ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΕΝΤΕΧΝΗ» ΜΕΤΑΛΛΟΥΡΓΙΚΗ

Το ελληνικό «μέταλλο» έχει αρχαία... ιστορία. Έχει να επιδείξει δισκογραφικούς άθλους, παγκόσμια «παινέματα» ζηλευτά απ’ όλους, πλήθος πιστών που το ακολουθεί κατά πόδας, ανεξαρτησία, δικτύωση και εναλλακτική ενημέρωση που τρέχουν με χίλια· καταστάσεις, με άλλα λόγια, οι οποίες αποτελούν από καιρό (από τα... γόνιμα χρόνια της κασέτας) παράδειγμα προς μίμηση, για κάθε άλλον «παράλληλο», ή «ασύμβατο» μουσικό κόσμο. Πάνω απ’ όλα, όμως, έχει να επιδείξει συγκροτήματα και μουσικούς με ιδέες, ικανά και ικανούς να προσδοκούν ενθαρρυντικά λόγια απ’ όλους μας. Γιατί όχι; Οι Wheelrunner, σχήμα με δεκαετή παρουσία στη σκηνή, προσέφεραν το “Bloodpaint” [Emotion Art Music] στο τέλος της περασμένης χρονιάς. Πρόκειται για ένα «καθαρό» heavy άλμπουμ, στο οποίο διακρίνει κανείς πολύ περισσότερα προσόντα, παρά μειονεκτήματα. Διαθέτουν, ας πούμε, έναν εξαιρετικό και... νηφάλιο frontman· στον τραγουδιστή, κιθαρίστα και συνθέτη-στιχουργό του γκρουπ Mike Madness αναφερόμαστε. Ο τύπος έχει εξαιρετική φωνή, γράφει απλά λόγια (ενίοτε μακρυά από τις συνήθεις αγκυλώσεις του χώρου), συνθέτει με πάθος, ενώ παίζει και κιθάρα με πάθος, αλλά κυρίως με σύνεση (δεν μας απασχολεί δηλαδή με ανούσια, ουρανομήκη σόλι). Έχει, επίσης, φλέβα μελωδού – τόση και τέτοια, που θα μπορούσε να μετατρέψει, αμέσως, το “A walk through the rain” σε διαχρονική «μεταλλική» μπαλάντα –, την ώρα που διαχειρίζεται με γνώση τη σύγχρονη (κυρίως των 80s) ιστορία του είδους. Μειονεκτήματα; Υπάρχουν, κι έχουν να κάνουν κυρίως με την παραγωγή. Ο ήχος, ας πούμε, «βγαίνει» περισσότερο... underground, δίχως το όλον πράγμα να έχει τέτοιες προθέσεις. Heavy rock με ελληνικό στίχο και μάλιστα με κοινωνικό περιεχόμενο; Ασύνηθες, και σε κάθε περίπτωση, αν αναφερόμαστε στον Van Ripper, ενδιαφέρον· έως πολύ ενδιαφέρον. Με φωνή «καμπάνα» (θυμίζει στις υψηλές ένα τι από Κώστα Τουρνά, αλλά... κατεβαίνει και βαθύτερα) και κυρίως με προσοχή ηχογραφημένη – με ελάχιστη προσπάθεια δε χάνεις σύμφωνο, ακόμη κι όταν συμβαίνει ηχητικός πανζουρλισμός – ο Πέτρος Van Ripper φτιάχνει με το “Black Earth” [Κεκα] ένα έργο «αρχετυπικό» (ναι), όσον αφορά στο πώς μπορεί να συνυπάρξει ο ελληνικός στίχος με την βαρέων βαρών κιθαρωδία. Και όχι μόνον ο στίχος, αλλά και οι ελληνικές αναφορές (ξεκινώντας, ας πούμε, από το ρεμπέτικο του «Μπρίκι», που μεταφέρει έναν «Εν Πλω» αέρα), όπως και η γενικότερη ελληνική... κατάρτιση, είναι πράγματα τα οποία σ’ εξαναγκάζουν να προσέξεις και ουχί να αγνοήσεις τη «Μαύρη Γη». Και να την τσεκάρεις ταυτοχρόνως· παρακολουθώντας πώς θα διαχειριστεί τη... μαυρότητά της στο διάβα του χρόνου.