Στο Jazz & Τζαζ
που κυκλοφορεί μπορείτε να διαβάσετε εντυπώσεις τόσο από τη γιορτή του
περιοδικού στο Γκάζι (για τα 20 χρόνια του), όσο και από το Athens Technopolis Jazz Festival 2013.
Περαιτέρω, ο Γιώργος Χαρωνίτης
γράφει για την Myriam Alter
(πιανίστα και συνθέτιδα της jazz/world σκηνής από το roster της Enja), ο Γιάννης Μουγγολιάς
επικεντρώνεται στην περίπτωση του αυστριακού πνευστού Max Nagl και
σε μια συνάντησή του με τον προσφάτως εκλιπόντα βρετανό σαξοφωνίστα Lol Coxhill, εγώ γράφω για
μερικές περιπτώσεις του εγχώριου μουσικού underground, ενώ o
Δημήτρης Κατσουρίνης συζητά με μία από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης
βρετανικής soul, τον Omar. Το κεντρικό θέμα του
περιοδικού αφορά στον σαξοφωνίστα Θοδωρή Ρέλλο (στο εξώφυλλο)· καταγράφεται μια
συνέντευξή του στον Γιώργο Χαρωνίτη, αλλά και η δισκογραφική του παρουσία (μέσα
κι έξω απ’ τους Mode Plagal)
από εμένα. Παρούσα, φυσικά, και όλη η σταθερή ύλη του περιοδικού. Jazz Eye (Small Blues Trap, Φλώρος Φλωρίδης, Spiral Vortex Trio, Κόρε.Ύδρο., Δημήτρης
Καλαντζής…), Ο Ήχος των Εκπλήξεων, Live, Jazz
& Λογοτεχνία (Εικαστικά και Αυτοσχεδιασμοί), Δισκοκριτικές, Auditorium, Δισκορυχείον,
Πράξεις Λόγιας Μουσικής, All that Art…
Στο CD “Organ Jazz” που συνοδεύει το παρόν τεύχος
244/245 (Ιούλιος/ Αύγουστος) ακούμε ηχογραφήσεις του θρύλου Jimmy Smith από
το 1956 έως το 1962, στις οποίες πρωταγωνιστεί φυσικά το hammond organ, αλλά και διάφοροι μουσικοί
κλάσης (Oliver Nelson,
Phil Woods, George Duvivier, Quentin Warren, Donald Bailey κ.ά.).
ωραίο τεύχος.και για μας που προλάβαμε το εορταστικο τευχος πρέπει να το ξαναγοράσουμε για τα 2 cd τον Σεπτέμβρη?βάλτε τα σε κανένα παλιότερο τέυχος που θα επανακυκλοφορήσει πλιζ.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι καλό καλοκαίρι! μήτσος
Μα και τα δύο CD έχουν ξανακυκλοφορήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά, η επανακυκλοφορία του εορταστικού τεύχους (τον Σεπτέμβριο) αφορά σ’ εκείνους που το έχασαν (μαζί με το booklet για την Δισκογραφία της Ελληνικής Τζαζ), επειδή τον Απρίλιο έμεινε λιγότερο από δύο εβδομάδες στα περίπτερα.
Κάποιες ερωτήσεις-διάβασα το καλο βιβλιαράκι για την ελληνική τζαζ δισκογραφία,αλλά διαφώνησα σε κάτι,ο δίσκος του Ross Daly,που ειναι πολύ καλός ωστόσο,τι σχέση μπορεί να έχει με την τζαζ?
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τέλος ασχετες ερωτήσεις,ποιά η γνώμη σας για τους bee gees και με σειρά αξιολόγησεις τους τρεις καλύτερους τους δίσκους.
αυτά τα..ολίγα και περίεργα.
Καλό σας βράδυ
Ι.Α.Α.
Στη δισκογραφία μπήκαν και μερικά άλμπουμ που, κατά τη γνώμη μου, αντιμετωπίζουν την παράδοση μ’ έναν ελεύθερο, αυτοσχεδιαστικό τρόπο. Είναι εκείνα των σχετικών crossovers… Όχι ακραιφνή jazz, αλλά με την αίσθηση μιας προσέγγισης όχι αδιάφορη της jazz.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Bee Gees μού αρέσουν πολύ στην πρώτη pop φάση τους. Βασικά, αναφέρομαι στα δύο πρώτα διεθνή άλμπουμ τους. Το “1st” (που ήταν το τρίτο LP τους) και το “Horizontal”. Ως τρίτο θα έβαζα μία οποιαδήποτε συλλογή, που να έχει μέσα το “Spicks and specks” (το “Best of Bee Gees” π.χ.).
Καλό βράδυ και σ’ εσάς.
Ρε μάγκες, κάθεστε κ ασχολείστε με τους Ex Humans,τα Γκρόβερ κλπ κ όλους τους αόματους της επικράτειας που δεν ξέρανε να παίξουνε μη πώ τι, κ αγνοείτε αυτο το cd του Jimmy Smith που το '59 είχε παραγωγή καλύτερη απο οποιοδήποτε δίσκο της ελληνικής punk - rock δισκογραφίας μέχρι τώρα.Τι να πω ρε Φώντα.Με τα ανύπαρκτα σχόλια ή δε το αγόρασε κανένας το τεύχος (κάτι που απεύχομαι) ή δε το ακούσανε...δε το καταλάβανε...περίεργος είναι ο κόσμος, νάναι καλά ο Χαρωνίτης που έκανε το compilation κ μου έφτιαξε τη μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό καλοκαίρι.
Φ.Ν.
Είναι οι «σταθεροί» που το αγοράζουν κάθε μήνα Φ.Ν., αλλά αυτή τη φορά θα το πάρουν κι άλλοι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι και σ’ εσένα.
CDάρα και αυτό αλλά και το προηγούμενο με Sheila Jordan και Jeanne Lee. Αυτό που κάνει όμως ξεχωριστό αυτό το blog, εκτός των άλλων, είναι η ενασχόληση με όλα αυτά τα διαφορετικά είδη. Αλλιώς θα το διάβαζαν μόνο οι φίλοι της jazz ας πούμε και δεν θα υπήρχαν τόσο διαφορετικές απόψεις και τόση ποικιλία θεμάτων. Μόνον έτσι το πανκιό θα ακούσει τζαζ (και το αντίθετο) και θα προχωρήσει το πράγμα. Μόνο έτσι δηλαδή θα ακούσουμε ελληνικό punk με καλή παραγωγή όπως λες ή θα ανοίξουν jazz club σε όλη την Ελλάδα ή τέλος πάντων δεν θα ακούμε της ίδιες αηδίες σε ραδιόφωνα και μαγαζιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
ενα παραπονο,ασχολειστε με όλα-όχι όμως όλα-σχεδόν τα είδη της μουσικής,από Κοινούση-και εμένα μου αρεσει και τον συμπαθώ-μέχρι γερασιμο λαβράνο και αγνωστα γκρουπ από τα βάθη της Αφρικής-δεν τρελαίνομαι-μέχρι και με death metal συγκροτήματα-ήμαρτον δηλαδή,αυτό δεν είναι μουσική.Ωστόσο απουσιάζουν εντελώς αναφορές στην indie/alternative σκηνή,όπως και στην brit pop και στο grunge.ούτε sonic youth,ούτε smiths, ούτε blur,ούτε chills,ούτε..ούτε..ο bowie έβγαλε καινούργιο δίσκο,όπως και οι my bloody valentine,μια κριτική δεν θα έβλαπτε σε αυτους τους δίσκους
ΑπάντησηΔιαγραφήτις ζήσατε τις εποχές,δεν σας άρεσαν οι συγκεκριμένες σκηνές καθόλου?
Γιώργος Ντ.
Αγαπητέ αναγνώστα ασχολούμαι με ό,τι προλαβαίνω (ό,τι μου επιτρέπει ο χρόνος που αφιερώνω στη μουσική, καθότι κάνουμε κι άλλα πράγματα σε τούτη τη ζωή εκτός από το ν’ ακούμε μουσική) και από ’κείνα θα γράψω μόνο για όσα μ’ ενδιαφέρουν περισσότερο. Για όσα μου παρέχουν την αφορμή κάτι να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Δισκορυχείον δεν είναι (ιντερνετικό) μουσικό περιοδικό. Δεν είναι καν ένα αυστηρό ή τυπικό μουσικό blog. «Τα πάντα» ΜΠΟΡΩ ν’ ακούσω (κι έχω ακούσει), τίποτα δεν απορρίπτω (για αισθητικούς λόγους), αλλά θέση στο blog βρίσκω μόνον για ’κείνα που υπάρχουν στις 1526 έως ώρας αναρτήσεις και, βεβαίως, θέση θα βρω για όλα εκείνα που θα με απασχολήσουν και στο μέλλον…