ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ο προηγούμενος...

Ακούω πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ετοιμάζει καινούρια τραγούδια. Για να δούμε... Εν αναμονή λοιπόν ρίχνω μια τελευταία ακρόαση στα προηγούμενα... Κάποτε ο Βασίλης Τσιάρτας είχε πει το μνημειώδες "δεν τρέχω εγώ, τρέχει η μπάλα". Μπορεί αυτή η κουβέντα να μην έχει πλέον καμίαν αξία στο σημερινό ποδόσφαιρο - με τους... μπαλαδόρους της πλάκας να τρέχουν κουρδισμένοι, ακόμη και στ' αποδυτήρια -, μεταφέρεται όμως σχεδόν αυτούσια, περιγράφοντας απολύτως το ποιητικό σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Δεν γνωρίζω πόσα ταξίδια έχει κάνει στη ζωή του ο λαρισαίος τραγουδοποιός. Μπορεί να έχει πάει στο Μεξικό (μπορεί και όχι), μπορεί να έχει πάει στο Ασπρομόντε (μπορεί και όχι), φαίνεται όμως πως δεν χρειάζεται να πάει πουθενά, για να δει όσα θέλει να δει. Δεν είναι από 'κείνους που θα φθάσουν μέχρι την Μπουζουμπούρα, για να πατήσουν μαύρο χώμα και, επιστρέφοντας, να γράψουν... ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Του αρκεί μια φωτογραφία, ένας μύθος, ένα απόκομμα, μιαν εικόνα, κάτι που θα του αποσπάσει την προσοχή για δευτερόλεπτα. Νομίζω πως δεν τρέχει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, τρέχει η σκέψις του...

Στο "Σαμάνο" [Lyra, 2008] δίνει τον πιο περιεκτικό του δίσκο από χρόνια. Ίσως τον πιο περιεκτικό της καριέρας του - αν μεταφράσουμε (αν λέω) την "περιεκτικότητα" ως ίδιον ενός άλμπουμ με κανονικά τραγούδια. Έστω και θετταλικά... Η γραφή του εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει τη μεταφορά της πραγματικότητας στα όρια του ονείρου, ή, μάλλον, του ενυπνίου. Βοηθούν προς τούτο η αγέρωχη παρουσία της μνήμης, ελάχιστα η χειροπιαστή εμπειρία και, κυρίως, η συμβολή της γλώσσας στη διαμόρφωση ενός (λεκτικού) σύμπαντος, αποκομμένου από τη σαθρή καθημερινότητα, που αγγίζει, ενίοτε, την υπερρεαλιστική εκζήτηση. Ό,τι ακριβώς έπραττε προ 40ετίας και ο προσωπικός του "φάρος" Διονύσης Σαββόπουλος. Με μίαν ουσιώδη διαφορά. Εκείνος δεν εμπιστευόταν κανέναν, όταν αποφάσιζε να πει τη λέξη και το γράμμα...