BELLOWHEAD – JON BODEN το british folk τώρα

Η ιδιομορφία των Bellowhead στο “Matachin” [Navigator] αφορά σε μία «μπρεχτ-οποίηση» του παραδοσιακού κατά βάσιν υλικού που διαχειρίζονται, όχι μόνον αναφορικώς με τις συνθέσεις, τα όργανα, τις ενορχηστρώσεις, αλλά κυρίως με την θεατρικότητα που, όλα τούτα, αναδίδουν. Τηρουμένων των αναλογιών – ποιών αναλογιών δηλαδή, δεν υπάρχουν αναλογίες – θα μπορούσα να μιλήσω για μία επέκταση του ήχου των Nuova Compagnia di Canto Popolare προς το αγγλο-σαξωνικότερον, αν η έκδηλη «βρετανικότητα» αυτού του πολυμελούς συγκροτήματος δεν υπέτασσε, εν τέλει, κάθε επιμέρους αναφορά. Θίασος κανονικός, είτε στο στούντιο, είτε στη σκηνή, οι 11 Bellowhead δανείζονται το υλικό τους από κλασικές βιβλιογραφικές ή δισκογραφικές πηγές (ποικίλες ανθολογίες, άλμπουμ του A.L. Lloyd, της Shirley Collins, της Maddy Prior), προκειμένου να παρουσιάσουν μία σειρά σκοπών, διαμορφωμένων μέσα στο δικό τους αισθητικό τελάρο. Περαιτέρω, δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο των πνευστών (τρομπέτα, τρομπόνι, σαξόφωνα, μπάσο κλαρίνο, όμποε, helicon – η φανφάρα είναι εντός των επιθυμιών τους), επιτυγχάνοντας να δώσουν, κάποιες φορές, αξέχαστες versions. Το θριλερικό “Bruton town” (το έχουν πει μεταξύ άλλων και οι Davy Graham, Martin Carthy, Sandy Denny, Louis Killen, Maddy Prior & Tim Hart) αναδεικνύεται σε κορυφαία στιγμή του άλμπουμ τους – πρόκειται για την ωραιότερη απόδοση του τραγουδιού απ’ όσες έχω ακούσει, κι αυτό λόγω ενορχήστρωσης –, σπάζοντας την αλυσίδα με τον... στρατιωτικό χορό του νεκροταφείου “Spectre review”. Είπαμε Νuova Compagnia... με τη διαφορά ότι το φως, εδώ, έστω και το πλάγιο, μετατρέπεται σε σκότος. Έστω και ευθύ…
Φυσικά, την ίδια ισχυρή βρετανική παράδοση του folk δράματος διατηρεί – χωρίς συντηρητικά και πρόσθετα – και ο Jon Boden. Μέλος των Bellowhead, ο Boden προτείνει με το “Songs from the Floodplain” [Navigator] ένα πλήρες δικό του ημερολόγιο καθημερινών ιστοριών, διασκορπισμένων μέσα σ’ ένα ρεαλιστικά μαγικό κάδρο. Αυτές τις ιστορίες, τις ντύνει ο ίδιος με ωραίες μουσικές (και ακόμη ωραιότερες μελωδίες), χειριζόμενος άπαντα τα όργανα (κιθάρες, βιολί, κονσερτίνα, κοντραμπάσο, ντραμς, κρουστά, bagpipes, μπάντζο, μαντολίνο…), και, κυρίως, τραγουδώντας με την άνεση ενός φτασμένου μουσικού, που λαμβάνει επαξίως τη σκυτάλη από τους πρωτομάστορες του παρελθόντος. Να μην αρχίσω να λέω ονόματα. Γιατί ακόμη και τα «ονόματα», όταν ακούσουν το “The pilgrims way”, ασμένως θα παραμερίσουν.