Έκπληξη· από τον πάντα σε... ετοιμότητα κατάλογο της βρετανικής Far Out. Σε τι συνίσταται; Στην κυκλοφορία, για πρώτη φορά, μετά από 33 χρόνια, ενός άλμπουμ που είχαν ηχογραφήσει στο Παρίσι, το 1976, η Joyce στίχοι, φωνή, ο Nana Vasconcelos κρουστά και ο Mauricio Maestro ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, φωνητικά. Οι τρεις μουσικοί – άγνωστον πώς τους συναντάμε στη γαλλική πρωτεύουσα εκείνη την εποχή – είχαν βρεθεί από πολύ νωρίς (1970), μετά των Claudio Roditi, Nelson Angelo και Wilson Simonal, στην Familia Sagrada του πιανίστα Luiz Eca, ηχογραφώντας ένα από τα βραζιλο-αριστουργήματα της περιόδου, το άλμπουμ “La Nueva Onda del Brasil”· «διαμάντι» πεντασπάνιο, επανεκδόθηκε πριν από 3 χρόνια από την ισπανική Vampisoul αφήνοντας όχι λίγους με ανοιχτό το στόμα. 
Στο “Visions of Dawn” τα vibes έχουν κάπως καθιζάνει. Έχουν περάσει 6 χρόνια από το 1970, και οι μέρες της χαράς και του κεφιού, της «ζωικής» ενέργειας, έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε περισσότερο «εγκεφαλικές» καταστάσεις. Όχι πως έχουμε τίποτα avant εξτρεμισμούς και αυτο-αναφορικά πειράματα στο “Visions of Dawn”, απλώς έχει εισχωρήσει περισσότερο ένα «αυτοσχέδιο» στοιχείο, με φωνητικούς κυρίως, αλλά και ενοργανικούς ακροβατισμούς (κλασικό παράδειγμα η σουίτα "Memorias do provir"), το οποίον όμως καταλήγει συχνότατα σε εντυπωσιακά τραγούδια. Το μαρτυρά το γεγονός ότι μερικά tracks από ’δω, όπως τα “Banana” και “Clareana”, αλλά και το “Nacional kid” – πιθανώς και άλλα – τα συμπεριέλαβε η Joyce σε μεταγενέστερα άλμπουμ της· τα δύο πρώτα στο “Feminina” [EMI, 1980], ενώ το τρίτο στο “Tardes Cariocas” [EMI, 1984]. Να είναι, άραγε, η καλυμμένη ένταση, ο «ξένος τόπος», το προσωπικό στοιχείο (Clara και Ana ήταν τα ονόματα των θυγατέρων της, από ’κει και “Clareana”), που κάνει ορισμένα από τα κομμάτια να φέγγουν αυτό το... κίτρινο, αμφίβολο φως; Ίσως. Σε κάθε περίπτωση πάντως το άκουσμα αφορά στην... έσω μεριά του τοίχου.
Στο “Visions of Dawn” τα vibes έχουν κάπως καθιζάνει. Έχουν περάσει 6 χρόνια από το 1970, και οι μέρες της χαράς και του κεφιού, της «ζωικής» ενέργειας, έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε περισσότερο «εγκεφαλικές» καταστάσεις. Όχι πως έχουμε τίποτα avant εξτρεμισμούς και αυτο-αναφορικά πειράματα στο “Visions of Dawn”, απλώς έχει εισχωρήσει περισσότερο ένα «αυτοσχέδιο» στοιχείο, με φωνητικούς κυρίως, αλλά και ενοργανικούς ακροβατισμούς (κλασικό παράδειγμα η σουίτα "Memorias do provir"), το οποίον όμως καταλήγει συχνότατα σε εντυπωσιακά τραγούδια. Το μαρτυρά το γεγονός ότι μερικά tracks από ’δω, όπως τα “Banana” και “Clareana”, αλλά και το “Nacional kid” – πιθανώς και άλλα – τα συμπεριέλαβε η Joyce σε μεταγενέστερα άλμπουμ της· τα δύο πρώτα στο “Feminina” [EMI, 1980], ενώ το τρίτο στο “Tardes Cariocas” [EMI, 1984]. Να είναι, άραγε, η καλυμμένη ένταση, ο «ξένος τόπος», το προσωπικό στοιχείο (Clara και Ana ήταν τα ονόματα των θυγατέρων της, από ’κει και “Clareana”), που κάνει ορισμένα από τα κομμάτια να φέγγουν αυτό το... κίτρινο, αμφίβολο φως; Ίσως. Σε κάθε περίπτωση πάντως το άκουσμα αφορά στην... έσω μεριά του τοίχου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου