«Και Πάλι Χαίρετε!» λοιπόν – μετά από 13 χρόνια – και πάλι στα ηχεία μας εκείνη η γνώριμη φωνή, το ίδιο κι απαράλλαχτο ερμηνευτικό προφίλ· τα πρώτα θετικά της υπόθεσης. Όμως, επειδή το καλό και το… ανάποδο βαδίζουν πάντα ομού, μία πρώτη παρατήρηση θα είχε να κάνει με το εξής. Όσα χρόνια και να έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της Αρλέτας, τα 25 τραγούδια, ενός διπλού CD, είναι πάρα πολλά. Ένα τέτοιο άλμπουμ δεν στέκεται εύκολα, άνευ κάποιου concept. Είναι δύσκολο δηλαδή – και ιδίως στις μέρες μας, αν και πάντα ήταν – να βρεθούν 25 «ισάξια» άσματα, ώστε να γεμίσουν 92 ηχητικά λεπτά. Πρώτη παρατήρηση, λοιπόν. Με τα μισά τραγούδια το «Και Πάλι Χαίρετε!» [Legend] – χονδρικώς το πρώτο CD – θα ήταν αλλιώς και σίγουρα καλύτερο. Διαφωνώ, δηλαδή, με τις επανεκτελέσεις («Μπαρ το ‘Ναυάγιο’», “Batida de coco” κ.ά.), οι οποίες δεν προσθέτουν κάτι στη σημερινή εικόνα της Αρλέτας (για την τότε, έχει συμφωνήσει η ιστορία), όπως και με τις διασκευές («Κλαις», «Στης πικροδάφνης τον ανθό» κ.ά.). Ξανατονίζω, λοιπόν, το ολιγαρκές και το λακωνικόν του πράγματος. Χρειαζόμαστε, πάντα (και ιδίως σήμερα) σύντομο στο χρόνο (αν μιλάμε για τραγούδια) και, βεβαίως, φθηνό προϊόν. Μένω γι’ αυτό στο CD 1 και λέω. Η Αρλέτα έγραψε μόλις δύο ολοδικά της τραγούδια. Στα υπόλοιπα έχει γράψει είτε τους στίχους, είτε τις μουσικές. Απ’ αυτά τα τραγούδια ορισμένα είναι πολύ καλά («Άγγελος», «Αγαπάω τη βροχή», «Χίλια κομμάτια», «Εγώ δεν έχω φίλους», «Τούτη η εποχή»), αλλά έχουν ενδιαφέρον κυρίως από ενορχηστρωτικής απόψεως (Βασίλης Ρακόπουλος), ενώ το «Εξάρχεια (τέλος εποχής)» το βρίσκω αδιάφορο, για να μην πω κακό, όσον αφορά στους στίχους (Σάννυ Μπαλτζή). Προσωπικώς, δεν διακρίνω τίποτα το ποιητικό στα Εξάρχεια (για μια γειτονιά μιλάμε), αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα… Ενοχλούμαι, δε, όχι μόνον απ’ όσους τα επιβουλεύονται (τα Εξάρχεια), αλλά και απ’ όσους τα υπερασπίζονται με τρόπους που εφάπτονται στο χώμα… και στην τσέπη, εκμεταλλευόμενοι συγκυρίες. (Και δεν υποννοώ ούτε την Αρλέτα, εννοείται, ούτε την Μπαλτζή).
Να το επιμερίσω γιατί, αλλιώς, θα χαθούμε. Βρίσκω συμβατή με την ιστορία της, με το «γυναικείο» τραγούδι που διακονεί, σχεδόν μια 30ετία τώρα, την Τάνια Τσανακλίδου· εννοώ στην "Προσωπογραφία" [Lyra]. Αν και φωνητικώς (δεν λέω ερμηνευτικώς) δεν φθάνει στα ύψη των eighties, εντούτοις, αναλογικώς, τη βρίσκω σε φόρμα και με ρεπερτόριο, που, υπό συνθήκας, θα μπορούσε να αναστήσει κάτι από το δίδυμο Κραουνάκης-Νικολακοπούλου. Το νέο δίδυμο, εδώ, έχει όνομα, δηλαδή ονόματα (Χριστοδουλόπουλος-Βραχάλη, Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος) και η αλήθεια είναι, πως, αμφότερα (τα δίδυμα), βάζουν τα δυνατά τους, ώστε τα καινούρια κομμάτια να μην υποσκάψουν το παλαιό songbook της τραγουδίστριας. Το καταφέρνουν, γενικώς. Δύο παρατηρήσεις. Οι «μοντερνισμοί» δεν ταιριάζουν στις ενορχηστρώσεις, ούτε, νομίζω, στο προφίλ της Τσανακλίδου. Ένα πιάνο, μια κιθάρα, θα ήταν αρκετά, για να ενδύσουν τα τραγούδια. Ούτε μπουζούκια, ούτε ροκιές, ούτε εκείνο το δυσβάσταχτο programming… που το ακούς από παντού και αλλάζεις πεζοδρόμιο. Δεύτερον. Το «θηλυκό» τραγούδι, όπως και η αντίστοιχη λογοτεχνία, έχουν οπαδούς στον θήλυ πληθυσμό. Με τον υπόλοιπο, όμως, πληθυσμό τι γίνεται; Το τραγούδι ως κάτι λιγότερο «περιορισμένο», από τη λογοτεχνία φερ’ ειπείν – ένα βιβλίο για να το διαβάσεις πας και το αγοράζεις, ένα τραγούδι το ακούς και δίχως να το αγοράσεις – δεν πρέπει να εξαντλείται σε υποσύνολα, και μάλιστα όταν το concept τους είναι τόσο «ολικό». Έρωτες… όλων των κατηγοριών.Για το παιδικό τραγούδι λένε κάποιοι (και εν μέρει συμφωνώ): ας το κρίνουν τα παιδιά. Το ίδιο λέω κι εγώ για την «Προσωπογραφία». Ας την κρίνουν (και) οι γυναίκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου