/8/2024
Εν τω μεταξύ και σε συνέχεια του προηγούμενου οι όροι prog και psych καθιερώθηκαν μετά το 2000 εξαιτίας του eBay. Επειδή οι πωλητές έπρεπε να χωρέσουν πολλές λέξεις σ’ έναν περιορισμένο χώρο στον τίτλο της αγγελίας επινόησαν τις συντομευμένες εκδοχές. Έτσι το progressive έγινε prog, το psychedelic psych, το improvisation impro ή improv κ.ο.κ. Τώρα οι συντομευμένες εκδοχές είμαι σίγουρος πως κυριαρχούν. Ιδίως στα σόσιαλ μίντια.

27/8/2024
>>Θυμάμαι να ακούω με το στόμα ανοιχτό το θρυλικό ‘Armageddon’ που είχε βγάλει με τους PLJ (΄82), και τις καινούργιες λέξεις «progressive rock» για μια ελληνική δουλειά, και την όλη αποθεωτική κριτική, δανεισμένη από φίλους που ήξεραν μουσική.<<
Πότε ακούσατε εσείς, για πρώτη φορά, τον όρο progressive rock; Εγώ τον θυμάμαι από τέλος 80s-αρχή 90s. Το 1982 δεν θυμάμαι πουθενά αυτόν τον όρο να λέγεται ή να ακούγεται ή και να γράφεται ακόμη – απεναντίας θυμάμαι τα art-rock, classic-rock, τέχνο-ροκ ή και... δεινοσαυρικό-ροκ. Και «αποθεωτική» κριτική, για ένα δίσκο, που όταν βγήκε τον έθαβαν όλοι, που δεν πούλησε τίποτα, και που στο τέλος της δεκαετίας και στη αρχή της επόμενης τον έβλεπες μόνιμα στις ντάνες με τα κομμένα (τρυπημένα) και τις προσφορές; Την τύφλα τους ξέρανε «οι φίλοι»...

26/9/2024
H Βέτα Προέδρου που πέθανε σήμερα, σε μια ταινία που ήθελε κάτι να πει...

(Γράφω στο "Ραντεβού στο Κύτταρο" γι' αυτή, σελ. 336)

MYRIAD DRONE, ECHOTIDE rock από την Αυστραλία

MYRIAD DRONE: Arka Morgana [Bird’s Robe Records, 2019/2024]
Οι Myriad Drone είναι μια post και ελαφρώς μεταλλική μπάντα από την Μελβούρνη, που παρουσιάζει κομμάτια της την τελευταία οκταετία. Με το «post και ελαφρώς μεταλλική» εννοούμε πως εμφανίζει δύο βασικά, και κάπως αντιθετικά χαρακτηριστικά, κατορθώνοντας, πάντως, να τα συνδυάσει με δημιουργικό τρόπο. Έτσι, από τη μια μεριά υπάρχει αυτή η post-rock αλληλουχία, με τις σκέτες συνθέσεις βασικά (καθώς οι φωνές είναι περιορισμένες) και τις σινεματίκ αναφορές, αλλά από την άλλη καταγράφονται ορισμένες εισαγωγές (“Please stand by...”), μαζί με τις παρεμβάσεις των κιθαριστικών breaks (που γενικώς ακούγονται «βαρβάτα»), οι οποίες διαμορφώνουν, τελικώς, αυτό το κάπως ιδιαίτερο ύφος των Αυστραλών.

Όλα αυτά τα γράφουμε σε σχέση με το άλμπουμ των Myriad Drone “Arka Morgana”, που κυκλοφόρησε κατά πρώτον το 2019 και που επανεκδόθηκε, πριν από λίγο καιρό, από τη γνωστή μας Bird’s Robe Records.
Τετράδα είναι οι Myriad Drone αποτελούμενοι εκ των Shane Mulholland κιθάρες, φωνή, Dominic Lewis κιθάρες, Mickey Harland μπάσο και Frankie Demuru ντραμς – ενώ κάπου-κάπου ακούς και φωνές, που παίζουν ρόλο «ατμοσφαιρών» περισσότερο, παρά τραγουδιού.
Οι συνθέσεις των Αυστραλών, εν τω μεταξύ, είναι γενικώς μακροσκελείς, καθώς από τα οκτώ κομμάτια του CD τους, τα έξι έχουν διάρκειες από πέντε έως δέκα λεπτά. Τούτο παρέχει την άνεση στους Myriad Drone να «απλώσουν» τις συνθέσεις τους στο χρόνο, προκαλώντας ισχυρές αναταράξεις, αν κρίνουμε από tracks σαν τα “Vitreous” και “All roads lead”, και κυρίως σαν το “Disguidance”, που είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια track του άλμπουμ τους, κι εκείνο με τα πιο επικά και λυρικά γνωρίσματα.
Επαφή: www.birdsrobe.com

ECHOTIDE: As Our Floodlights Gave Way to Dawn [Bird’s Robe Records 2012/2023]
Κι ενώ οι Echotide (από το Brisbane) ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ στις 6 Σεπτεμβρίου, έχουμε τώρα στο player και στρίβει το πρώτο τους, από το 2012, που είχε τίτλο “As Our Floodlights Gave Way to Dawn” και που είχε βγει σε φυσική μορφή (CD) για πρώτη φορά το 2017.
Έχουμε ξαναγράψει για το αυστραλέζικο γκρουπ στο blog, και πιο συγκεκριμένα για τον δίσκο τους “Into the Half Light” [Bird’s Robe Records, 2017 / 2022], τονίζοντας πως πρόκειται για ένα instrumental σχήμα, στηριγμένο στα πλήκτρα και τις κιθάρες, που εξερευνά, παράγει και αναπαράγει ηχοχρωματικά τοπία, τα οποία ακούμε συχνά σ’ αυτή την ομάδα των συγκροτημάτων, που έχουν για «θεούς» τους, τους Mogwai.
Λοιπόν... το πρώτο άλμπουμ τους από το 2012 είναι αυτό, που δείχνει εγκαίρως τις κατευθύνσεις των Echotide, μιας τριπλέτας βασικά, όπως μας παρουσιάζεται εδώ, με πολλές όμως προσθήκες.
Έτσι, και πέρα από τους Matthew Martin πλήκτρα, πιάνο, sampling, Geoff Irish ντραμς και Michael Gagen οτιδήποτε άλλο, στο “As Our Floodlights Gave Way to Dawn” ακούγονται επιπλέον κιθάρες, πιάνο, σύνθια, τρομπέτα, μπάσο και βιολί.
Οι Echotide καταγράφουν εδώ πολύ μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, καθώς ανάμεσα στα επτά κομμάτια τους υπάρχει μόλις ένα 6λεπτο και από ’κει και πέρα τρία 10λεπτα, δύο 11λεπτα και ένα 13λεπτο.
Τα μακροσκελή κομμάτια βοηθούν, οπωσδήποτε, τους Echotide να αποδείξουν το πόσο μετράνε σαν σχήμα –και μετράνε–, δημιουργώντας μια σειρά από κλυδωνισμούς, με low profile prog στοιχεία (ας πούμε πως υπάρχουν επιρροές, έστω ελαφρές, ακόμη και από Pink Floyd), εμμένοντας στον λυρισμό των αφηγήσεων, με τις αναπάντεχες «εκρήξεις». Ασυζητητί το βαθύ περιεχόμενο είναι post-rock και όχι progressive, αλλά τόσο η χρήση του βιολιού, όσο και της τρομπέτας, στο 13λεπτο “Embers glow” δεν μπορεί παρά να δημιουργεί τα απαραίτητα ρήγματα, σε μιαν, ούτως ή άλλως, ενδιαφέρουσα μουσική.
Επαφή: www.birdsrobe.com

PATRICIA BRENNAN SEPTET ένα ακόμη έξοχο δικό της τζαζ άλμπουμ

Από τις σπουδαιότερες τζαζ μουσικούς του καιρού μας, η βιμπραφωνίστρια (βασικά) Patricia Brennan έχει νέο άλμπουμ σε κυκλοφορία, το οποίο αποκαλείται “Breaking Stretch” [Pyroclastic Records, 2024].

Αναγνωρισμένη συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια, που την γνωρίσαμε πολύ καλά μέσω του προηγούμενου καταπληκτικού CD της “More Touch” [Pyroclastic Records, 2022], μα και από τις παρουσίες της σε δίσκους των Miles Okazaki, Michael Formanek / Ensemble Kolossus (το “The Distance” στην ECM, το 2016), Matt Mitchell, John Hollenbeck Large Ensemble, Tomas Fujiwara και άλλων, η Brennan, με το νέο άλμπουμ της αποδεικνύει το προφανές και προαναφερόμενο... γιατί, δηλαδή, είναι μια από τις πιο σημαντικές τζαζίστριες αυτή τη στιγμή.
Τα πράγματα είναι απλά. Κατ’ αρχάς πρόκειται για μία πρώτης τάξεως συνθέτρια (και τα εννέα tracks του νέου CD της είναι δικά της), που έχει πάντα κάποιο concept κατά νου, όταν πρόκειται να μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει. Τα concepts είναι δημιουργικά, προσφέρουν νέα ορμή στις ήδη... πυρακτωμένες ιδέες της, οι οποίες σε συνδυασμό με την ικανότητά της να διαλέγει, για τα σχήματά της, πολύ δυνατές μονάδες, την φέρνουν φάτσα με την ηχογραφική έκπληξη. Άνετη ως μουσικός και ακροάτρια, χωρίς ταμπού και περιχαρακώσεις, η Brennan ξέρει να δανείζεται από «τα πάντα» (jazz, rock, jazz-rock, ηλεκτρονικά, avant, improv κτλ.), προτείνοντας τα δικά της έργα.
Γιατί κάτι σαν «έργο» είναι, όπως και να το κάνουμε, το παρόν “Breaking Stretch”, που συλλαμβάνει την Brennan σ’ έναν απ’ ευθείας διάλογο με τα μεγάλα συγκροτήματα του jazz-rock, της jazz-soul κ.λπ., όπως ήταν οι Blood, Sweat & Tears, οι Chicago, οι Earth, Wind & Fire και τα ανάλογα. Φυσικά δεν παρουσιάζει τις μουσικές εκείνων, η προερχόμενη από το Μεξικό συνθέτρια, απλώς τις μετασχηματίζει σε κάτι δικό της και προσωπικό της.
Προς τούτο έχει πάντα, σιμά, το κουαρτέτο της (Kim Cass μπάσο, Marcus Gilmore ντραμς, Mauricio Herrera κρουστά, Patricia Brennan βιμπράφωνο με ηλεκτρονικά, μαρίμπα), το οποίο επεκτείνεται όμως με τρεις «πνευστούς», τους οποίους απαιτεί το project. Λέμε για τους Jon Irabagon άλτο, σοπρανίνο σαξόφωνα, Mark Shim τενόρο σαξόφωνο και Adam O’Farrill τρομπέτα με ηλεκτρονικά. Και τα τρία ονόματα είναι γνωστά και καταξιωμένα, και δεν χρειάζεται εδώ να πούμε κάτι παραπάνω.
Το “Breaking Stretch” ανοίγει με το “Los otros yo (The other selves)”, που είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου. Φοβερό compact track, που λειτουργεί καταπληκτικά, με φοβερά ντεμαράζ από τα πνευστά, ογκολιθικό ρυθμικό τμήμα, και με εξέλιξη σεισμική. Το 8λεπτο “Breaking stretch” που ακολουθεί διαθέτει μια free «πνευστή» εισαγωγή, πριν αρχίσει να εξελίσσεται σταδιακώς το κουβάρι, με την Brennan να παρέχει χώρο στους πνευστούς της και για να «συνομιλήσουν» και για να αυτοσχεδιάσουν – με το κομμάτι να αποκτά γρήγορα φλογερά χαρακτηριστικά, σμπαραλιάζοντας τα πάντα. Στο “555” ακούμε για πρώτη φορά και εκτεταμένα ηλεκτρονικά, με τη σύνθεση να αποτελεί ξανά ένα ελεύθερο πεδίο δράσης για τα πνευστά, με το ρυθμικό τμήμα πίσω να αλωνίζει. Φοβερά εύπλαστα κομμάτια, που αλλάζουν συνεχώς κατευθύνσεις, διατηρώντας, όμως, την ουσία τους στο πιο υψηλό επίπεδο. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου είναι το 10λεπτο “Palo de oros (Suit of coins)”, που ξεκινά με το σόλο μπάσο του Kim Cass, που ρυθμικά στηρίζεται στο πέντε, και που πρακτικά πρόκειται για ένα latin-jazz παρανάλωμα (με έξοχα κρουστά παιξίματα), με την Brennan να προσφέρει, περαιτέρω, κι ένα δικό της καταπληκτικό σόλο στο πειραγμένο βιμπράφωνό της. Μαγικό κομμάτι – όπως και όλος ο δίσκος, εξάλλου, που θέτει, ασυζητητί, τρανή υποψηφιότητα, για ένα από τα κορυφαία τζαζ άλμπουμ του 2024.
Επαφή: www.patriciabrennanvibes.com, www.pyroclasticrecords.com

MIGUEL ZENÓN jazz και latin jazz, για την Golden City

Όπως το έχουμε σημειώσει κι άλλες φορές, ο πορτορικανός άλτο σαξοφωνίστας Miguel Zenón είναι μία πολύ σημαντική τζαζ προσωπικότητα – κάτι, που, οπωσδήποτε, αποδεικνύεται και από τις κυκλοφορίες του, για τις οποίες γράφουμε ανά τακτά διαστήματα και εδώ, στο δισκορυχείον. Λέμε για τα άλμπουμ “El Arte del Bolero, Vol. 2” (2023) (τη συνεργασία του με τον πιανίστα Luis Perdomo), “Música de las Américas” (2022), “Sonero: The Music of Ismael Rivera” (2019), “Yo Soy La Tradición” (2018), “Típico” (2017) και “Identities are Changeable” (2014). Οι δίσκοι αυτοί δεν είναι κάποιες τυπικές κυκλοφορίες, αλλά γενικότερα projects, που επιχειρούν να πουν το κάτι παραπάνω, γύρω από ’κείνο με το οποίο κάθε φορά καταπιάνονται.

Το αυτό συμβαίνει και με το έσχατο άλμπουμ του Miguel Zenón, που αποκαλείται “Golden City” [miel MUSIC, 2024] και που είναι αφιερωμένο, όπως αντιλαμβάνεστε, στο San Francisco – πόλη την οποίαν, ο Zenón, τιμά μουσικώς, παίρνοντας ποικίλες αφορμές από την ιστορία της, ξεκινώντας από την προ-αποικιακή περίοδο και φθάνοντας μέχρι τα πιο σύγχρονα χρόνια.
Βασικά, με μια σουίτα έχουμε να κάνουμε εδώ, 11μερή (με όλα τα μέρη συντεθειμένα από τον πρώτο τη τάξει), την οποίαν φέρουν εις πέρας εννέα μουσικοί, δηλαδή οι: Miguel Zenón άλτο σαξόφωνο, Matt Mitchell πιάνο, Chris Tordini μπάσο, Dan Weiss ντραμς, Miles Okazaki κιθάρες, Daniel Díaz κρουστά, Diego Urcola τρομπέτα, valve τρομπόνι, Alan Ferber τρομπόνι και Jacob Garchik τούμπα, τρομπόνι.
Από τις συνθέσεις του Zenón παρελαύνουν, νοητικώς, οι ιθαγενείς αμερικάνοι (native Americans) της περιοχής, οι Ohlone, οι λευκοί χρυσοθήρες, οι Κινέζοι της Chinatown, ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, οι πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών, τα gentrifications και άλλα διάφορα, που σε κάθε περίπτωση μετατρέπονται σε ωραίες jazz και latin jazz μουσικές, ερμηνευμένες τέλεια από μια δυνατή μπάντα. Ναι μεν μελετημένες συστοιχίες πνευστών, εδώ, αλλά και καταγραμμένα σόλι, που εναλλάσσονται με εκείνα της κιθάρας και του πιάνου, τοποθετημένα πάνω σ’ ένα ρυθμικό τμήμα ιδιαίτερα εύπλαστο, ικανό να μεταφέρει όλα τα σχετικά vibes, της jazz της περιοχής (με τα πολλά, προφανώς, latin στοιχεία).
Υπάρχουν tracks, εδώ, που ηχούν περισσότερο «αβανγκαρντίστικα», έστω στις μακριές εισαγωγές τους (όπως συμβαίνει με το “9066”), άλλα που σε παρασύρουν από το ξεκίνημά τους με τη θέρμη και την χορευτικότητά τους (“Acts of exclusion”) και άλλα, σαν το “Wave of change”, ένα φοβερό blues-λαμέντο, που χρωστάει πολλά στον Charles Mingus, που απλώς ακούγονται συναρπαστικά. Όπως και όλος ο δίσκος, εξάλλου, προϊόν ενός μουσικού (και της μπάντας του), που δεν σταματά να μας εκπλήσσει.
Επαφή: www.miguelzenon.com

NI MOYA και EHOHROMA οι δύο νέες ηλεκτρονικές κασέτες της Logarithm

NI MOYA: The Acid Chronicles [Logarithm, 2024]
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα... Ni Moya είναι ο John Vagenas, μπασίστας και τραγουδιστής των Naxatras. Μ’ αυτό το όνομα ο Βαγενάς έχει κυκλοφορήσει άλλα δύο άλμπουμ, ένα φερώνυμο το 2020, κι ένα, το “Reverie” [Same Difference Music], το 2023. Τώρα έχουμε μια νέα πρόταση από τον Ni Moya, που αποκαλείται “The Acid Chronicles” και που κυκλοφορεί σε MC (100 αντίτυπα) και digital από το κασετο-label Logarithm. Ωραία all paper συσκευασία... και ακούμε...

Το πρώτο κομμάτι, το “A cloud of ice”, είναι ένα αργό electro-space, με πολλά minimal στοιχεία, περασμένο, φυσικά, μέσα από τα synths. Σαν άκουσμα σε «κρατάει» και το ότι περατώνεται πριν από τα έξι λεπτά λέει κι αυτό κάτι...
Το εννιάλεπτο “Labyrinthic lake” ακούγεται σαν τέκνο σε αργές στροφές. Κάργα επαναληπτικό, με λίγες διαφυγές, περισσότερο σε υπνωτίζει παρά σε εξιτάρει – αν και προς το τέλος κάπως απογειώνεται.
Στο επίσης εννιάλεπτο “Guardian’s portal” (πρώτο κομμάτι της Side B) συγχρονίζονται και field recordings / samples, με λίγους συνθετικούς ήχους στην αρχή, πάλι σαν σπαράγματα από techno, ενώ κάποια μελωδικά σχήματα που ακολουθούν στην πορεία επιχειρούν να προσδώσουν στο track μια περισσότερο δημοφιλή χροιά.
Στο “Athanor”, που διαρκεί τέσσερα λεπτά, ο Ni Moya προσφεύγει σε ακόμη πιο γρήγορα beats, δημιουργώντας ένα νέο space-techno track, ολοκληρώνοντας με ωραίο τρόπο και αυτή την προσπάθειά του.
Επαφή: https://logarithmcassettelabel.bandcamp.com/album/the-acid-chronicles
EHOHROMA: Shine Through [Logarithm, 2024]
Ehohroma είναι ένας μουσικός της ηλεκτρονικής από τη Θεσσαλονίκη, ο Στέλιος Κουλίνας, ο οποίος μας είναι γνωστός από το άλμπουμ του “Diaspora” [Same Difference Music, 2023], όπως και την παρουσία του σε μια λίγο παλαιότερη συλλογή της Logarithm, την “View Master” (2022).

Στο “Shine Through”, την πιο πρόσφατη δουλειά του, ο Ehohroma μάς προτείνει δύο κομμάτια, ένα σε κάθε πλευρά της κασέτας (που κυκλοφορεί σε 50 αντίτυπα), που έχουν τίτλους “Even the highest mountain” και “Cannot block the sun” και τα οποία διαρκούν 22 και 18 λεπτά αντιστοίχως.
Σε μεγαλύτερο μέρος του πρώτου, στα πρώτα δεκατρία λεπτά δηλαδή, κυριαρχεί ένα... υπόκωφο στρώμα, που ανεβαίνει σταδιακά σε ένταση, και στο οποίο έχουν περάσει «έτοιμες» φωνές, samples δηλαδή, που δημιουργούν ένα μοτίβο μοναχικότητας. Προς το τέλος του, όμως, το κομμάτι, μετατρέπεται σε κάτι άλλο με ήχους κρουστών, δεν λέω με κρουστά, και μ’ ένα πάντα υπόκωφο στρώμα, που σταδιακά και αυτό μεταβαίνει σε κάτι περισσότερο έντονο και πάντα συνεχές. Σίγουρα ένα υποβλητικό, πειραματικό track.
Και το δεύτερο κομμάτι διακρίνεται, και αυτό, για τα samples του και τους ήχους κρουστών – τουλάχιστον στην αρχή (και) με τη... νυχτερινή ανάπτυξή του. Μετά ξεφεύγει προς κάτι περισσότερο μονότονο και cosmic, με κάποιες αλλαγές, φωνές, ακόμη και «Floyd-ισμούς», πριν από το εμπεριστατωμένο noisy τελείωμα. Όλα αυτά είναι ενδιαφέροντα ασυζητητί.
Επαφή: https://logarithmcassettelabel.bandcamp.com/album/shine-through

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 593

26/8/2024 

>>Φεύγοντας για λίγο από το προσωπικό, να σημειώσω εδώ ότι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80, το νεορθόδοξο αίτημα του Γιανναρά είχε σοβαρό εκτόπισμα, και μάλιστα είχε αγγίξει και τις εναλλακτικές ροκ κοινότητες. Δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο ροκάδες που άκουγαν Leonard Cohen και Nick Cave να ξημεροβραδιάζονται στις εκκλησίες και να πηγαίνουν διακοπές στο Άγιο όρος για να "βρουν τον εαυτό τους". Αν πάμε χρονικά λίγο πιο πίσω, θα βρούμε ότι γονιμοποίησε θετικά, εκφράζοντας μία υπάρχουσα ιδεολογική και διανοητική ανάγκη, την ελληνική κουλτούρα. Νομίζω ότι ούτε ο Σαββόπουλος του Τραπεζάκια έξω, ούτε η σκηνή της Θεσσαλονίκης με τον Παπάζογλου θα μπορούσαν να υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο, αν δεν είχε συμβεί το νεορθόδοξο κίνημα (αν και στη δεύτερη περίπτωση, και όπου αλλού μπαίνει η ιδιοσυγκρασιακή και πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση του Μανώλη Ρασούλη, με το δικό του αναρχικό πνεύμα, έχουμε να κάνουμε με μία διαφορετική σύνθεση).<<
O προτεσταντισμός στο ροκ είναι παλιά ιστορία και το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του διεθνούς xian-rock είναι προτεσταντικής κατεύθυνσης. Με την ορθοδοξία όμως τι γίνεται;
Σίγουρα τα «Τραπεζάκια Έξω» (1983) του Σαββόπουλου είναι ένα άλμπουμ με σαφείς ορθόδοξες και κοινοτικές αναφορές, επηρεασμένο από το αποκαλούμενο νέο-ορθόδοξο ρεύμα, αλλά την αρχή αυτής της ιστορίας δεν μπορείς εύκολα να την προσεγγίσεις.
Εντάξει υπάρχουν ξεκάρφωτες αναφορές σε ποπ-ροκ τραγούδια του τύπου «Μεσ’ στις εκκλησίες τρέχουν γρήγορα να μπουν / όλοι την ανάγκη νοιώθουν να προσευχηθούν...», αλλά από πότε αρχίζει να υπάρχει μια στροφή προς την ορθοδοξία στο χώρο του ελληνικού ροκ ή και των ρόκερ και ροκάδων γενικότερα, που να μην σχετίζεται με τη νεανική αφέλεια;
Σίγουρα προς τον χριστιανισμό είχε στρίψει όλη η παρέα γύρω από τον Τάσο Φαληρέα (και ο ίδιος εννοείται) και βεβαίως ο Σαββόπουλος, ο Μοροζίνης και διάφοροι άλλοι, επηρεασμένοι όλοι αυτοί από τα βιβλία και τα διδάγματα του Λορεντζάτου, του Ράμφου, του Μοσκώφ και βεβαίως του Γιανναρά, και αυτή τη στροφή την τοποθετώ χρονικά προς το τέλος της δεκαετίας του ’70.
Ίσως αυτό να συνδέεται και με την έξαρση της ηρωίνης στα σχετικά κυκλώματα και τις προσπάθειες αντίστασης σ’ έναν τρόπο ζωής, που μετακυλιόταν ολοφάνερα προς την ντεκαντάνς. Είναι ένα θέμα που έχει νόημα να ψαχτεί και προσωπικά δεν ξεχνάω και τον Πουλικάκο, που τραγουδούσε στου Ζωγράφου (1979) “The Christian life” και “Jesus is just alright” λέγοντας σε συνεντεύξεις πως «ναι, πιστεύω στη θεότητα του Χριστού, δηλαδή ταυτίζω την πίστη με την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράξενο».
Εγώ νομίζω πως τότε, αυτό, δεν ακουγόταν και τόσο παράξενο (αν συνυπολογίσουμε και την «Dylan-ική» στροφή προς τον προτεσταντισμό), και πως σήμερα μόνο μπορεί να ακούγεται κάπως... σε όσους, τουλάχιστον, δεν το ξέρουν.
Τα δε υπόλοιπα που λέει ο άλλος από πάνω, περί Παπάζογλου κ.λπ., τα αναιρεί και ο ίδιος στη συνέχεια, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να το συζητήσουμε.

Η στροφή στην παράδοση, που ξεκινά, με έκδηλη μανία, στην αρχή της δεκαετίας του ’70 και που επηρεάζει και το χώρο του ροκ, δεν σήμαινε απαρέγκλιτα και στροφή προς την ορθοδοξία. Τουλάχιστον δεν διαφαίνεται αυτό σε δίσκους και τραγούδια. Αν και, το ξαναλέω, υπάρχουν πολλά κενά ακόμη στο θέμα... Εγώ τουλάχιστον δεν έχω καταπιαστεί μ’ αυτό το ενδιαφέρον κομμάτι, όπως ξέρω και μπορώ να το κάνω... Ίσως στο μέλλον...

25/8/2024

H διάσπαση της «Ζωής» το 1959 και η δημιουργία του «Σωτήρος» υπήρξε κομβική για την εξέλιξη των νεότερων και παλαιότερων θεολόγων. Ο «ζωικός» Τσιριντάνης αποχωρώντας ουσιαστικά, ιδρύει το περιοδικό «Συζήτησις», επιχειρώντας να θέσει τον «χριστιανικό πολιτισμό» σε νέες βάσεις, καθώς καρκινοβατούσε στο πλαίσιο της «Ζωής», που αδυνατούσε να απευθυνθεί στη νεότητα με λόγο σύγχρονο (αργότερα ο Τσιριντάνης θα έγραφε για τους Beatles κ.λπ.).

Τη σκυτάλη, το 1961, θα έπαιρνε ένας νεαρός θεολόγος, ο 26χρονος Γιανναράς, ο οποίος θα βρισκόταν πίσω από το νεανικό περιοδικό «Σκαπάνη», επιχειρώντας να τρέξει ακόμη πιο γρήγορα από τον Τσιριντάνη τον «χριστιανικό πολιτισμό», απευθυνόμενος στη νεολαία (παιδιά των τελευταίων τάξεων του εξαταξίου Γυμνασίου και φοιτητές) με γλώσσα ακόμη πιο τολμηρή (κάνοντας προσεκτικό αντικομμουνισμό, στυλ Γεωργαλά εποχής «Σοβιετολογίας», τηρώντας πολύ σκληρές θέσεις στα εθνικά θέματα, όπως στο μακεδονικό κ.λπ.), γράφοντας παράλληλα ποικίλων ειδών κομμάτια, έως και διηγήματα.
Μάλιστα μ’ ένα απ’ αυτά, που είχε δημοσιευτεί στα πρώτα τεύχη της «Σκαπάνης», είχε γίνει το σώσε , γιατί ο Γιανναράς είχε τολμήσει να γράψει σ’ ένα περιοδικό, χριστιανικό οπωσδήποτε, έστω και με ψευδώνυμο, κάτι τέτοια... Η Πόλα... ίσωσε μεσ’ την παλάμη της το χνούδι στο στενό κόκκινο κοτλέ παντελόνι της, που έφτανε σχιστό μέχρι τη μέση της γάμπας... κ.λπ. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει σε δυσμένεια από την επιτροπή που τύπωνε τη «Σκαπάνη», αρχίζοντας να γράφει ή ανώνυμα ή μόνο με τα αρχικά του (Χ.Γ.).
Είχε γράψει για πολλά απ’ αυτά ο ίδιος Γιανναράς σε βιβλίο του – και γενικά αυτή η φάση της ζωής του, που θα εξελισσόταν με το περιοδικό «Σύνορο» λίγο αργότερα έχει πολύ ενδιαφέρον. Ιδίως, όταν η νεολαία έχει αγκαλιάσει την ποπ, μετά το 1964, και η «ξενομανία» χτυπούσε κόκκινο.

25/8/2024
Χριστιανός ορθόδοξος, σκληρός συντηρητικός, ιδεαλιστής, σφοδρός αντικομμουνιστής, αλλά και εχθρός της συστημικής δεξιάς και του «ανήκωμεν εις την Δύσιν», όπως και ακραιφνής κοινοτιστής και εχθρός της λογοκρατίας και της βιομηχανικής κοινωνίας, διαπρύσιος υπονομευτής του ξεβλαχέματος και υπερασπιστής της ελληνικής λεβεντιάς, που... έχει σώμα και θρησκεία, και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Tουρκοκρατία, ο Γιανναράς ήταν αυτός που σφύριξε στο Σαββόπουλο (πιο πολύ και από το Ράμφο) και το κλασικό... των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία.

24/8/2024
Χθες πέθανε στα 82 της μια μεγάλη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός του γαλλικού ροκ, η Catherine Ribeiro.
Είχε ξεκινήσει σαν yé-yé girl, πριν το μέσο των σίξτις (είχε παίξει και στο σινεμά, σε ταινία του Γκοντάρ), αλλά γρήγορα θα εξελισσόταν, με βάση και τα προτάγματα της εποχής, μετά το 1967, προς μία έξτρα πολιτικοποιημένη και μουσικά ψαγμένη δημιουργό, κάνοντας μαζί με τα συγκροτήματά της μερικά καταπληκτικά LP, στο ευρύτερο progressive περιβάλλον, όπως το “Pais” ας πούμε, με τους Alpes, το 1972 (το είχα βάλει και στα 100 καλύτερα prog albums όλων των εποχών, σε μια λίστα που είχα αναρτήσει στο δισκορυχείον το 2014). Εμένα μ’ αρέσουν και μεταγενέστερα άλμπουμ της, όπως το “La Déboussole” από το 1980, που το θεωρώ πρώτης τάξεως ή το άλλο που την έχει απ’ έξω σαν... Τζοκόντα που καπνίζει και ακόμη το αποστασιοποιημένο “(Libertés ?)” στο οποίο καταγγέλλει τον ιμπεριαλισμό, τις δικτατορίες, τις πολυεθνικές, τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν κ.λπ.

Έδινε το παρόν και στα φεστιβάλ της L'Humanité η Ribeiro και γενικά στα σέβεντις ήταν μια περσόνα για το γαλλικό ροκ, που δεν γινόταν κανείς να την αγνοήσει. Είμαι δε σίγουρος πως κάπου θα είχε διασταυρωθεί στο πρώτο μισό εκείνης της δεκαετίας και με τον Μίκη Θεοδωράκη, ενώ υπάρχουν έντυπες ελληνικές αναφορές σ’ αυτήν ακόμη και από το 1971! Μπορεί να είναι λίγες, αλλά υπάρχουν...
[Ξέχασα να το γράψω - η Ribeiro είχε τραγουδήσει ζωντανά στην Κούβα, το 1970]

21/8/2024
Τραγουδάρα και (ξανα)δείτε το κείμενο...
https://www.youtube.com/watch?v=b5zMBXZgLlQ
https://www.lifo.gr/culture/music/kyriaki-marc-aryan-i-istoria-toy-spoydaioy-gallofonoy-tragoydopoioy-apo-ti-dekaetia

20/8/2024
Βασικά πήγε να τους πει ότι είναι τυχεροί που καήκανε...

20/8/2024
Ελευθερία - Ισότης - Αθωότης
https://www.youtube.com/watch?v=sEcqXJoUxfE

20/8/2024
>>Την ποινικοποίηση χρήσης της λέξης «μπάτσος» ζητά ο Πλεύρης!<<
Δείτε το πριν καταργηθεί...

20/8/2024

Μου την έστειλε ο φίλος Αντώνης Ξαγάς, από ένα δισκάδικο της Τρίπολης (το καλύτερο όπως μου λέει). Τιμή για το "Ραντεβού στο Κύτταρο" να παρουσιάζεται μαζί με το CD του Κορωπιώτη "Αφού Μου Πήρες Την Καρδιά Πάρε Και Τα Χαλιά"... 

19/8/2024

Μες στο τρόλεϊ που μπήκα
Μπήκε και μια πιτσιρίκα
Και της ρίχνω ένα βλέμμα
Κατεβήκαμε στο τέρμα
Της το παίζω Αλαίν Ντελόν
Διορθώνει το καλτσόν
Τη ρωτάω από σπόντα:
Πώς σε λένε;
Παμεινώντα!
Δε φορούσα να δεις τους φακούς επαφής...
[Μεγάλος ΛΟΓΟ]

19/8/2024
«Πριν τον Έλβις δεν υπήρχε τίποτα»
Τζων Λέννον
Αυτή την τόσο απλή, αληθινή και συνάμα τεράστια κουβέντα, που αν συνειδητοποιήσεις ποιος τη λέει πατάς στοπ, δεν μπορείς να την πεις ούτε για τον Ντελόν, ούτε για δεκάδες χιλιάδες άλλους... της μουσικής, του σινεμά, της λογοτεχνίας κ.ο.κ., άξιους κατά τ’ άλλα.
Για να ξέρουμε, πάντα, για τι συζητάμε.

lounge music: ιστορίες πτητικής ελαφρότητας – από τον Paul Mauriat και τον Franck Pourcel στον Γιώργο Χατζηνάσιο και τον Βαγγέλη Πιτσιλαδή

Εάν υπήρξε μία σταθερή αξία, που να συνέπλευσε με τους ήχους της χαλαρότητας, της ευζωίας και του ευρύτερου lounge, στη δεκαετία του ’60, τούτη είχε να να κάνει με την εικόνα των αεροπλάνων και των αεροδρομίων. Πέραν της ψυχολογίας πριν από την πτήση, που απαιτεί ηρεμία και εκτόνωση –η μουσική έχει τον τρόπο ν’ αντικαθιστά τα διάφορα σκευάσματα–, ήταν ο «αέρας» εκείνος που επέβαλλε από πολύ νωρίς ένα κλίμα, μιαν ατμόσφαιρα, συμπαρασύροντας στην πορεία τα πάντα. Από τα αεροπλάνα αυτά καθ’ αυτά, μέχρι τους χώρους υποδοχής, τους πύργους ελέγχου, ακόμη-ακόμη και τις «εικόνες» των αεροσυνοδών και των πιλότων.
Όλα σηματοδοτούσαν το πολυτελές chill-out, τη δυνατότητα να υπάρχεις περαιτέρω σ’ ένα χώρο ασφαλή (με την παραδοσιακή έννοια), δίπλα ή κοντά με την «καλή κοινωνία», το jet-set να πούμε, παρακολουθώντας ένα κατά τι φουτουριστικό παιγνίδι με πρωταγωνιστή τον εαυτό σου. Τώρα, αν δεν μπορούσες να σφίξεις το χέρι του Ωνάση, θα μπορούσε να σφίξεις, σίγουρα, εκείνο του... Κώστα Πρέκα. Βεβαίως, στη διαδρομή, το «κατέβασμα» της πτήσης προς το λαό, κατά το αντίστοιχο... αυτοκίνητο για το λαό, μπορεί να αφαίρεσε, εκ πρώτης, την αίσθηση της κλάσης, που είχαν οι πτήσεις στα σίξτις, κατακράτησε όμως πολλά από τα σημαινόμενά τους. Ακόμη και σήμερα προσεγγίζοντας οδικώς ένα αεροδρόμιο νοιώθεις κάτι...
Όπως είχαμε γράψει πιο παλιά (το 2014) εδώ στο LiFO.gr, το lounge δεν ήταν άμοιρο των εξελίξεων στην ποπ, στις καθοριστικές δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ούτε είναι παράξενο το γεγονός της σύνδεσής του με την ευζωία στην Ευρώπη και την Αμερική. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου μετά τον Πόλεμο, η ταχεία ανάπτυξη των αεροπορικών συγκοινωνιών, η άνθηση του τουρισμού, το μακρύ μεσογειακό καλοκαίρι (που συνδέεται αυθωρεί με το euro-lounge) και ακόμη η πολυδιάστατη ανάπτυξη της ίδιας της ποπ (με την διάχυσή της στον κινηματογράφο, τη μόδα, τον Τύπο, παντού) οδήγησαν τους μαέστρους στη δημιουργία... μικρομεσαίων ορχηστρών, που είχαν για βάση τους τις προηγούμενες μπάντες του swing (αμερικανικού και ευρωπαϊκού), αποφλοιώνοντας συνήθως ένα δημοφιλές ρεπερτόριο που τότε βρισκόταν στην υψηλότερη (αισθητική) κορυφή του.
Η ουσία του lounge ήταν ακριβώς αυτή. Η απόπειρα να απαλυνθούν από τις αιχμές τους τα επιτεύγματα της ποπ, ώστε να μπορέσουν να καταναλωθούν με μεγαλύτερη ευκολία από τις όψιμες ηλικίες (με τα ανάλογα υψηλά εισοδήματα). Ένα εξώφυλλο άλμπουμ που να λειτουργεί και ως «σύμβολο» του στυλ θα μπορούσε να είναι το “More Mauriat” [Philips, 1967] του Paul Mauriat (1925-2006) και της Ορχήστρας του, στο οποίο εικονίζονται μία καλοντυμένη κυρία κι ένας κύριος με παπιγιόν να πλοηγούν ένα ελικόπτερο! Φόντο, στη φωτογραφία; Ψηλά κτήρια και ουρανοξύστες. Η ποπ του jet-set σε όλο το μεγαλείο της.

Μια άλλη ορχήστρα, που πρότεινε καλό lounge, ήταν εκείνη του γερμανού σαξοφωνίστα, φλαουτίστα και κλαρινίστα Ambros Seelos (1935-2015) – ένα επιτυχημένο σχήμα στην κεντρική Ευρώπη, στη δεκαετία του ’60, με πάμπολλες ηχογραφήσεις στις εταιρείες SABA και MPS. Το ρεπερτόριό της ήταν οπωσδήποτε ελαφρύ. Μυοχαλαρωτική τζαζ, λελογισμένο σέικ, αποφλοιωμένο λάτιν, άπαχο σουίνγκ και τα τοιαύτα. Έχει χάρη. Εκείνο, πάντως, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον, ώστε ν’ αγοράσω κάποτε το LP “Around the World” [SABA, 1965] ήταν οπωσδήποτε το εξώφυλλό του. Σαν από διαφήμιση της Lufthansa...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/lounge-music-istories-ptitikis-elafrotitas

AKI TAKASE / DANIEL ERDMANN αναφορά στον Ellington

Για την ιαπωνίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Aki Takase δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Γεννημένη πριν από 76 χρόνια στην Οζάκα και εγκατεστημένη από το 1988 στο Βερολίνο (παντρεμένη εν τω μεταξύ με τον Alexander von Schlippenbach), η Takase είναι ένας ζωντανός θρύλος της avant-jazz και του free-improv, η οποία όμως δεν παραλείπει, ανάμεσα στα διάφορα προχωρημένα projects που ολοκληρώνει, να αφήνει και τις πιο «νορμάλ» δουλειές της. Να, όπως συμβαίνει τώρα με το άλμπουμ “Ellington” [enja / yellowbird / werner alldinger – AN Music, 2024], στο οποίο η Takase συναντιέται δισκογραφικά με τον μακροχρόνιο συνεργάτης της, τον 51χρονο γερμανό σαξοφωνίστα Daniel Erdmann, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το πολύ ενδιαφέρον project.

Σίγουρα ο τιμώμενος εδώ είναι ο Duke Ellington και το ρεπερτόριό του, καθώς από τα δώδεκα κομμάτια του CD τα δέκα είναι «ελλινγκτονικά», με το track list να συμπληρώνεται από μια σύνθεση της Takase (το εισαγωγικό “In a sentimental moon”), συν το “Duke Ellington’s sound of love” του Charles Mingus εκεί στο τέλος. Υπάρχει λοιπόν η συγκεκριμένη «γεωμετρία», που είναι πολύ αποδοτική, σ’ αυτή την επικοινωνία πιάνου και σαξοφώνων (πότε τενόρο και πότε σοπράνο), όπως υπάρχει και το στάνταρ της επικοινωνίας των δύο μουσικών (που έχει καταγραφεί ξανά και στην δισκογραφία), που δημιουργεί τις καταλληλότερες των συνθηκών προκειμένου να αναπτυχθούν οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις τους πάνω σ’ αυτό το κλασικό ρεπερτόριο. Και κλασικότερο δεν γίνεται, αν μιλάμε για κομμάτια σαν τα “Perdido”, “Prelude to a kiss”, “Caravan”, “In a mellow tone”, “African flower”, “Come Sunday”, “I let a song go out of my heart” κ.λπ.
Φοβερή η εκτέλεση του “Cotton tail” στην θέση 10 και υπέροχο το medley “Caravan / An jeder Kreuzung liegt eine Erinnerung begraben” (το δεύτερο σύνθεση του Erdmann).

οκτώ χρόνια χωρίς τον ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΑΡΚΟΥΛΗ: η πορεία του ως τραγουδιστή, στην Αμερική, στο μέσο του ’70 – σκαστός από την Ελλάδα, επιχειρεί να επιβιώσει διασκεδάζοντας τους ομογενείς

Για την περιπέτεια του Ανδρέα Μπάρκουλη με τα ναρκωτικά, το σωτήριον έτος 1973, λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έχω ξαναγράψει, στις 23 Αυγούστου του 2016, με αφορμή, τότε, τον θάνατο του άξιου πρωταγωνιστή. Βασικά, είχα μεταφέρει μερικά δημοσιεύματα από την εφημερίδα «Μακεδονία», τα οποία αξίζει να τα θυμηθούμε και πάλι, ώστε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και να προσανατολιστούμε καλύτερα για την πορεία.
(…)
Βρισκόμαστε ακριβώς εδώ. Ενώ είχε οριστεί δικάσιμος για τον Μπάρκουλη, οι δικαστικές αρχές θα του παρείχαν άδεια «προσωρινής αποδημίας», έναντι μιας τυπικής εγγύησης 20.000 δραχμών, η οποία άδεια θα μετατρεπόταν από τον πρωταγωνιστή εις... αόριστον. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Μπάρκουλης το σκάει στην Αμερική, για να μπορέσει να γλιτώσει από το κυνήγι των αρχών (και του νόμου), εξαιτίας μερικών γραμμαρίων χασίς, που είχαν διαλύσει και τη ζωή του, και την πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Μην κοιτάτε πως έχουν σήμερα οι ανάλογες καταστάσεις. Τότε τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά σε σχέση με τα ναρκωτικά. Έτσι, θα μπορούσες να βρεθείς ανεπανόρθωτα μπλεγμένος, ακόμη και για μια «αθώα» ποσότητα, για προσωπική χρήση, με τεράστιες συνέπειες και για το ποινικό μητρώο σου, και βεβαίως για τη ζωή σου (οικογενειακή, επαγγελματική, κοινωνική). Οι αρχές στην περίπτωση του Μπάρκουλη, όπως και του Στράτου Διονυσίου φυσικά, επεδίωκαν, μέσω της αναγνωρισιμότητας των εν λόγω προσώπων, να δείξουν πως ο νόμος υπερίσχυε των πάντων και πως όσο ψηλά και να βρισκόσουν δεν υπήρχε ουδεμία περίπτωση να τη γλιτώσεις. Κι επειδή στο τέλος του 1973, όταν έσκασαν αυτές οι δύο υποθέσεις, υπήρχε ακόμη χούντα στη χώρα, οι αρχές θα έπρεπε να επιδείξουν ιδιαίτερη συνέπεια, που θα αντανακλούσε στο, υποτίθεται, άμωμο και αδέκαστο καθεστώς. Κοινώς, και ο Στράτος και ο Μπάρκουλης υπήρξαν τα κατάλληλα πρόσωπα στην προσπάθεια να καταστεί αδιαμφισβήτητη η ηθική υπεροχή της δικτατορίας στα μάτια των απλών ανθρώπων.

Ο Ανδρέας Μπάρκουλης φυγοδικεί λοιπόν και βρίσκεται πλέον στην Αμερική. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων; Περίπου. Υπό την έννοια πως σαν ηθοποιός δεν θα μπορούσε να δουλέψει στην Αμερική και πως θα έπρεπε κάτι άλλο να βρει, για να επιβιώσει. Και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος, εκτός από το να θυμηθεί την παλιά του τέχνη – εκείνη τού τραγουδιστή; Σωστή φωνή είχε, ωραίος και επιβλητικός ήταν, νέος ακόμη ήταν (38 ετών) και, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί παρά να έμοιαζε με άρχοντα πάνω στην πίστα. Μπάρκουλης ήταν αυτός.
Ο κόσμος από κάτω, οι ομογενείς εννοώ, μπορεί να μην τον γνώριζαν πλατιά σαν τραγουδιστή, αλλά σίγουρα τον ήξεραν σαν ηθοποιό, όπως επίσης γνώριζαν και τα ζόρια που τραβούσε στην Ελλάδα με το νόμο, αποφασίζοντας να τον στηρίξουν. Αυτό ήταν το κουμπί της υπόθεσης, και γι’ αυτό στον μοναδικό μεγάλο προσωπικό δίσκο (LP), που θα έκανε ο Μπάρκουλης στην Αμερική, δεν θα ξεχνούσε εκείνους, που θα τον ευεργετούσαν. Όπως ακούμε τον ίδιο να λέει:
 
Το όλον εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/okto-hronia-horis-ton-andrea-mparkoyli-i-poreia-toy-os-tragoydisti-stin-ameriki-sta

οι ENDERS / CHICCO / ROSSY έξοχοι, groovy και ζωντανοί στο Graz της Αυστρίας

Enders είναι ο τενορίστας Johannes Enders, Chicco είναι ο χαμοντίστας Renato Chicco και Rossy είναι ο ντράμερ Jorge Rossy και το “Microorganisms” είναι ένα δικό τους live στο Graz, από το διήμερο 4-5 Φεβρουαρίου 2022, που τώρα μετατρέπεται σε CD.
Και οι τρεις μουσικοί είναι διακεκριμένοι και γνωστοί στους φίλους της jazz ή και του blog ακόμη. Εν ολίγοις... ο γερμανός τενορίστας Johannes Enders έχει μακριά διαδρομή στο χώρο και συμμετοχές σε δεκάδες τζαζ σχηματισμούς, όπως, για παράδειγμα, στους Enders Room, για το CD των οποίων “Dear World / Hikikomori” [Enja / Yellowbird, 2020] είχαμε γράψει παλαιότερα, όπως έχουμε γράψει και για το “Sweet Freedom” (2022), το tribute του στον Sonny Rollins. Έπειτα, ο οργανίστας Renato Chicco μας είναι γνωστός ως μέλος των Nocturnal Four, στο άλμπουμ των οποίων “Light in the World” (2020) επίσης έχουμε αναφερθεί. Τέλος, ο Ισπανός Jorge Rossy, που είναι και ένας ECM-καλλιτέχνης ανάμεσα σε άλλα, μας είναι γνωστός από τα ECM-άλμπουμ “Puerta” (2021) (τη συνεργασία του με τους Robert Landfermann και Jeff Ballard) και “Uma Elmo” (2021) (τη συνεργασία του με τους Jakob Bro και Arve Henriksen).

Έχουμε λοιπόν τρεις μονάδες με τη δική τους ιστορία και πορεία σε σκηνές και δισκογραφία, οι οποίες μονάδες συνασπίζονται στο “Microorganisms / Live in Graz” [Ammerton / enja – AN Music, 2023], προκειμένου να καταγράψουν ένα θαυμάσιο CD, που δεν αποτελεί νέτα-σκέτα ένα τυπικό groovy άκουσμα, καθώς κινείται σε ποικίλες περιοχές, που θα μπορούσε να εκκινούν από την avant-jazz και να καταλήγουν στην soul-jazz, το blues και τον αυτοσχεδιασμό.
Με τα περισσότερα κομμάτια να έχουν 7λεπτες, 8λεπτες και 9λεπτες διάρκειες και με το σετ να κλείνει με την εξοντωτική version τους στο “Trinkle tinkle” του Thelonious Monk, οι Enders, Chicco και Rossy είναι μία καταπληκτική τριπλέτα, που παίζει με περισσή δύναμη και ταχύτητα, συνδυάζοντας αίσθημα με δεξιοτεχνία, προτείνοντας μία σειρά original συνθέσεων, σαν την εισαγωγική “Mellowtonin” ή την “Passaggio silenzioso”, οδηγώντας ένα άλμπουμ, που δεν σε αφήνει στιγμή να πάρεις ανάσα (σαν ακροατής). Έξοχο άκουσμα!