Ιταλική μπάντα της avant-jazz,
που υφίσταται από τα early
80s, έχοντας περάσει
από διάφορα στάδια, οι Nexus
εμφανίστηκαν ξανά πέρυσι μ’ ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, το οποίον αποκαλείται “Plays Dolphy” [RED Records / AN Music, 2024]. Ποιοι
αποτελούν, σήμερα, τους Nexus;
Σημειώστε ονόματα: Daniele Cavallanti
τενόρο σαξόφωνο, Tiziano Tononi
ντραμς, Achille Succi
άλτο & μπάσο κλαρίνα, Emanuele Parrini
βιολί, Alessandro Castelli
τρομπόνι, Luca Gusella
βιμπράφωνο και Andrea Grossi
μπάσο. Λέμε λοιπόν για ένα σεπτέτο που επιχειρεί, εδώ, σ’ ένα διαφορετικό tribute στον Dolphy (1928-1964) – διαφορετικό
εξαιτίας, κυρίως, των ευφάνταστων ενορχηστρώσεων των Cavallanti και Tononi (δύο εκ των παλαιοτέρων μελών του
γκρουπ).
Υπάρχουν έξι συνθέσεις του Dolphy, που διασκευάζονται εδώ (“Hat and beard”, “245”, “Lotsa potsa”, “Serene”, “Straight up & down”, “Out to lunch”), όπως και το “Jitterbug waltz” του Fats Waller (που είχε τιμήσει, φυσικά, ο Dolphy) και οι οποίες ακούγονται πολύ «γεμάτες», με εντυπωσιακά περάσματα, breaks και soli απ’ όλα σχεδόν τα όργανα (ακόμη και από τα ντραμς), με τα δύο γιγαντιαία tracks, το 13λεπτο “245” και το 11λεπτο “Jitterbug waltz”, απλώς, να ενθουσιάζουν. Αν και κατά βάση το ίδιο ισχύει για κάθε κομμάτι τούτου του άκρως εντυπωσιακού CD (άκου π.χ. το άφθαστο “Lotsa potsa”), που δείχνει και το εύρος της συνθετικής ποιότητας του Dolphy, αλλά και της ικανότητας των Ιταλών να επιτυγχάνουν τα μέγιστα και μάλιστα πάνω σ’ ένα άκρως απαιτητικό ρεπερτόριο. Έξοχο άλμπουμ, που δεν θυμάμαι να το είδα σε λίστες με τα best του ’24.
Υπάρχουν έξι συνθέσεις του Dolphy, που διασκευάζονται εδώ (“Hat and beard”, “245”, “Lotsa potsa”, “Serene”, “Straight up & down”, “Out to lunch”), όπως και το “Jitterbug waltz” του Fats Waller (που είχε τιμήσει, φυσικά, ο Dolphy) και οι οποίες ακούγονται πολύ «γεμάτες», με εντυπωσιακά περάσματα, breaks και soli απ’ όλα σχεδόν τα όργανα (ακόμη και από τα ντραμς), με τα δύο γιγαντιαία tracks, το 13λεπτο “245” και το 11λεπτο “Jitterbug waltz”, απλώς, να ενθουσιάζουν. Αν και κατά βάση το ίδιο ισχύει για κάθε κομμάτι τούτου του άκρως εντυπωσιακού CD (άκου π.χ. το άφθαστο “Lotsa potsa”), που δείχνει και το εύρος της συνθετικής ποιότητας του Dolphy, αλλά και της ικανότητας των Ιταλών να επιτυγχάνουν τα μέγιστα και μάλιστα πάνω σ’ ένα άκρως απαιτητικό ρεπερτόριο. Έξοχο άλμπουμ, που δεν θυμάμαι να το είδα σε λίστες με τα best του ’24.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου