NORTHERN-SPY Brooklyn underground

Η Northern-Spy δημιουργήθηκε πέρυσι από ανθρώπους που έτρεξαν την (επαναδραστηριοποιημένη) ESP-Disk. Μέσα σε λίγους μήνες η εταιρία κατόρθωσε να παρουσιάσει ορισμένες δουλειές, που παρείχαν αμέσως στίγμα. Έτσι, μία γενικότερη πολιτική, και όχι μόνον αισθητική, στάση δεν φαίνεται ν’ απουσιάζει από τις μπάντες του νεοϋορκέζικου label.
Οι USAISAMONSTER είναι ένα extreme rock κουαρτέτο, αποτελούμενο εκ των Colin Langenus κιθάρες, φωνή, πλήκτρα, κρουστά, Tom Hohmann ντραμς, φωνή, Maxx Katz πλήκτρα, φωνή, φλάουτο και Peter Schuette πλήκτρα. Τα 6 τραγούδια που παρουσιάζουν στο CD τους “R.I.P.” [NSCD 001, 2010], συνολικής διάρκειας 39 λεπτών, έχουν να κάνουν, όσον αφορά στους στίχους, με τα σύγχρονα πολιτικά προβλήματα – μάλλον με την αποσύνθεση ενός αντι-ουμανιστικού πολιτικού σκηνικού, που παράγει πλέον μόνον αδιέξοδα –, ενώ, εν σχέσει με τους ήχους, ακούμε ένα… παλίμψηστο σύγχρονου rock, με συχνές ανατροπές, που άγεται από την native american music και τον Frank Zappa και φέρεται από τα progressive(!) χρώματα, το eighties rock των Feelies και των Meat Puppets, έως και το σύγχρονο hard core. Το αποτέλεσμα είναι πέραν του αναμενομένου. Ένα απολύτως ενδιαφέρον rock άλμπουμ, με σαφή λόγο ύπαρξης.
Οι Old Time Relijun, δηλαδή οι Arrington de Dionyso 5χορδη κιθάρα, φωνή, μπάσο κλαρίνο, άλτο σαξόφωνο, κοντράλτο κλαρινέτο, jew’s harp, Aaron Hartman μπάσο, πνευστά και Bryce Panic κρουστά, έτσι όπως αποτυπώνονται στο 66λεπτο “Songbook, Volume One” [NSCD 002, 2010] είναι ένα improv-jazz-punk τρίο, το οποίον ακουστικώς στηρίζεται στα ιλιγγιώδη εξοντωτικά παιξίματα, ηχώντας πότε «ξεκούρδιστο», πότε αυτοσχέδιο, και πότε… πανικόβλητα εκρηκτικό (συχνά δε και τα τρία μαζί). Το άλμπουμ τους αποτελείται από δύο sessions. Η πρώτη, τα κομμάτια 1-14, ηχογραφημένα προς τα τέλη του 1996, είναι τα περισσότερο εκτός τόπου και χρόνου. Εκείνα, δηλαδή, που δύσκολα αντιμετωπίζονται, ακόμη και μέσα στα πλαίσια μιας ανατρεπτικής ηχητικής κατάστασης. Τα υπόλοιπα (15-25), όχι πως αποποιούνται τον ακραίο χαρακτήρα τους, απλώς μοιάζουν κατά τι περισσότερο στοχευμένα. Αν και τα φωνητικά του Arrington de Dionyso είναι, κι εκεί κι εδώ, το ίδιο punky, οι μουσικές συνοδείες στο δεύτερο session μοιάζει να ξεπερνούν το στοιχειώδες, αποκτώντας ένα περισσότερο δημοφιλές προφίλ. Όμως, ακόμη και στα κομμάτια που γειτνιάζουν με τις twangy κιθάρες του desert rock, ή το εκτραχυλισμένο r&b (εκτραχυλισμένο, αλλά r&b), είναι τα φωνητικά εκείνα που θα σπέρνουν πάντα την καταστροφή. Παρά ταύτα, δεν θα ήταν εκτός τόπου αν υποστήριζα πως, μέσα σ’ αυτόν τον στριγγλο-πανικό, ακούγονται και μερικά «ωραία» κομμάτια (“Baby dragon”).
Για τους Ιταλούς Jooklo Duo, δηλαδή την Virginia Genta σαξόφωνα, πιάνο και τον David Vanzan ντραμς, κρουστά, είχα ξαναγράψει πριν από καιρό (http://is.gd/8x2j8F), με αφορμή την εμφάνισή τους στην Αθήνα (KΝΟΤ gallery, 12/2/2011). Οι δύο μουσικοί, που κινούνται στο χώρο του σύγχρονου jazz και rock improv, συνεχίζουν, σχεδόν μια δεκαετία τώρα, να δημιουργούν τα δικά τους πολυ-περιβάλλοντα, είτε ως duo, είτε συνεργαζόμενοι με άλλους μουσικούς σε… παρεμφερείς σχηματισμούς. Π.χ. ως Neokarma Jooklo Octet κυκλοφόρησαν το “Infinity” [Ιταλία Qbico, 2007] με τη συμμετοχή του Kawabata Makoto (ex-Acid Mothers Temple), αλλά και ως Neokarma Jooklo Trio, με τον Maurizio Abate (tanpura, harmonica, acoustic guitar, kalimba) ανάλογης κατεύθυνσης δουλειές. Ως Jooklo Quartet (με Topias Tiheasalo κιθάρες και Tero Kemppainen μπάσο) περιόδευσαν τον προηγούμενο Οκτώβριο στην Ιταλία, ετοιμάζοντας ένα ακόμη long play, ενώ ως duo, η Genta και ο Vanzan, έγραψαν τον Νοέμβριο το πρώτο τους 7ιντσο υπό τον τίτλο “Warrior”· αυτό δηλαδή στη Northern-Spy [NSVS 003]. Δύο κομμάτια (“Primitive power”, “Fire liberation”), το ένα κάπως σαν συνέχεια του άλλου, με τα σαξόφωνα (τενόρο, σοπράνο) και το κλαρινέτο να στριγγλίζουν, πάνω από το άναρχο καταιγιστικό ντραμ παίξιμο.
Της Colin L. Orchestra ηγείται ο Colin Langenus (ex-USAISAMONSTER) και το “Infinite Ease/ Good God” [NSCD 005, 2011] είναι ένα διπλό CD, αποτελούμενο από τα δύο έργα του τίτλου, ερμηνευμένα από μία… αλλοπρόσαλλη ομάδα 33(!) μουσικών, οι οποίοι δεν παίζουν ποτέ όλοι μαζί· υπάρχουν ορισμένοι που συμμετέχουν και στα δύο έργα, και άλλοι μόνο στο ένα ή το άλλο. Εκείνο που κάνει εντύπωση στο άλμπουμ της Colin L. Orchestra είναι πως ηχητικώς, αισθητικώς και ό,τι άλλο δεν έχει καμμία σχέση με τους USAISAMONSTER. Επί του προκειμένου έχουμε να κάνουμε με μία απείρου κάλλους (ναι!) americana (δύο ναι!!), η οποία κατακρατεί όλα τα ταυτοτικά στοιχεία του είδους (τις 12χορδες και pedal steel κιθάρες, βεβαίως τις φυσαρμόνικες και τα βιολιά, και ακόμη τις φωνές και τις ανοιχτές μελωδίες, που απλώνονται πάνω σε άψογα country, folk και r&b πλαίσια). Υπάρχει όμως και το σπέρμα του… διαβόλου – πώς θα μπορούσε να μην… – στο πρώτο CD, το “Infinite Ease” (μια και το δεύτερο είναι τελείως, τρόπος του λέγειν, Flying Burrito Brothers), όταν ο Colin Langenus και οι φίλοι του, συχνά, ξεστρατίζουν προς κάποιες περισσότερο minimal/no wave καταστάσεις. Εκεί, παραμονεύουν οι κιθαρο-συστοιχίες του Rhys Chatham και γενικότερα η οσμή του νεοϋορκέζικου underground. Απολύτως ενδιαφέρον άλμπουμ και στις δυο του όψεις.