FRED ANDERSON springing winter

Η ιστορία της jazz στριμώχνεται στα φυσήματα του αμερικανού τενορίστα Fred Anderson. Ογδοντάρης πλέον, ο άξιος αυτός μουσικός, που πρωτοστάτησε - πλην όσων άλλων - στη δημιουργία του AACM στο Σικάγο στα μέσα των sixties, εξακολουθεί να εκπέμπει σ' εκείνες τις παλαιικές δέσμες, που όλοι αναγνωρίζουμε ως "πνεύμα και ηθική" της... μεγάλης μαύρης μουσικής. Έχοντας δίπλα του τον Harrison Bankhead στο μπάσο, τον Tim Daisy στα ντραμς, και κυρίως μιαν εταιρία με "πίσω ματιά", την Engine - που με τα οικολογικά της εξώφυλλα και το απέριττο αμπαλάζ της ανασυστήνει από τις στάχτες του το σχετικό γραφιστικό underground - ο Anderson υλοποιεί το "Staying In the Game" (2009) με μιαν όρεξη, μία διάθεση και περαιτέρω ένα παίξιμο, που όχι μόνο αποκρύπτει την ηλικία του, αλλά και επαναφέρει στη μνήμη μας τη θέρμη ενός ήχου που, πια, είναι δύσκολο να τον ακούσεις οπουδήποτε. Συντείνει, βεβαίως, η πνιγηρή παραγωγή, κυρίως, όμως, συντείνει ο τρόπος του Anderson, η δυναμική του αυτοσχεδιασμού του, οι αργές μα και οι απρόσμενα βιαστικές ταχύτητές του, ένας "κολτρεϊνικός" αέρας με άλλα λόγια, που φυσά πάνω από κάθε κομμάτι. Το 25λεπτο "Sunday afternoon" μπορεί να είναι χαρακτηριστικό της improv δεινότητας του λουιζιανού παίκτη, όμως είναι το 11λεπτο "60 degrees in November", που φανερώνει το αστείρευτο (ακόμη και πάντα) ταλέντο τού Anderson στο να επιβάλλει και περαιτέρω να παρακολουθεί τις συνεχείς ρυθμικές αλλαγές που πυροδοτεί το rhythm section, όπως και το 6λεπτο "Springing winter" - μία ανατριχιαστική "επανάκαμψη" της θρασείας παικτικής του Albert Ayler.

Αν δεν ξέρεις την ηλικία τού Anderson "παθαίνεις". Αν την ξέρεις; Περνάς στο επόμενο στάδιο...