ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ούτε μέση, ούτε άκρη...

Δεν είναι ότι επιβεβαιώνομαι (έχω μία τέτοια αίσθηση), αλλά, πώς να το κάνουμε, ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ο Παντελής Θαλασσινός είναι μεν μελωδός, αλλά η μελωδία δεν χρειάζεται, κάθε φορά, και διαφορετικό όργανο για να βγει στο φως - ιδίως όταν συζητάμε για τα τραγούδια ενός συγκεκριμένου άλμπουμ, όπως είναι το "Μόνο Κόκκινο" [Lyra, 2009].

Είναι θέμα ενορχήστρωσης δηλαδή. Ο Θαλασσινός, βασικά, αντίκειται. Υπηρετεί τον αισθητικό του στόχο έχοντας κατά νου το βιολί, την ηλεκτρική κιθάρα, το μπουζούκι, την γκάιντα... Όμως ανακατεύοντας και τα τέσσερα, συν ό,τι άλλο, και μάλιστα χωρίς κανένα εμφανές concept, η κατάσταση μπερδεύεται. Λίγο rock, λίγο trad, λίγο λαϊκό κ.ο.κ. Τα ρεφρέν του, πάντως, είναι το ατού του άλμπουμ. Όπως και η ερμηνεία της Μελίνας Κανά στο "Ούτε μέση ούτε άκρη...", ένα ωραίο τραγούδι για τρία όργανα (και φωνή) σε στίχους Θοδωρή Γκόνη.