Ανεξάρτητη jazz ετικέτα με έδρα την Bailey του Colorado, η Capri Records – από το 1983 που ξεκίνησε τη διαδρομή της – έχει κατορθώσει να φτιάξει έναν δυνατό κατάλογο περίπου 90 κυκλοφοριών, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν (λόγω ονόματος) εκείνες των Ray Brown, Red Mitchell, Bud Shank, Louie Bellson, Grachan Moncur III Octet κ.ά. Για τρία από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ της λέω, τώρα, λίγα λόγια... 
Το Joshua Breakstone Trio αποτελείται από τους Joshua Breakstone κιθάρα, Lisle Atkinson μπάσο και Eliot Zigmund ντραμς· τρεις μουσικούς με τεράστια σκηνική και ηχογραφική εμπειρία. Εν τάχει. Ο Breakstone βρίσκεται στη σκηνή 30 χρόνια, ο Atkinson έχει παίξει με Nina Simone, Betty Carter, Stanley Turrentine, Kenny Burrell, ενώ ο Zigmund βρέθηκε δίπλα στον Bill Evans, τον Michel Petrucciani, τον Stan Getz, τον Lee Konitz, τον Benny Golson... Το πράγμα φαίνεται στο πρόσφατο “No One New”, ένα 57λεπτο απέριττο κιθαριστικό jazz άλμπουμ άλλης εποχής. Ο Breakstone είναι κιθαρίστας με άποψη. Οι δακτυλισμοί του είναι κάθετοι, και τα soli του απολύτως καθαρά και διακριτά. Στην τεχνοτροπία θυμίζει το στυλ single-note του Grant Green, έχει όμως το δικό του τρόπο ανάπτυξης των ακόρντων, θέτει σε κίνηση δηλαδή τη δική του φαντασία, προκειμένου να καταγράψει προσωπικό στίγμα. Βεβαίως, το rhythm section στρώνει άριστα το περιβάλλον – αν και δεν παραλείπονται τα soli στο μπάσο ή τα ντραμς –, όμως είναι και οι συνθέσεις του Breakstone, όπως το 8μετρο blues “Blues heretofore” (σαν ένα κλασικό hard-bop), που υποβοηθούν τα επιμέρους. Η μία από τις δύο versions, εκείνη στο “The kicker” του Joe Henderson, μοιάζει με ιδανικό κλείσιμο. Η κιθάρα του Breakstone σε κάνει να ξεχνάς το αστραφτερό τενόρο. 
Στην περίπτωση του νεαρού, κιθαρίστα επίσης, Graham Dechter και του άλμπουμ “Right On Time” το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Σ’ αυτό δεν συντείνει μόνον το γεγονός ότι, εδώ, παίρνει μέρος και πιανίστας (το όνομά του Tamir Hendelman – οι άλλοι μουσικοί είναι οι John Clayton μπάσο και Jeff Hamilton ντραμς), όσο, κυρίως, το ότι ο Dechter παίζει με περισσότερο εντυπωσιακό τρόπο, έχοντας ένα αποφασιστικό drive, που, οπωσδήποτε, ταιριάζει στην ηλικία του. Αυτό εξάλλου υποδηλώνει και το track list, εκεί όπου τα περισσότερα κομμάτια (τα 9 στα 10) είναι διασκευές – διασκευές ικανές στο να καταδείξουν ένα επόμενο τζαζ-κιθαριστικό ταλέντο. Ως παίκτης, λοιπόν, κρίνεται ο Dechter και όχι ως δημιουργός. Αν και το να ενορχηστρώνεις με... δημιουργική διάθεση δεν είναι, αναγκαστικώς, λιγότερο σημαντικό. Για παράδειγμα στο “The nearness of you” του Hoagy Carmichael οι νότες του Dechter υπενθυμίζουν την τραγουδοποιητική βάση του κομματιού, ενώ το, προς το τέλος, κλείσιμο με κανόνα (η κιθάρα παίζει την κύρια μελωδία, ενώ το κοντραμπάσο με δοξάρι την ασθενή), επιτείνει την αίσθηση πως ο τραγουδιστής, ή, μάλλον, η τραγουδίστρια... δεν ήταν απούσα από την εγγραφή. 
Δύο από τους μουσικούς της προηγούμενης ηχογράφησης, ο ντράμερ Jeff Hamilton και ο πιανίστας Tamir Hendelman, είναι μέλη και του Jeff Hamilton Trio (μπάσο χειρίζεται ο Christoph Luty). Ένα σχήμα που υφίσταται από το 2000 και που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει, στην πατρίδα του τουλάχιστον, για την ποιότητα της δουλειάς του. Πώς αλλιώς θα εξηγούσατε, εσείς, το γεγονός ότι τις σημειώσεις στο άλμπουμ τους “Symbiosis” δεν τις γράφει κάποιος δημοσιογράφος, αλλά η Diana Krall! Κι εδώ, όπως και στο προηγούμενο CD – παρότι έχουμε να κάνουμε με εγνωσμένης αξίας παίκτες – τα περισσότερα κομμάτια είναι στάνταρντ (Gershwin, Arlen, Hampton, Davis και τα τοιαύτα). Μοιάζει παράλογο; Θα έλεγα πως όχι. Φαίνεται πως έχει άλλο βάρος το να είσαι «καραβάνα», επιμένοντας να παίζεις εκείνα με τα οποία ξεκίνησες, πάνω-κάτω, αλλάζοντάς τους τα φώτα. Και δεν εννοώ τίποτα ασυνάρτητες εκδοχές, που θα έκαναν τα κομμάτια αγνώριστα, αλλά για λεπτολογημένες επεμβάσεις, μέσα στο γράμμα και το πνεύμα των αρχικών συνθέσεων. (Καταπληκτικό το stride πιάνο του Hendelman στο “Symbiosis” του Claus Ogerman – κομμάτι που αποθέωσε στο φερώνυμο LP ο Bill Evans).
Το Joshua Breakstone Trio αποτελείται από τους Joshua Breakstone κιθάρα, Lisle Atkinson μπάσο και Eliot Zigmund ντραμς· τρεις μουσικούς με τεράστια σκηνική και ηχογραφική εμπειρία. Εν τάχει. Ο Breakstone βρίσκεται στη σκηνή 30 χρόνια, ο Atkinson έχει παίξει με Nina Simone, Betty Carter, Stanley Turrentine, Kenny Burrell, ενώ ο Zigmund βρέθηκε δίπλα στον Bill Evans, τον Michel Petrucciani, τον Stan Getz, τον Lee Konitz, τον Benny Golson... Το πράγμα φαίνεται στο πρόσφατο “No One New”, ένα 57λεπτο απέριττο κιθαριστικό jazz άλμπουμ άλλης εποχής. Ο Breakstone είναι κιθαρίστας με άποψη. Οι δακτυλισμοί του είναι κάθετοι, και τα soli του απολύτως καθαρά και διακριτά. Στην τεχνοτροπία θυμίζει το στυλ single-note του Grant Green, έχει όμως το δικό του τρόπο ανάπτυξης των ακόρντων, θέτει σε κίνηση δηλαδή τη δική του φαντασία, προκειμένου να καταγράψει προσωπικό στίγμα. Βεβαίως, το rhythm section στρώνει άριστα το περιβάλλον – αν και δεν παραλείπονται τα soli στο μπάσο ή τα ντραμς –, όμως είναι και οι συνθέσεις του Breakstone, όπως το 8μετρο blues “Blues heretofore” (σαν ένα κλασικό hard-bop), που υποβοηθούν τα επιμέρους. Η μία από τις δύο versions, εκείνη στο “The kicker” του Joe Henderson, μοιάζει με ιδανικό κλείσιμο. Η κιθάρα του Breakstone σε κάνει να ξεχνάς το αστραφτερό τενόρο. Στην περίπτωση του νεαρού, κιθαρίστα επίσης, Graham Dechter και του άλμπουμ “Right On Time” το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Σ’ αυτό δεν συντείνει μόνον το γεγονός ότι, εδώ, παίρνει μέρος και πιανίστας (το όνομά του Tamir Hendelman – οι άλλοι μουσικοί είναι οι John Clayton μπάσο και Jeff Hamilton ντραμς), όσο, κυρίως, το ότι ο Dechter παίζει με περισσότερο εντυπωσιακό τρόπο, έχοντας ένα αποφασιστικό drive, που, οπωσδήποτε, ταιριάζει στην ηλικία του. Αυτό εξάλλου υποδηλώνει και το track list, εκεί όπου τα περισσότερα κομμάτια (τα 9 στα 10) είναι διασκευές – διασκευές ικανές στο να καταδείξουν ένα επόμενο τζαζ-κιθαριστικό ταλέντο. Ως παίκτης, λοιπόν, κρίνεται ο Dechter και όχι ως δημιουργός. Αν και το να ενορχηστρώνεις με... δημιουργική διάθεση δεν είναι, αναγκαστικώς, λιγότερο σημαντικό. Για παράδειγμα στο “The nearness of you” του Hoagy Carmichael οι νότες του Dechter υπενθυμίζουν την τραγουδοποιητική βάση του κομματιού, ενώ το, προς το τέλος, κλείσιμο με κανόνα (η κιθάρα παίζει την κύρια μελωδία, ενώ το κοντραμπάσο με δοξάρι την ασθενή), επιτείνει την αίσθηση πως ο τραγουδιστής, ή, μάλλον, η τραγουδίστρια... δεν ήταν απούσα από την εγγραφή. Δύο από τους μουσικούς της προηγούμενης ηχογράφησης, ο ντράμερ Jeff Hamilton και ο πιανίστας Tamir Hendelman, είναι μέλη και του Jeff Hamilton Trio (μπάσο χειρίζεται ο Christoph Luty). Ένα σχήμα που υφίσταται από το 2000 και που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει, στην πατρίδα του τουλάχιστον, για την ποιότητα της δουλειάς του. Πώς αλλιώς θα εξηγούσατε, εσείς, το γεγονός ότι τις σημειώσεις στο άλμπουμ τους “Symbiosis” δεν τις γράφει κάποιος δημοσιογράφος, αλλά η Diana Krall! Κι εδώ, όπως και στο προηγούμενο CD – παρότι έχουμε να κάνουμε με εγνωσμένης αξίας παίκτες – τα περισσότερα κομμάτια είναι στάνταρντ (Gershwin, Arlen, Hampton, Davis και τα τοιαύτα). Μοιάζει παράλογο; Θα έλεγα πως όχι. Φαίνεται πως έχει άλλο βάρος το να είσαι «καραβάνα», επιμένοντας να παίζεις εκείνα με τα οποία ξεκίνησες, πάνω-κάτω, αλλάζοντάς τους τα φώτα. Και δεν εννοώ τίποτα ασυνάρτητες εκδοχές, που θα έκαναν τα κομμάτια αγνώριστα, αλλά για λεπτολογημένες επεμβάσεις, μέσα στο γράμμα και το πνεύμα των αρχικών συνθέσεων. (Καταπληκτικό το stride πιάνο του Hendelman στο “Symbiosis” του Claus Ogerman – κομμάτι που αποθέωσε στο φερώνυμο LP ο Bill Evans).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου