το μοναδικό άλμπουμ της ΤΖΕΣΣΙΚΑΣ, από το 1977, υπήρξε ένα από τα ωραιότερα της ελληνικής ποπ – κυκλοφόρησε σε ακατάλληλη εποχή και το εκτίμησαν ελάχιστοι

Η ελληνική γυναικεία ποπ στη δεκαετία του ’70, ο ήχος της δηλαδή, διαμορφώθηκε μέσα από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Για του λόγου το αληθές...
Η Μαρίνα με τα τραγούδια «Οι αριθμοί» (1970) των Γιώργου Ρωμανού-Δημήτρη Ιατρόπουλου, «Το τραίνο τώρα…» (1971) του Χάρη Βρουλή και κυρίως με το «Ένα καλοκαίρι μόνο» (1974) των Γιώργου Μανίκα-Νίκου Ελληναίου, η Ελπίδα με το «Δεν τον είδα» (1972) των Άκη Σκαμάγκα-Γιώργου Ματαράγκα και κυρίως με το «Στάξε μέλι στην καρδιά σου» (1973) των ιδίων, η Χριστίνα με τον «Μάγο» (1973) του Ηλία Ασβεστόπουλου, η Μπέσσυ Αργυράκη με την «Ηλεκτρονική εποχή» (1973) του Δημήτρη Κωνσταντάρα, η Φρύνη με το «Σαν ένα φεγγάρι» (1973) της Λίτσας Σταματοπούλου, η Μίλλη με τη «Νέα γενιά» (1974) των Νίκου Λαβράνου-Διονύση Τζεφρώνη και ορισμένες ακόμη στηρίχτηκαν και πρότειναν έναν ήχο, τον οποίο θα διαμόρφωναν, βασικά, οι ενορχηστρωτές της εποχής. Λέμε για τους Κώστα Κλάββα, Γιώργο Χατζηνάσιο, Κώστα Καπνίση, Τάκη Αθηναίο, Ζακ Ιακωβίδη, Γιώργο Θεοδοσιάδη και μερικούς ακόμη.
Φυσικά, δεν θα περνούσαν όλες οι ποπ τραγουδίστριες της εποχής από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού. Όμως κι εκείνες που δεν θα βρίσκονταν στη σκηνή του, όπως η Τζέσσικα για παράδειγμα, στα ίδια χνάρια θα πατούσαν. Ανάλογο ήχο είχαν.
Αυτός ο συνδυασμός στοιχείων της ποπ από τη μια μεριά, με τον ελαφρύ ήχο της ορχήστρας του Φεστιβάλ από την άλλη, θα δημιουργούσε ένα «ελληνικό» υβρίδιο, που μπορεί να έπασχε από έναν... μικρομεγαλισμό κάποιες φορές, αλλά ορισμένες άλλες θα κατόρθωνε να δώσει μερικές άξιες και αληθινά εμπνευσμένες στιγμές. Και είναι αυτές που θα άκουγε πριν από καμιά 20αριά χρόνια ο γνωστός βρετανός DJ, μουσικός, compiler και παραγωγός Andy Votel κάνοντάς μας... διάσημους στα πέρατα του κόσμου. Σφηνώνοντας, εννοώ, αυτές τις ενορχηστρώσεις στο μυαλό διαφόρων DJs-συλλεκτών του εξωτερικού, μα και ουκ ολίγων Ελλήνων –πολλοί εκ των οποίων αγνοούσαν το συγκεκριμένο υλικό– και οι οποίοι θα αναδείκνυαν το «Θάρθη θάρθη» των Γιάννη Ρενιέρη-Ηλία Ασβεστόπουλου (Ελπίδα) και το «Ένα καλοκαίρι μόνο» (Μαρίνα) σε «εναλλακτικούς» κλαμπίστικους ύμνους. Αυτά στα 2000s…

Τώρα, ένα από τα τελευταία και ωραιότερα δείγματα εκείνου του ήχου –της γυναικείας ελληνικής ποπ των σέβεντις εννοώ– αποτελεί το LP της Τζέσσικας «Έλα Tώρα... Που δε Θες...» [EMI/ Columbia], που θα κυκλοφορούσε το 1977 σε παραγωγή του σημαντικού Γιώργου Πετσίλα.
Λέω «τελευταία και ωραιότερα δείγματα», γιατί από ’κει και πέρα δεν αλλάζει μόνο η εξωτερική ποπ αντίληψη, αλλάζει συν τω χρόνω και η ουσία της (πάνε μαζί αυτά). Γίνεται, δηλαδή, περισσότερο πεζή και λιγότερο αφελής σε σχέση με τη θεματολογία της (στο μέλλον η αφέλεια θα παρέμενε σ’ ένα βαθμό, αλλά θα ήταν επιτηδευμένη), ενώ και από πλευράς ενορχηστρώσεων θα εισβάλλουν σιγά-σιγά τα σύνθια, αντικαθιστώντας (ανεπαρκώς εννοείται) τα φυσικά όργανα.
Ήδη από το 1977 ο ποπ ήχος του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού ήταν κατά κάποιο τρόπο ξεπερασμένος. Τραγούδια όπως τα «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή» (1977) με την Άννα Βίσση και «Κράτα με» (1978) με τους Τάκη Αντωνιάδη-Χριστίνα θυμίζουν πιο πολύ τα... δυσκίνητα φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού του εξωτερικού της εποχής (όπως του βουλγάρικου Golden Orpheus για παράδειγμα), ενώ ο Γιώργος Πολυχρονιάδης με το «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας», το 1979, θα έβαζε ταφόπλακα στο παλιό στυλ, το οποίο θα έμπαινε οριστικά στο χρονοντούλαπο στα πρώτα χρόνια του ’80.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/monadiko-almpoym-tis-tzessikas-apo-1977-ypirxe-ena-apo-ta-oraiotera-tis-ellinikis-pop