ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ Θάλασσες Των Μικρών Λάμψεων

Ψάχνω να βρω χρόνο ν’ ακούσω ακόμη 3-4... ύποπτα ελληνικά άλμπουμ πριν φύγει το ’09. Λίστες με τα, γενικώς, καλύτερα δεν πρόκειται να κάνω. Δεν έχει νόημα. Κυκλοφορούν εκατοντάδες χιλιάδες δίσκοι κι ακούμε ένα τίποτα... Για την ελληνική όμως παραγωγή, την οποία γνωρίζω καλώς και από κοντά (σχεδόν σε όλη της την έκταση) μπορώ να έχω κάποια συνολική γνώμη. Αρκετά τα καλά άλμπουμ. Λιγότερα τα πολύ καλά. Ακόμη λιγότερα τα πολύ σημαντικά… Όπως συμβαίνει πάντα. Για δύο απ’ αυτά έχω ήδη γράψει στο blog (Θεοδοσία Τσάτσου και Lolek). Το τρίτο είναι του Μανώλη Γαλιάτσου (όχι με σειρά αξιολόγησης - δεν έχει νόημα το 1,2,3 - δεν διαθέτω τόσο ακριβές υποδεκάμετρο, ή, εν πάση περιπτώσει, μου έχει σπάσει... ). Ίσως, δε, τις επόμενες ημέρες να εντοπίσω άλλο ένα… Αν δεχθούμε πως ο δημιουργός, ο συνθέτης εν προκειμένω, δεν παύει ποτέ να οραματίζεται το επέκεινα, τότε ο Μανώλης Γαλιάτσος ακολουθεί με ευλάβεια θρησκευτική αυτήν την εντολή. Ποιος ο τρόπος για να το επιτύχει; Η περιφρούρηση του «είναι». Το δίχτυ με τις ανεπαίσθητες οπές που απλώνει γύρω του, και το οποίο διαπερνά μόνον ο αέρας και το φως (ή το σκοτάδι). Ο Γαλιάτσος από την εποχή του «Ημερολόγιο: Largo», δύο χρόνια πριν, είναι επιβάτης προς έναν μοναχικό προορισμό. Επιχειρεί μέσα από αυστηρές διαδικασίες να προσεγγίσει τη Μουσική Τέχνη, μ’ έναν τρόπο που παραπέμπει σε μυστικό τάγμα. Σαν να έχει ανακαλύψει κομμάτι μιας αρχαίας γνώσης, συνθέτοντας και συνδέοντας ό,τι απομένει με προσπάθεια και κόπο. Το «κομμάτι» έχει τίτλο. Ονομάζεται «κάλλος». Έτσι, ο τρόπος για να συμπληρωθεί το ψηφιδωτό δεν μπορεί παρά να είναι ένας. Η γυμνή ομορφιά· εκείνη που εκλύει ο υψηλός ποιητικός λόγος. Έχουμε πλείστα όσα παραδείγματα μουσικών έργων, που επιχειρούν να σχετιστούν με την ποίηση με τρόπο... αποβουτυρωμένο. Πατώντας πάνω σε συνταγές ατμοσφαιρικών ήχων – τι τάχα νά’ναι αυτό; – και σε ποιητικίζουσες μανιέρες, επιχειρούν να περιγράψουν με τρόπον αφελή, εκείνο που δε λέγεται. Ο Γαλιάτσος εκκινεί από αλλού. Η βάση του είναι ο άνθρωπος· κυρίως ο εσωτερικός του κόσμος. Οι ήχοι του διερμηνεύουν ισχυρές και βαθύτατες συναισθηματικές εναλλαγές, οι οποίες ισορροπούν σε καταστάσεις πάθους· σχεδόν πυρετικού. Η Μουσική ως μήτρα και μοίρα μαζί συμπλέει με το αρχέγονο και το τελεολογικό. Ως η Τέχνη των Τεχνών, ως ένα αυτοδύναμο και κραταιό σύμπαν, δεν προαπαιτεί δίπλα της ούτε το λόγο, ούτε το κάδρο. Έτσι, κενή απτών μηνυμάτων, διατρέχει τον κοσμικό χώρο, για να συναντήσει τα συστατικά της ζωής και να θεωθεί δι’ αυτών. Οι «Θάλασσες Των Μικρών Λάμψεων» [Puzzlemusik] είναι ο επόμενος σταθμός...