ΡΟΒΗΡΟΣ ΜΑΝΘΟΥΛΗΣ face to face

Ξαναείδα σε βίντεο (γραμμένο από το κανάλι της Βουλής πριν μερικά χρόνια – κάτι προσφέρει κι αυτό…) μία αγαπημένη ελληνική ταινία. Το Πρόσωπο με Πρόσωπο (1966) του Ροβήρου Μανθούλη. (Κώστας Μεσσάρης, Θεανώ Ιωαννίδου... Κολωνάκι place)

Την ταινία την είχα πρωτοδεί στην κρατική TV στα χρόνια του ’80. Μου είχε κάνει εντύπωση, το θέμα της, η σκηνοθεσία της, τα εφφέ της, η μουσικής της, οι ηθοποιοί της. Δυνατές ερωτικές σκηνές, εξαιρετική σκιαγράφηση της εποχής (έτσι νομίζω) και βεβαίως άψογη απεικόνιση της… πάλης των τάξεων. Του μεγαλοαστού Κολανακιώτη, της κυράτσας και της κόρης τους (η λιγότερο διεφθαρμένη, εκείνη που ακόμη νοιώθει και σκέφτεται) από τη μια μεριά, και του άτολμου μικροαστού καθηγητή, που μπαίνει στο άβατο με στόχο να το αλώσει, λίγο πριν συντριβεί εξ αποστάσεως, από την άλλη… (O, πρόωρα χαμένος, καλός τραγουδιστής του νέου κύματος και ηθοποιός Αλέξης Γεωργίου, ο υιός της οικογένειας, καθώς στοχεύει την... κυρία της τιμής)

Η υπόθεση του έργου είναι απλή. 

«Ένας καθηγητής αγγλικών αναλαμβάνει να εκμάθει κατεπειγόντως τη γλώσσα στην κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Μ’ αυτόν τον τρόπο εισέρχεται σε μιαν ατμόσφαιρα ζωής διαποτισμένη από τη φθορά των ευτελών απασχολήσεων, τη συμβατικότητα των σχέσεων και την ερημία των αληθινών αισθημάτων...» γράφει ο Νίκος Καλλιόρης στην Επιθεώρηση Τέχνης (Νοε/Δεκ, 1966).(Κώστας Μεσσάρης... οι μνήμες σε στήνουν στον τοίχο)

Και ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην Δημοκρατική Αλλαγή (27/9/1966): 

«Η ανηλεής σάτιρα του αστικού νεοπλουτισμού, οι συνεχείς υπαινικτικές αναφορές στην προϊστορία της μεγαλοαστικής οικιγένειας όπου τοποθετείται η δράση, η προσαρμοστικότητα τού τέλεια αλλοτριωμένου «πάτερ φαμίλια» στις κατ’ εξοχήν τοκογλυφικές «επιχειρήσεις οικοδομών», η ανεκδιήγητη οικοδέσποινα με την ζωώδη αισιοδοξία, ο τεντυμποΐζων υιός, η χαμένη και πελαγωμένη μέσα σ’ αυτόν τον ηλίθιο κυκεώνα κόρη – η μόνη που διατηρεί μερικά ίχνη πρωτόγονης ανθρωπιάς και καλοσύνης – δημιουργούν έναν κωμικοτραγικό περίγυρο, μέσα στον οποίον κινείται επαγγελματικά ο νεαρός δάσκαλος των Αγγλικών». (Ελένη Σταυροπούλου, Κώστας Μεσσάρης... cache - όπως λένε και οι Γάλλοι)

Η μοντέρνα σκηνοθεσία του Ροβήρου Μανθούλη, οι πρώτοι ρόλοι (Κώστας Μεσσάρης – καθηγητής, Ελένη Σταυροπούλου – κόρη, Θεανώ Ιωαννίδου – μητέρα, έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε) και βεβαίως η μουσική (η ιδιότυπη... jazz του Νίκου Μαμαγκάκη) μετατρέπουν το Πρόσωπο με Πρόσωπο σε μια ταινία για… όλη την οικογένεια. (Σταυροπούλου, Μεσσάρης, πανέμορφοι, σε μία first class ερωτική πόζα)

Ανεβάζω 5 original φωτογραφίες από το φιλμ, καθώς και το εξώφυλλο του βιβλίου με το σενάριο, που είχε κυκλοφορήσει από τον Εξάντα, το 1976.UPDATE

Αρχικά, στο post, είχα ανεβάσει και δύο φωτογραφίες των Riddles, συγκρότημα το οποίο φαίνεται(;) να εμφανίζεται στο φιλμ. Ίσως ήμουν λίγο απρόσεκτος... Ίσως... Γιατί το λέω; Στο φιλμ εμφανίζεται κάποιο συγκρότημα να παίζει live σ' ένα γήπεδο (Στάδιο Καραϊσκάκη), αλλά το τραγούδι που ακούγεται είναι το "Boys" των Idols - των Shirelles δηλαδή, το οποίο είχαν τραγουδήσει και οι Beatles στο "Please Please Me". Μάλιστα στο δισκάκι των Idols αναγράφονται ως συνθέτες οι Lennon / McCartney, αντί των Luther Dixon και Wes Farrell, που είναι το σωστό.Οι θεατές που παρακολουθούν το live στο Πρόσωπο Με Πρόσωπο σηκώνουν πλακάτ που γράφουν Riddles, επευφημώντας το γκρουπ που είναι στη σκηνή - έτσι, είναι λογικό να υποθέσεις πως αυτοί που παίζουν στη σκηνή είναι οι Riddles. Αν και ούτε γι' αυτό είμαι σίγουρος, γιατί τα πρόσωπα φαίνονται για πολύ λίγο. Αλλά ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση το playback που ακούγεται είναι Idols, παρότι το τραγούδι είναι αναμεμιγμένο με fake(;) θόρυβο, προκειμένου να δωθεί η live αίσθηση. Να λένε οι Riddles το "Boys", στο κανονικό live, και το ηχητικό background να είναι original; Απίθανο, αλλά όχι και αδύνατον.