ο γαμπρός της Ευτυχίας στο ωραιότερο ελληνικό clip…

Όλοι αναγνωρίζουμε την ταινία. Είναι «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) του Σωκράτη “Studio” Καψάσκη. Την έχουμε δει δεκάδες φορές, έχουμε μάθει τις ατάκες της απ’ έξω, με τον Βασίλη Αυλωνίτη, στον πιο σπαρταριστό του ρόλο πιθανώς, αλλά και στον πιο αντι-μουσικό διάλογο (με τον… υποψήφιο Νίκο Ρίζο) που θα μπορούσε ποτέ να φανταστούμε («παίζει και πιάνο - τι να το κάνεις το πιάνο; - το πουλάς για ξυλεία αργότερα - θέλω να πω το εξής, όταν υπάρχει το πικάπ τι να το κάνεις το πιάνο; - παίζει και πικάπ»). Από την πρώτη φορά που είδα αυτό το φιλμ – ή, έστω, λίγο αργότερα – μου προξένησε τρανή εντύπωση η σκηνή στο μπαρ της Ύδρας, τη Lagoudera.
Στην αρχή ξαφνιάζει η επιλογή του συγκεκριμένου track, του “Surfer’s slide” των Richie Allen and The Pacific Surfers, που ακουγόταν στο φερώνυμο LP του 1963 στην Imperial [LP-9243], άλμπουμ που επανεξέδωσε το 2006 η Sundazed. Πώς όμως δικαιολογείται ένα κομμάτι του ’63 σε μια (ελληνική – το αφήνω αυτό για την ώρα) ταινία του ’62; Τούτο το γεγονός με οδήγησε να ψάξω το πράγμα λιγάκι παραπάνω. Βρήκα λοιπόν πως το “Surfer’s slide” είχε αρχικώς άλλον τίτλο, και ως “Not so quiet” είχε πρωτομπεί στο LP του Richie Allen “Stranger from Durango” [Imperial LP-9212], που βγήκε στην αρχή του 1963 (πιθανώς τον Ιανουάριο). Και πάλι όμως το πρόβλημα παρέμενε· έπρεπε, δηλαδή, να πάμε ακόμη πιο πίσω. Και πήγαμε, αφού το καλοκαίρι του 1962 (πιθανώς την 18/6/1962) βγήκε το 45άρι “Not so quiet/ A touch of blue” [Imperial 5865] και μάλλον αυτό το 45άρι ακούγεται στους Γαμπρούς της Ευτυχίας· οι οποίοι «γαμπροί…», αν κρίνω από την αμφίεση των πρωταγωνιστών, πρέπει να γυρίστηκαν το καλοκαίρι του ’62. Στο ερώτημα, τώρα, το σχετικό με τη χρήση του εν λόγω single δεν υπάρχει απάντηση. Πιθανώς, να είχε πέσει στα χέρια του Χρήστου Μουραμπά, που είχε τη μουσική επιμέλεια της ταινίας ή, πάλι, να προερχόταν από τη δισκοθήκη της Λαγουδέρας. Μπορεί να το είχε φέρει μαζί του και κάποιος από την παρέα των beats... ποιος ξέρει… Όπως σημείωνε και ο Κώστας Αρβανίτης στο Book Press (11/2009): «Στην Ύδρα έφθασε στα μέσα Απριλίου του 1960 ο Λέοναρντ Κοέν, που έμεινε στο νησί, για να αγοράσει τελικά ένα σπίτι στα τέλη Σεπτεμβρίου.(…)… το σπίτι του στην Ύδρα έμελλε να φιλοξενήσει αρκετούς μπητ συγγραφείς. Ο πρώτος ήταν ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, τον οποίον ο Κοέν συνάντησε στην Πλατεία Συντάγματος και τον κάλεσε στο σπίτι του στην Ύδρα, όπου πέρασε αρκετά βράδια. Πιθανώς ήταν αυτός που μετά έστειλε εκεί τον Τζακ Χίρσμαν, μαζί με την τότε σύζυγό του Ρουθ Σέιμουρ, οι οποίοι φιλοξενήθηκαν στο νησί το 1965. Ο Χάρολντ Νορς που είχε έρθει στην Ελλάδα από το 1963, φεύγοντας από το παρισινό Beat Hotel, που έκλεισε στις αρχές εκείνης της χρονιάς, πήγε στην Ύδρα, όπου γνώρισε τον Κοέν και τον Χίρσμαν και έκανε παρέα μαζί τους. Την ίδια χρονιά πήγαν στο νησί ο Σίνκλερ Μπέιλις και ο Γκρέγκορυ Κόρσο. Ο Κόρσο είχε επισκεφθεί για πρώτη φορά την Ύδρα, στην προ-Κοέν εποχή(…)». (Ύδρα, αρχές των 60s. Ο Leonard Cohen τρίτος από αριστερά με την κιθάρα. Η photo είναι του LIFE, τη βρήκα στο δίκτυο πριν από καιρό, αλλά τώρα δεν μπορώ να εντοπίσω την ιντερνετική πηγή) 

“Hydra, Greece [ca. Dec.18] 1960
Dear J.L.
I am here, all is wonderful, and if you could send me advance on book I’d be very happy, as I am wishing to obtain a small room on the isle of Hydra, and here rest and work. Could you send it to: Gregory Joseph Corso, Poste Restante, Hydra, Greece. I hope yoy can, I could use it now.
Hope all is well, Gregory”
Είναι ένα γράμμα που στέλνει ο Gregory Corso από την Ύδρα, στο φίλο του εκδότη και ποιητή James Laughlin, στη δεύτερη επίσκεψή του στην Ελλάδα. Ο Corso είχε πρωτοέλθει στη χώρα μας τον Σεπτέμβριο του ’59, ενώ τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς είχε επισκεφθεί την Ύδρα, γράφοντας στον Don Allen του Grove Press:  
“…I guess I’m a tailor more than a poet. I got up at six this morning and saw the sun come over the Peloponnesus. This is really an extraordinary lovely island. And what fun watching the fishermen sell their fish. Am writing a long poem called, of course, Greece. When it’s done I’ll send it on to you. How’s Frank O’Hara? Do you see Ginsberg? I may go to Crete today…”.
(Από το βιβλίο “An Accidental Autobiography/ The Selected Letters of Gregory Corso” εκδ. New Directions, New York 2003).

Στην παρέα της Ύδρας, που πήρε εμπρός από τον Henry Miller και τον «Κολοσσό του Μαρουσιού» (1941) και όχι από την ταινία «Το Παιδί και το Δελφίνι» (1957) που έδωσε ώθηση στο jet-set, ανήκαν επίσης η πριγκίπισσα Zina Rachevsky, ο ολλανδός εικαστικός και εκδότης Gerard Bellaart, o συμπατριώτης του ποιητής Marko Fondse... Να και μια μαρτυρία (υπάρχουν κι άλλες) από το blog “Who was Sinclair Beiles” (αφιερωμένο στον νοτιοαφρικανό ποιητή Sinclair Beiles): “Beiles decided to stay in Greece, moving between Athens and the island of Hydra, where he befriended Canadian troubadour Leonard Cohen. ‘What you had in Greece was a wave of expatriates, writers, artists and aristocrats like Princess Zina Rachevsky. All of them outsiders and drifters’ remembers Gerard Bellaart, who hitchhiked from Rotterdam to Athens after he fell in love with Greek music that a truck driver played when he gave him a lift in Finland”.
Κοιτάζοντας το κλιπ στη Λαγουδέρα με τον Αυλωνίτη, τη Βασιλειάδου, τον Νίκο και την Έλσα Ρίζου, την Πόπη Λάζου και τη θεά Έφη Μελά, πέραν της άψογης κινηματογράφησης στο μπαρ (με την τέλεια αποτύπωση της κινητικότητας, βοηθούντος και του “Surfer’s slide”, δηλαδή του “Not so quiet”), πέραν όσων πετάει ο Αυλωνίτης κι οι υπόλοιποι, εκείνο που προξενεί μέγιστη εντύπωση (τουλάχιστον προξένησε σ’ εμένα) είναι η παρουσία του «τουρίστα», που κάνει καμάκι στη Βασιλειάδου. Είναι απίστευτη τέτοια φιγούρα για το 1962 – μαλλί που καλύπτει το σβέρκο, αξύριστος, μουστάκι με κάτι σαν μούσι εντελώς έξω από τα συνήθη, ανοιχτό πουκάμισο με λαχούρια, χαϊμαλί περασμένο στο λαιμό. Ο άνθρωπος ενδυματολογικώς και εμφανισιακώς ήταν τουλάχιστον μια 5ετία μπροστά από την εποχή του (για να μην πω 10ετία)· για να μη μιλήσω για μια φιγούρα του σήμερα. Κάποιος της παρέας των beat poets; Πολύ πιθανώς. 

Update 7/7/2012

Πριν λίγες μέρες βρήκα στα Εξάρχεια το ελληνικό 45άρι του Richie Allen “A touch of blue/ Not so quiet” [Imperial XG 10016]. Παραξενεύτηκα –δεν περίμενα πως θα υπήρχε εκτύπωσή του στην Ελλάδα του ’62–, αλλά, ταυτοχρόνως, μου λύθηκε και η απορία, που σχετιζόταν με το άκουσμα αυτού του instrumental στη σκηνή της Λαγουδέρας στους «Γαμπρούς της Ευτυχίας». Τίποτα δεν μένει κρυφό. Για όλα υπάρχει εξήγηση…