HERBIE HANCOCK death wish

Τελικώς πόσα “Death Wish” βγήκαν στο πανί; Τέσσερα ή πέντε; Πέντε, εξ όσων είδα στον imdb.com. Εδώ, πάντως, έχουμε να κάνουμε με το πρώτο (και καλύτερο προφανώς), από το 1974, σε σκηνοθεσία του Michael Winner με τον Charles Bronson, τον Vincent Gardenia και τον Jeff Goldblum (αυτούς θα τους έγραφα και από μνήμης). Την ταινία την οποία γούσταρα πολύ ως έφηβος, αφού πρωταγωνιστούσε σ’ αυτήν ένας αγαπημένος ηθοποιός, την έβλεπα σχεδόν κάθε καλοκαίρι στα θερινά σινεμά (χονδρικώς, από το ’80 μέχρι το ’85), σταματώντας να τη βλέπω ξαφνικά (μάλλον απερίσκεπτα), όταν κάπου είχα διαβάσει πως (η ταινία) ελεγχόταν για φασίζουσα προπαγάνδα επειδή υπερασπιζόταν την αυτοδικία, προάγοντας δηλαδή την έμπρακτη εκδίκηση και άρα την κοινωνική ζούγκλα. Το στόρι, πάνω-κάτω, το θυμόσαστε…
Ο Γάτος υποδύεται έναν αρχιτέκτονα με ήρεμη οικογενειακή ζωή, η οποία διαταράσσεται οριστικώς και αμετακλήτως όταν επιστρέφοντας μια μέρα στο σπίτι του βρίσκει βιασμένη την κόρη του και βάναυσα χτυπημένη τη γυναίκα του (η οποία και θα κατέληγε αργότερα στο νοσοκομείο). Αποφασίζει, τότε, ο ίδιος να πάρει το νόμο στα χέρια του, αρχίζοντας να καθαρίζει την πόλη από τα αποβράσματα, ώσπου κάποια στιγμή τρακάρει εκείνους που έψαχνε πραγματικά. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω... Φυσικά, κανείς (ή τουλάχιστον εγώ – ας μιλάμε μόνο για τους εαυτούς μας) δεν θα μπορούσε να συμμεριστεί μία τέτοια αντίδραση, αλλά επειδή επρόκειτο περί ταινίας (και η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα παραμύθι με «λύκους» και «κοκκινοσκουφίτσες») το να αρχίσουμε να μιλάμε για... φασισμούς και τα λοιπά είναι τουλάχιστον υπερβολικό (για να μην πω κάτι περισσότερο). Σε τελευταία ανάλυση πολλά ανάλογα φιλμ (και δεν εννοώ φυσικά το “Funny Games” του Haneke) δεν είναι μόνο δέκα φορές πιο ηλίθια –όχι πως το “Death Wish” ήταν τέτοιο, αφού ως περιπέτεια μέτραγε πολύ–, αλλά και εκατό φορές πιο φασιστικά· αν και πάλι ουσιαστικό πρόβλημα δεν υφίσταται. Ο καθένας μας, ως θεατής, δεν έχει μόνον την ευθύνη των επιλογών του, αλλά και κάθε παρεπομένου που αφορά σε αυτές (τις επιλογές).
Στο “Death Wish” λοιπόν (που προβλήθηκε τότε στην Ελλάδα με τον τίτλο Ο Εκτελεστής της Νύχτας – αν θυμάμαι καλώς Εκτελεστής χωρίς Οίκτο ήταν ο τίτλος του πρώτου sequel) τη μουσική είχε γράψει ο πολύς Herbie Hancock· εδώ, ακούω το 180άρι βινύλιο της Music On Vinyl, που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Βρισκόμαστε στο 1974. Ο Hancock βιώνει την περίοδο τής... αφάνας και της (ωραίας) σαβούρας του blaxploitation, παράγοντας ένα score που βρίθει από μελοδραματικά strings (πολλά strings), space αντηχήσεις και κακόγουστα bleeps τύπου George Duke (αν και… τύπου Hancock πρωτίστως), λειαίνοντας κι αυτός από τη μεριά του το δρόμο για το σάρωμα της disco, που τότε άρχιζε να δείχνει πρόσωπο. Όχι πως δεν υπάρχουν στο “Death Wish” ωραία θέματα, με την… αριστοτελική έννοια του ωραίου, όπως το άψογο ελεκτροτζάζ “Fill your hand”, που κλείνει το άλμπουμ, αλλά να –πώς να το πω;– το όλον πράγμα μού αφήνει μιαν αίσθηση cult. Δεν είναι ο σωστός χαρακτηρισμός, αλλά τέλος πάντων…