καλό Χειμώνα!

σ’ εκείνη τη νύχτα, σε ό,τι δεν είπαμε

Όλο και πιο συχνά όπου απευθύνω το… καλό Χειμώνα, αυτήν την περίοδο, στο τέλος Αυγούστου, έρχομαι αντιμέτωπος με μια ξινίλα. Οι περισσότεροι θεωρούν τούτη την κλασική ελληνική ευχή ως άστοχη, ως κάτι εκτός τόπου και χρόνου, ενώ κάποιοι (λιγότεροι) μού δίνουν την εντύπωση πως την εκλαμβάνουν ακόμη και σαν… προάγγελο κακών. Ελάχιστοι ευχαριστούν και ανταποδίδουν δια ψυχής το αυτονόητο(;), ενώ ορισμένοι κατεβάζουν-κουνάνε το κεφάλι και δε λένε τίποτα. Φαίνεται πως μέσα στα γενικότερα στριμώγματα και τα ανεπανάληπτα κεσάτια χάνουμε και τα τελευταία ίχνη μιας originality που μας παραδόθηκε ασμένως, και η οποία καίγεται μαζί με τα επιτόκια δανεισμού, τα ασφάλιστρα κινδύνου και τα μεσοπρόθεσμα. Όπως εικάζουν, όσοι δεν μηρυκάζουν, μεσοπρόθεσμα, η… χρεωκοπία θα είναι αναπόφευκτη (αν δεν έχει επέλθει ήδη) και, κυρίως, ανεξάρτητη από τα πολλά, τα λίγα ή τα λιγότερα που θα κουδουνίζουνε στις τσέπες μας.
Σκεπτόμενος, λίγο παραμέσα, για το ζήτημα του «καλού Χειμώνα» έχω την αίσθηση πως αντιμάχονται δυο θέσεις. Η μία εκκινεί από παλαιά, από ’κείνο το… από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα, που αντανακλούσε όχι απλώς το καθήκον του ανθρώπου να επικοινωνεί με οτιδήποτε φυσικό τον περιέβαλε, αλλά και με τη λειτουργία του διπόλου, που διαμόρφωνε στην πορεία ένα υπαρκτό ερώτημα. Καλοκαίρια ή Χειμώνες, ή μήπως Kαλοκαίρια και Xειμώνες, κάπως σαν όψεις του αυτού νομίσματος (αφού την Άνοιξη τη χρειαζόμασταν μόνον ως… δεξαμενή για τις Εκθέσεις στο σχολείο, και το Φθινόπωρο ως… ρομαντικό παραφερνάλιο);
Η δεύτερη (θέση) μοιάζει να έρχεται από το πιο… πρόσφατο παρελθόν. Από την ακατανόητη τάση να εμφανιζόμαστε μαχόμενοι, ακόμη κι όταν δεν χρειάζεται. Να καταναλίσκουμε δυνάμεις εκεί όπου τρίτος δεν χωρεί (σαν τα δημοψηφίσματα που προωθούνται από τα ιδρύματα του πανικού, όταν θα κληθείς να επιλέξεις ανάμεσα σε 4-5 γκρίζα, και όχι ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο), την ώρα κατά την οποίαν προέχει η οικονομία δυνάμεων, το καθαρό μυαλό και περαιτέρω η ακριβής διατύπωση των ζητημάτων. Το θέμα μπορεί να μην είναι σοβαρό (για ορισμένους), αποκτά όμως ακόμη μιαν ενδιαφέρουσα διάσταση, όταν τα όσα προηγούμενα συνδεθούν και μ’ έναν κλασικό αστικό σνομπισμό, που αφορά, κατ’ ουσίαν, στην αποξένωσή μας από το χθόνιο και το παγανιστικό επέκεινα (τούτη είναι η βαρβαρότητα αγαπητή ανίδεη και όχι ο «καλός Χειμώνας»).
Η ευχή, πάντως, καλά κρατεί στην ύπαιθρο (και στις μεγαλύτερες ηλικίες). Στην πόλη συναντά σοβαρά αναχώματα.