η ελληνική… ROYAL JAZZ στα sixties

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι τότε βασιλιάδες, ή μάλλον… βασιλείς, ο Κωνσταντίνος και η Άννα-Μαρία, ήταν τα πιο ισχυρά νεολαιίστικα σύμβολα κάποιων γόνων της «καλής κοινωνίας» (ή όποιων άλλων… φουκαράδων), που δεν ανήκαν σώνει και καλά στη γενιά του 1-1-4 και των «Λαμπράκηδων», ούτε φώναζαν υπέρ του 15% για την Παιδεία. Των νεαρών δηλαδή που δεν ακούγανε τη «Φτωχολογειά» και την «Άπονη ζωή», των βουτυρομπεμπέδων, των τζιτζιφιόγκων και των «κωλόπαιδων» που διασκέδαζαν στα πιο κυριλέ πάρτυ, χορεύοντας στους ρυθμούς της εποχής, το shake και την bossa nova. (Τούτο, βεβαίως, δε σημαίνει πως και τα "παιδιά του λαού" δεν χόρευαν στα ίδια μέτρα, απλώς τα πρότυπα, ίσως, ήταν διαφορετικά). Έτσι λοιπόν η ελαφρά jazz εκείνης της περιόδου, με τους «ευγενικούς» ρυθμούς, τον «αέρα» και βεβαίως την γκλαμουριά της ήταν ό,τι έπρεπε, στην προσπάθεια να επενδυθούν ηχητικώς τα… γαλαζοαίματα όνειρα. Δεν είναι μόνον οι τίτλοι των κομματιών που λένε την αλήθεια («Μικρός βασιλιάς», “Regina twist”, ακόμη και «Άννα-Μαρία»(!) – ο πρώτος του Γιάννη Σπάρτακου, οι άλλοι δύο του Γεράσιμου Λαβράνου), αλλά και το γενικότερο κλίμα των εντόπιων… swinging sixties, το μονίμως βυθισμένο στα φρου-φρου και τα αρώματα. Να λοιπόν ένα αποδιοπομπαίο concept. Η ελληνική… royal jazz στα χρόνια του ’60. Ή κάπως έτσι. Η Γκιουλινάρ μπορεί να μην ήταν βασίλισσα, ήταν όμως η πριγκήπισσα του... Κεϋμπούτ Καμπίρ, που ερχόταν στο Mont Parnes μετά της κουστωδίας της, για να ερωτευθεί τελικώς έναν ψευτο-πλωτάρχη του τότε βασιλικού ναυτικού, κομπάρσο σε μια ταινία (μέσα στην ταινία). Το "τράβηγμα" δεν πάει άλλο. Φυσικά, αναφέρομαι στο φιλμ του Ορέστη Λάσκου «Ο Εμίρης και ο Κακομοίρης» (έξυπνο) με την Ελένη Προκοπίου και τον Γιώργο Πάντζα, τη μουσική στο οποίο είχε γράψει ο Κώστας Κλάββας. Το τραγούδι με τον Γιάννη Βογιατζή είναι πολύ καλό (πήγε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το ’64), όμως εκείνο που σκίζει είναι το οργανικό, με vocal section, «Μορφονιά – bossa nova» στο flip-side, μία έξοχη oriental bossa που σκορπίζει στα τέσσερα τον Sergio Mendes και τους Brasilia Modern Six. Ξεκλειδωθείτε άφοβα…(Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε - περίπου έτσι - στο 159 τεύχος του J&T, τον Ιούνιο του 2006)