BOB DYLAN εκ νέου, για να ξεμπερδεύω… προς ώρας

Προσπαθώ να θυμηθώ πότε πρωτοείδα συλλογές του τύπου “The Roots of…”· πάνε, σίγουρα, 7-8 χρόνια, αλλά μπορεί να είναι και παλαιότερες. Βασικά, πρόκειται για ένα (καλό) εμπορικό κόλπο, να επανανθολογηθούν δηλαδή κλασικές, ξεχασμένες ή λιγότερο ξεχασμένες ηχογραφήσεις, κάτω από ένα καινούριο σκεπτικό. Έτσι, έχουμε τις... ρίζες του Bob Dylan, των Led Zeppelin, του Jimi Hendrix, του Johnny Cash, του Muddy Waters, των Allman Brothers και δεν συμμαζεύεται (από διάφορα labels), οι οποίες – να το πούμε – λίγες φορές κατορθώνουν να κεντρίσουν το πραγματικό ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί τα «ονόματα» που καλύπτουν οι συλλογές είναι τα προφανή· εκείνα τα οποία έχουν περί πολλού οι ίδιοι οι τιμώμενοι, έχοντας διασκευάσει μέσα στα χρόνια το συγκεκριμένο υλικό. Στην περίπτωση του “The Roots of Bob Dylan” η βρετανική Proper κάνει, πάντως, ωραία δουλειά και στον εικαστικό τομέα («μετράει» για τέτοιου τύπου εκδόσεις), αλλά και επί της ουσίας, μαζεύοντας 60 τραγούδια, μοιρασμένα άνα 20 σε τρία CD (plus DVD) θρύλων μουσικών, μαύρων και λευκών, τα οποία ο Dylan διασκεύασε στα δεκάδες επίσημα ή ανεπίσημα άλμπουμ του, ή εν πάση περιπτώσει – λέμε εμείς – αρέσκεται να τα μεταδίδει στα ραδιοφωνικά προγράμματά του (τα οποία τελείωσαν εν τω μεταξύ;). (Frank Hutchison, από το βιβλίο του Tony Russell "Blacks Whites and Blues", November Books/ Studio Vista, London 1970)

Τραγούδια πασίγνωστων δημιουργών (Charley Patton, Jimmie Rodgers, Woody Guthrie, Lead Belly, Hank Williams, Odetta, Johnny Cash, Chuck Berry...), αλλά και λιγότερο γνωστών όπως του σπουδαίου λευκού bluesman των twenties Frank Hutchison ή του countryman Kelly Harrell. Τα κομμάτια δεν ακολουθούν μια σειρά – τουλάχιστον εγώ δεν αντιλήφθηκα κάποια –, αφού «λευκά», «μαύρα», blues, folk, country, bluegrass, rock n’ roll και ό,τι άλλο παρατίθεται, απλώς, ως αυτόνομος «αδάμαντας». Όσον αφορά στο DVD που συνοδεύει την έκδοση, θα έλεγα πως, τούτο, έχει ένα νόημα, αν και θα μπορούσε να μην είναι τόσο... στατικό. Παρακολουθούμε κουβέντες των Joe Boyd, Michael Gray, Sid Griffin και Mike Marqusee, οι οποίοι αναλύουν το ιστορικό κοινωνικο-πολιτικό background της εποχής που ανέθρεψε καλλιτεχνικώς τον Dylan (δεκαετία του ’50, μακαρθισμός κ.λπ.), μιλώντας, γενικώς, για πράγματα που έχουμε ακούσει ή διαβάσει... ή έχουμε υποτιμήσει. Φερ’ ειπείν τη σημασία συγκροτημάτων, όπως οι Greenbriar Boys του John Herald, στην ευρύτερη διαμόρφωση του «ντυλανικού» πλαισίου.

Y.Γ. Καλά Χριστούγεννα. Πάω για φαΐ. Μού'χει μείνει λίγο μπρόκολο από την Τετάρτη... δεν κάνω πλάκα. Επειδή πολύς κόσμος δεν έχει που να πάει κάτι τέτοιες μέρες (ή δε θέλει να πάει...) θ' ανεβάσω διάφορα "ψιλά" μέχρι το βράδυ...