για την MICHELLE MALONE

Δύο μήνες πριν (17 Οκτωβρίου) πήρα ένα e-mail, από έναν αναγνώστη του Jazz & Τζαζ, λίγο διαφορετικό. Το μεταφέρω σχεδόν αυτούσιο, χωρίς την άδειά του, και χωρίς να αναφέρω το όνομά του – θα το κατεβάσω αν έχει αντίρρηση, μια και υπάρχει κάποια πιθανότητα να το διαβάσει στο blog, ενώ, εννοείται, πως θα γράψω τ’ όνομά του αν ο ίδιος το επιθυμήσει. Διαβάστε το, δίχως να δώσετε σημασία στα «καλά λόγια» και θα συνεχίσω. «Ένα και μισό περίπου χρόνο πίσω, ύστερα από το εκπληκτικό τεύχος με το CD "Americana" - που με έκανε να δω πράγματα, που μέχρι τότε δεν είχα κατορθώσει, στην αμερικάνικη λαϊκή μουσική -, διάβασα για μία δημιουργό και ερμηνεύτρια, για την οποία δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τι με έκανε να την προσέξω περισσότερο. Έψαξα λοιπόν, κυρίως στο youtube, είδα κι άκουσα και ... κόλλησα. Το όνομα αυτής Michelle Malone. Έγινα λοιπόν fun, παρακολούθησα τα πάντα που ήταν διαθέσιμα στο διαδίκτυο, αγόρασα CD, songbooks κ.ά., επικοινώνησα προσωπικά (βρήκα ανταπόκριση), δημιούργησα επί τούτου profile στο facebook, για πιο στενή επαφή και κατέληξα να φτάσω ακόμη και στο Chaumont-haute-Marne στη Γαλλία, για να παρακολουθήσω, στις 5 του Σεπτέμβρη, την, για πρώτη φορά, εμφάνιση στην Ευρώπη της αγαπημένης μου καλλιτέχνιδας. Περιττό να αναφέρω ότι εμένα και την οικογένειά μου μας τίμησε δεόντως, με ένα ήθος πρωτόγνωρο. Παρεμπιπτόντως, το τελευταίο της CD “Debris”, έλαβε υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία americana. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν θα μπορούσε να εμφανιστεί η Michelle Malone στη πατρίδα μας, κάποτε, ύστερα από τις δικές σας εγγυημένες συστάσεις. Στη διάθεσή σας παραμένω για οποιοδήποτε σχετικό υλικό νομίζετε ότι θα μπορούσε να ενδιαφέρει. Βίντεο από τη συναυλία στη Γαλλία, που είχα την ευτυχία να απολαύσω, έχω στη σελίδα μου στο φατσοβιβλίο. Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε, εύχομαι δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσετε anyway». Τι είχα γράψει για την Michelle Malone σ’ εκείνο το τεύχος της Americana, που οδήγησε το φίλο μας να γίνει ένας τόσο ένθερμος fun; Ας το θυμηθώ κι εγώ, μαζί σας. Η εικόνα – και όχι μόνον ο ήχος, ούτε μόνον η φωνή – της Bonnie Raitt δεν πρέπει να έλειψε ποτέ από το εφηβικό δωμάτιο της Michelle Malone. Γεννημένη στο Νότο, πριν από κάμποσα χρόνια (τόσα, ώστε να δικαιολογούνται οι 9 μεγάλοι δίσκοι της) η κυρία αυτή, που γράφει μόνη τα τραγούδια της, τα συνοδεύει παίζοντας κιθάρες, μαντολίνο και φυσαρμόνικα, ερμηνεύοντάς τα ταυτοχρόνως, αποτελεί μία ξεχωριστή προσωπικότητα της αμερικανικής roots music. “Sugar-foot” [Valley Entertainment] είναι ο τίτλος του τελευταίου [τότε] άλμπουμ τής Michelle Malone, ένα άλμπουμ γεμάτο με δικά της άσματα, τα οποία αλιεύουν από παντού (electric blues, country-rock, ballads κ.λπ.), μεταφέροντας προσωπικό έρμα. Εν αντιθέσει με τις θρυλικές προγόνισσές της (την Big Mama Thornton, την Etta James, την Ann Peebles, την Irma Thomas, την Bonnie Raitt, τις οποίες τιμά στο... herspace της), ή, μάλλον, λάθος, «επεκτείνοντας» εκείνες προς την κατεύθυνση της αδηφάγου pop, η “Moanin” Malone φλερτάρει εντόνως με το rock της εφηβείας της, με το southern rock του τόπου της· όχι αναγκαστικώς μ’ εκείνο το σοφιστικέ των Allman Brothers, όσο μ’ εκείνο το βαβουριάρικο των Molly Hatchet και των «εικόνων» τους στα eighties, των Georgia Satel-lites. Τούτο της παρέχει τη δυνατότητα να ερμηνεύει με πλήρη πειθώ «ανδρικά» θέματα (“Black motorcycle boots”, “Traveling and unraveling”), δίχως ν’ ακούγεται... σαν με μάσκα. Americana; Το δίχως άλλο. Όσο americana-μανείς, τέλος πάντων, μπορεί να είναι οι ZZ Top και ο Jackson Browne· με τους οποίους, η κυρία, έχει πατήσει στο ίδιο πάλκο... Δυστυχώς, αγαπητέ φίλε, καλλιτέχνες της americana δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν τα εδώ γραφεία μετακλήσεων. Τους λόγους μπορείτε, εύκολα, να τους φανταστείτε. Πράξατε σωστά, λοιπόν, όταν αποφασίσατε να πάτε στη Γαλλία, για να δείτε την αγαπημένη σας καλλιτέχνιδα.
Και θα ξαναπάτε απ’ ό,τι φαντάζομαι…