ELSIE BIANCHI TRIO άχρονη euro jazz

Το φετίχ για τους τζαζόφιλους σχήμα του trio και βεβαίως το πολλάκις απαιτητικό, ου μην και συναρπαστικό, για τους ίδιους τους μουσικούς-συμμετέχοντες ευδοκίμησε (και) στην Ευρώπη από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ήδη. Αυτό είναι κάτι, που δεν ανατρέπει σώνει και καλά την ιστορία της jazz, αλλά που προσδίδει τα πρέποντα εύσημα σε τρεις ελβετούς σπεσιαλίστες, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους, για κάτι αληθινά ξεχωριστό, εκείνα τα πρώιμα χρόνια. Τα ονόματά τους: Elsie Bianchi πιάνο, Siro Bianchi τενόρο, κλαρινέτο, κοντραμπάσο, Rene Nyffeler φλάουτο. Αν και ηχογραφήσεις δεν υπάρχουν από εκείνη την εποχή – ποιος θα εξέδιδε ένα δίσκο με τέτοιο setting; – εντούτοις το τρίο θα βρει τη δύναμη να συνεχίσει, αναπτύσσοντας τις σχέσεις (η Elsie είχε ήδη παντρευτεί τον Siro, οπότε το πιάνο-μπάσο ήταν εξασφαλισμένο) και παίζοντας διαρκώς σε clubs, festivals και radio studios, τουλάχιστον μέχρι το 1958. Ήταν η χρονιά, που απεδείχθη καθοριστική στην πορεία του γκρουπ, αφού θα βρεθούν (η Elsie και ο Siro) στην Αμερική, παίζοντας συχνότερα μαζί και κάνοντας γνωριμίες με ντόπιους μουσικούς (Bob Cooper, Hampton Hawes, Pete Jolly, Curtis Counce...), συλλέγοντας εμπειρίες. Το 1962 ήταν έτοιμοι πια για ένα μεγαλύτερο άλμα. Ηχογραφούνται «ζωντανά» στο club Atlantis της Βασιλίας και από ’κει προκύπτει ένα πρώτο 10ιντσο LP, που βγήκε όμως σε ελάχιστα αντίτυπα (πριν από κάποια χρόνια πουλήθηκε μία κόπια στο eΒay κοντά στα 1000 ευρώ!). Σε ακόμη λιγότερα αντίτυπα κυκλοφόρησε κι ένα EP με δύο κομμάτια την ίδια εποχή κι έτσι το trio της Elsie Bianchi (ο Siro, πάντα, στο μπάσο και το κλαρινέτο, ο Hans-Joerg Schmidt στα ντραμς και στο 2-tracks ΕΡ o Fritz Staehli στα ντραμς), άρχισε ν’ αποκτά φήμη, που ξέφευγε πλέον των ελβετικών συνόρων. Το άλμπουμ τής Sonorama “Atlantis Blues” (2004) περιέχει αυτές τις πολύ σπάνιες εγγραφές ενός αληθινού euro-jazz trio (πιάνο, μπάσο, ντραμς δηλαδή), δρώντας στα ώτα μας αποκαλυπτικώ τω τρόπω. Υπάρχει ένας μοντερνισμός στην παρουσίαση του ρεπερτορίου, ακόμη και στην περίπτωση που χρησιμοποιείται κλαρίνο, όργανο ταυτισμένο σχεδόν με το trad feeling. Που έγκειται αυτός; Κατ’ αρχήν στη φωνή της Elsie, που θυμίζει το ηχόχρωμα (ως πιο γνωστό) της Nico! Εύπλαστη, αλλά «ξερή» φωνή, σαν να βγαίνει από το βάθος του τούνελ. Έπειτα, στο ακορντεόν της, όργανο συνδεδεμένο με την κεντροευρωπαϊκή παράδοση, που, εδώ, αποκτά τέλειες τζαζικές διαστάσεις. Τρίτον, στην επιλογή του ρεπερτορίου. Ελλείψει άλλου, το τρίο δεν εμποδίζεται να αναμετρηθεί με τα standards των Billie Holiday, Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, The Mills Brothers, Bessie Smith, δίνοντας την δική του άποψη στις κλασικές αξίες. Τέταρτον, στο «αίσθημα», το οποίο θα μπορούσε να συγκριθεί με την σημερινή και παντοτινή εστέτ προσέγγιση της ECM!
(Η φωτό είναι από το www.myspace.com/sonoramarecords)