PLEXUS – SIGLA deep searching

Στις αρχές του ’70 η Πορτογαλία δεν διέφερε και πολύ από την Ελλάδα. Χούντα, επίπεδο ζωής «άστα να πάνε», φτώχεια και βεβαίως, από την πλευρά της σύγχρονης μουσικής, εκείνης που φλέρταρε με την pop, λίγα αλλά δυνατά ονόματα, που αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι κάτω και από μη ιδανικές συνθήκες μπορεί να υπάρξουν «θαύματα». Και τα δύο συγκροτήματα που παρουσιάζω εδώ, οι Plexus και οι Sigla, προξένησαν αίσθηση μόνο με τα 45άρια τους – μια φόρμα, που ταίριαζε γάντι με τα... βιοτικά στάνταρντ του τόπου, αφού η παραγωγή long plays ήταν πολύ πιο ακριβό χόμπι. Οι Plexus (Symphonic Raga Blues Band) υπήρξαν ένα 5μελές γκρουπ, το οποίο σήμερα είναι «μύθος». Βλέπετε είχαν στις τάξεις του τον Carlos Zingaro στο βιολί («όνομα» της πορτογαλικής improv σκηνής – είναι γνωστές οι συνεργασίες του με τον Σάκη Παπαδημητρίου και τον Φλώρο Φλωρίδη) και τον βιολοντσελίστα Celso de Carvalho, αργότερα στους Banda do Casaco – το καίριο folk-rock σχήμα της χώρας στα 70s και τα 80s. Η χαοτική εισαγωγή στο “Paraiso amanha”, η «Floyd-ική» συνέχεια και το avant «κλείσιμο» οριοθετούν το ψυχεδελικό πλαίσιο της περιόδου – τη συνύπαρξη δηλαδή φαινομενικώς αταίριαστων ηχοχρωμάτων σ’ ένα σώμα. Σε πιο ήπιους, «δωματίου» σχεδόν, τόνους, αλλά με ωραία «πρωτόγονα» εφέ, κυλά το “Uba budo”, ενώ το “Waiting” (σύνθεση του κιθαρίστα Ze Alberto) είναι ένα «ήσυχο» pop-psych gem, που θα μπορούσε να είχε θέση στα πορτουγκέζικα nuggets. Το έσχατο “Plexus I” είναι το... symphonic raga blues, με την ακουστική κιθάρα να «χάνεται» στο μέτρημα, τη στιγμή όπου το φλάουτο, το πιάνο, το βιολί και το βιολοντσέλο χτίζουν μία σεμνή acoustic-kraut βάση... που θα μπορούσε να πάρει «άλλες» διαστάσεις αν υπήρχε χώρος. Στη μουσική διεύθυνση δύο μέλη (o κιμπορντίστας Jose Cid, ο κιθαρίστας Antonio Moniz Pereira) τoυ πιο γνωστού pop-psych γκρουπ της χώρας, των Quarteto 1111.
7” EP, POR. RCA Victor TP - 505, 1970 Οι Sigla κουβαλούσαν την ίδια «τρέλα», αλλά αφετηρία τους ήταν η folk και όχι κατ’ ανάγκην οι Beatles ή οι Moody Blues. Το “Roupa suja” έχει ένα μαγικό πρωτογονισμό, που δείχνει συν τοις άλλοις το δυναμισμό του ακουστικού ήχου (μεταφέρει κάτι από Γιάννη Μαρκόπουλο των sixties). Στο “80% improviso I” – ένα ακόμη raga blues, όπως εκείνα του Davy Graham ή του Sandy Bull – οι Paulo Cid, Ze Alves και Victor Miguel (τα παιδιά της φωτογραφίας), βαδίζουν σε ωραίους «δύσκολους» δρόμους, ενώ στα “Barce bela” και “A espera do paraiso” το αρμονικό φινίρισμα έχει εκείνο το magical feeling της ψυχεδελικής μεσογειακής folk, που αναγνωρίζουμε(;) και στα δικά μας συγκροτήματα της περιόδου (DNA, Morka, Αγάπανθος). Τίποτ’ άλλο… εκτός απ’ τα στοιχεία…
7” EP, POR. RR Discos RREP 0069, 1970