Ένας μύθος λέει πως σε εποχές κρίσεων, και γενικότερης
ένδειας και χρεοκοπίας, το τραγούδι –ας επικεντρωθούμε σ’ αυτό– αναπνέει διπλά.
Δεν ισχύει. Δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Η νέα «επταετία», αυτή της έσχατης
κρίσης, βάζει βαριά ταφόπετρα και ό,τι αγκομαχούσε κουτσά-στραβά στο ξεκίνημα
τού εικοστού πρώτου, τώρα καταρρέει κάτω από το βάρος του φολκλόρ ή της
βλακείας. (Για το τραγούδι λέμε). Κοινώς, δεν μας σώζει τίποτα.
Υπάρχει ρεύμα. Δεν το αρνείται κανείς. Συνεχές και
εναλλασσόμενο. Έχουμε, εξάλλου, παράδοση στον… άδολο τσολιαδισμό, που μετατρέπεται
μέσα στις εποχές σε εθνεγερτήριο, λένε, σάλπισμα. Έτσι, η έννοια «πατρίδα»
αποκτά κι αυτή νέες διαστάσεις, καθώς από το παραδοσιακό δεξιό μαντρί (που συμποσούται
πια στο κλασικό… μητσοτακο-μπακογιανέικο) περνάει στη… μεταμοντέρνα αριστερά
των σαραντάρηδων και των… χατζατζάρηδων. Ό,τι πείτε πολυχρονεμένε μου βεζύρη,
αλλά, όλα κι όλα, να μη γίνει η Αγιασοφιά τζαμί. Ή, όπως λέει και η παροιμία
του πανσόφου (λέμε τώρα)… από μπροστά παρθένα και από πίσω τρένα…
Αφημένα όλα μέσα σε μια κομματική απροσδιοριστία που δεν
απέχει και πολύ από την πιο επίβουλη χυδαιότητα –καθώς έχουν χαθεί τα ηθικά
βάρη και τ’ αντίβαρα και κανείς δεν ξέρει, πλέον, από πού να φυλαχτεί–, έρχεται
το ελληνικό τραγούδι για να λασπώσει ό,τι ακόμη ανασαίνει.
Το κακό απλώθηκε σε νέες διαστάσεις καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ,
βγαίνοντας απ’ το καβούκι του, άρχισε ν’ απορροφά τα άστεγα του αείμνηστου
ΠΑΣΟΚ. «Περήφανα νιάτα», «τιμημένα γηρατειά» και ό,τι κυλάει ανάμεσα. Το νέο
περιβάλλον τής… «κοινωνικής δικαιοσύνης», της «διαφάνειας και της αξιοκρατίας»,
της «οικονομικής ασφάλειας» και της «αξιοπρεπούς διαβίωσης» (τσιτάτα από το
Δημαγωγικό Μνημείο που ακούει στο όνομα «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης») έθρεψε…
αρκούδες. Κατέβασε από το ντουλάπι της προγιαγιάς κάθε ξεθυμασμένη παλιατζούρα,
σερβίροντάς τη πασπαλισμένη με την άχνη τού δήθεν διεκδικητικού ροκ,
ξεχειλώνοντας Λυκαβηττούς και Βύρωνες. Πού πας ρε… Έρικ; Εδώ δεν είναι
Μοντερέι…
Είχαμε κάποτε τον Διονύση Σαββόπουλο. Τον ωραίο Σαββόπουλο
του ελληνικού ροκ και της δικτατορίας. Όταν η πατρίδα γινόταν μπαίγνιο, μεταξύ
αγιαστούρων και καλαματιανών, ο Σαββό χτύπησε το τέρας με τα ίδια μέσα. Έφτιαξε
το δικό του να-το-πούμε δημοτικό (τον Μπάλλο, τη Μαύρη θάλασσα) αναδεικνύοντας
την πιο βαθειά ελληνικότητα. Εκείνο το ορθό (και όρθιο) κοσμοπολίτικο πνεύμα,
που χαρακτηρίζει τον Έλληνα της ελληνικής παιδείας, κατά το παγκοίνως γνωστό…
ισοκρατικό, από την κλασική αρχαιότητα. Και διέπρεψε. Πριν κι εκείνος στρώσει
καράφλα και κοιλιά και γίνει παππούς σεβάσμιος…
Η συνέχεια εδώ…
Εξαιρετικό
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
ΔιαγραφήΤο άρθρο είναι, κυριολεκτικά, βαρυσήμαντο. Φοβάμαι όμως ότι θα παρεξηγηθεί ουκ ολίγον και οι διατυπώσεις του σε ορισμένα σημεία συντείνουν σε αυτό. Γιάννης
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
ΔιαγραφήΚαι το να παρεξηγηθεί κάτι, αγαπητέ φίλε, μέσα στο πρόγραμμα είναι.
Σε ποιες ακριβώς «διατυπώσεις» αναφέρεσαι; Δεν νομίζω να υπονοείς τα... βρωμόλογα (εκείνα που γράφονται ή εκείνα που υπονοούνται)…
Είσαι ένας άθλιος κειμενογράφος και δήθεν κριτικός μουσικής(?), ή πολιτικός αναλυτής (?)...η επιχειρηματολογία σου πάσχει πανταχόθεν με ασύνδετα (και μόνο στο μυαλό σου σχετικά) φαινόμενα ελληνικής παθογένειας με κριτική σε καλλιτέχνη με πολύ ευρεία αποδοχή που δεν επιβίωσε επειδή τον στήριξε το σύστημα ούτε το μαρκετινγκ αλλά ή αγάπη του κόσμου. Γι συτο λοιπόν και για όλη τη χολή που ξέρασες με αυτό το "άρθρο" σου, συμπεραίνενω ότι η μανούλα σου δεν σε σγάπησε επαρκώς και σε έκανε κομπλεξικάρα..so fuck you anyway που λέει και το γνωστό ασμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.γ: και ναι..σε έψαξα για να σε βρίσω γιατί ούτε η μάνα δου δεν σε ξέρει και τώρα πέρνα στη λήθη..ή και ψόφα..δε με νοιάζει..δε θα το μσθω!
...
Διαγραφή(τρεις τελείες)
υπαρχει και συνεχεια
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.lifo.gr/articles/opinions/104237
Α.Κ.
Της πουτάνας έγινε πάλι ρε Φώντα με το Χαρούλη. Αν είναι δυνατόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω… Τι να σου πω ρε φίλε;
ΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο κείμενο αποτελείται από 1000 λέξεις. Εκείνες που αφορούσαν στον Χαρούλη ήταν 118 (περί το 10% δηλαδή ). Το υπόλοιπο 90% του κειμένου ή έμεινε ασχολίαστο ή παρανοήθηκε (ότι έκανα αρνητική κριτική στον Θ. Παπακωνσταντίνου κ.λπ.).
Προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ τι έγινε…
Αυτό που έγινε, Φώντα, ήταν ότι κατάφερες και έθιξες τα ιερά και τα όσια μιας μεγάλης μερίδας πολιτικά ορθών νεοελλήνων. Και, ως γνωστόν, είναι να μην του θίξεις τα ιερά και τα όσια του νεοέλληνα, γιατί θα θυμώσει και όποιον πάρει ο χάρος. Τι διάολο, για ένα ντέρτι ζούμε.
ΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για το άρθρο, ξεσκεπάζει την κρυφοσκυλάδικη, ψευτοεπαναστατική, τζάμπα μάγκικη, μισαλλόδοξη ψυχή των υπηκόων του μαλακού υπογάστριου των Βαλκανίων.
Β.Α.
απλά, ντρέτα και σταράτα : https://youtu.be/jPWKd-JCU78
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά λόγια παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να μην είμαστε οι περισσότεροι, αλλά δεν είμαστε και λίγοι.
οι περισσοτεροι ειμαστε απλως δεν φωναζουμε.
Διαγραφήκαιρος ηταν για ενα τετοιο αρθρο αν κ απουσιαζει η μποφιλιου κ ο καραμουρατιδης (ιδιως)
ευχαριστω
χρηστος
Αγαπητέ Φώντα, αφήνοντας στην άκρη την οποιαδήποτε κριτική σου, η οποία είναι παραπάνω από θεμιτή, από το κείμενο και γω καταλαβαίνω (ακόμα κι αν ΔΕΝ είναι ο σκοπός σου) ότι συνδέεις (ή προσπαθείς τουλάχιστον να συνδέσεις) την παρούσα πολιτική κατάσταση με τα μουσικά δρώμενα. Και το λέω χωρίς να με θίγει κάτι από τα λεγόμενά σου (άσχετα αν συμφωνώ ή όχι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε θεωρώ όμως ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει τέτοια σύνδεση και για να πω την αλήθεια ΔΕ ΘΕΛΩ να υπάρχει. Η μουσική, μαζί με όλες τις μορφές τέχνης είναι από τα λίγα "αγνά" πράγματα που έχουν απομείνει πια, με τις όποιες παθογένειες φυσικά.
Αν και προσωπικά τους εκτιμώ απεριόριστα, δεν ξέρω πως ακουγόταν ο Σαββόπουλος στ'αυτιά ενός μουσικόφιλου το '69, ούτε ο Ψαραντώνης στις αρχές του '70. Δε θέλω όμως ποτέ να υπάρχει (και δεν υπάρχει ευτυχώς ουσιαστική) σχέση του διαχρονικά διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου με τον κόσμο της μουσικής.
Αυτά τα ολίγα.
Λάμπρος
Αγαπητέ κ. Τρούσα, αξίζει πιστεύω κάποιος μελετητής από το μέλλον, να ασχοληθεί κάποτε με τον στυγνό ατομικισμό που σχεδόν σύσσωμη η α΄εθνική των καλλιτεχνών μας και των ανθρώπων του πολιτισμού επέδειξε τα τελευταία έξι/εφτά χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Αποδεικνύοντας απλά πως, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν είναι παρά ακίνδυνες, ασυνείδητες και κινούμενες αποκλειστικώς περί του ιδίου τους οφέλους μονοπρόσωπες Α.Ε., σφουγγοκωλάριοι της εγχώριας αστικής τάξης και απολογητές της, στην χειρότερη περίπτωση, έως και μουλωχτοί τάχα μου και δήθεν εναλλακτικοί, μα στο βάθος τους καιροσκόποι και τυχοδιώκτες. Κάποιοι απ' αυτούς δε, φαίνεται πως χάνουν και την αρετή της αυτοκυριαρχίας. Πρέπει βλέπετε όπως και δήποτε να υποβάλλουν στον μεγάλο αφέντη τα διαπιστευτήρια τους και ως εκ τούτου αφήνουν να τους ξεφεύγουν κάτι χοντράδες του τύπου "μπορούμε να ζήσουμε όλοι σαν προλετάριοι των 45 ευρώ την εβδομάδα". Αυτοί είναι δυστυχώς και η κρίση τους ξεμπρόστιασε. Αλλά αυτοί ήταν πάντοτε. Εύαισθητοι και ποιητές στα εύκολα, λούηδες και ανώδυνοι παροντοαπόντες όταν τα αγγούρια μπούνε στον κώλο μας. Έτσι κάπως στα αμπέλια του ελληνικού τραγουδιού απλώθηκε την τελευταία εξαετία μια απέραντη σιωπή πέρα ως πέρα. Οι μάλαμες και οι παπακωσταντίνου συνέχισαν να εξαργυρώνουν τον μύθο που πρόλαβαν να χτίσουν από την προηγούμενη δεκαετία αποκλειστικά στις συναυλίες και τα κέντρα. Γιατί σε επίπεδο δημιουργίας ουδέν νεώτερο από το μέτωπο, τουλάχιστον ουδέν το αξιομνημόνευτο για το παρόν και το μέλλον. Αναμασήματα μόνο του ίδιου ύφους που τελικά κούρασε μέσα στην αυτοαναφορικότητά του, στέγνωσε και η έμπνευση σε αρμονίες και μελωδίες, οπότε άστα βράστα. Που είναι οι ποιητές, που είναι οι πρωτοπόροι, οι ταξικά συνειδητοί καλλιτέχνες που θα μιλήσουν με θάρρος και έμπνευση για τον ταξικό, κοινωνικό, οικονομικό πόλεμο που ζούμε; Οι άγγλοι ας πούμε όταν έζησαν την επέλαση της θάτσερ έγραψαν τραγούδια για την εργατική τάξη. Οι εγχώριοι τροβαδούροι ακόμη βολικά ενδοσκοπούν ή ψελλίζουν έντεχνα ερωτόλογα. Συγνώμη για την φλυαρία. Ήθελα να τα πω όμως κάπου, να ξεθυμάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο εμετικό για το τέλος. Διονύσης Σαββόπουλος στα "Νέα" του Σαββάτου: "Είμαστε ρεμπέτ ασκέρ και οι Ευρώπη μας βάζει σε κανόνες". Εκεί που και οι λέξεις ακόμα κοκκινίζουν από την ντροπή τους.
>>Οι εγχώριοι τροβαδούροι ακόμη βολικά ενδοσκοπούν ή ψελλίζουν έντεχνα ερωτόλογα.<<
ΔιαγραφήΣυμφωνώ. Σαν να μη ζούνε στην Ελλάδα. Υπάρχουν λόγοι. Όταν θα γράψω για τους "λόγους" θα γίνει πενταπλάσιος ντόρος.
Φώντα, ξεσκεπάζεις με επιχειρηματα και με αποδείξεις το ότι οι ενασχολούμενοι με το ελληνικο ροκ και με το εντεχνο γενικότερα στην ελλαδα , από κ΄που μπαζει , γιατι δεν εχει ιδεολογία , η μάλλον έχει , τον κοινο παρονομαστη τον αντικομμουνισμό. και εσυ, οταν καμια φορα αναφερεσαι στον κομμουνισμό η στο ΚΚΕ, η πλειοψηφια των αναγνωστων βλαζει καντίλες.....(ερυθηματα)
ΑπάντησηΔιαγραφή;;;
Διαγραφή(απορία εκφράζω)
ξεχασες τον ασιμο ή μου φανηκε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου φάνηκε.
Διαγραφή«Ποιος ήταν ο Νικόλας Άσιμος;»
http://www.lifo.gr/team/music/55884
οκ,ευχαριστω.
ΔιαγραφήΑπό τα δεκάδες σχόλια που δημοσιεύτηκαν κάτω από τα δύο σχετικά άρθρα στο LiFO.gr υπήρχαν κάποια που με ξάφνιασαν θετικώς. Κυρίως, γιατί έθιξαν επιμέρους θέματα, που θα μπορούσε να τα είχα θίξει κι εγώ στο δικό μου κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπήρχε, όμως, και κάποιο σημείο ενός σχολίου, το οποίο θα ήθελα πολύ να το είχα εγώ γράψει. Και θα το έγραφα, ίσως όχι τόσο καίρια, όσο το έγραψε ο συγκεκριμένος σχολιαστής, αλλά εν πάση περιπτώσει θα έπραττα το δικό μου σωστό. Δυστυχώς, ενώ το θυμόμουν έως και λίγο πριν ξεκινήσω τη σύνταξη του άρθρου, καθώς μού είχε επισημανθεί και από φίλο –αναφέρομαι στους λεβεντονιούς τού «Να σταθώ στα πόδια μου»– την πιο κρίσιμη, ας την πούμε έτσι, στιγμή μού διέφυγε.
Μεταφέρω, λοιπόν, εδώ εκείνο που έγραψε ο σχολιαστής «κώστας σ» [14.6.2016 | 14:24].
«Τώρα όλο αυτό από τον Χαρούλη δεν είναι μακρυά από την τίμια “αγανάκτηση” του “Άντε να σταθώ στα πόδια μου” και της λεβεντομαλακίας του “πέσε φράγκα και διορισμούς αλλιώς θα έρθω με τση μπιστόλα τσε θα κάμω επανάσταση”».
Γεια σου ρε Κώστα σ!
Φώντα καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήήθελα να πω μόνο πόσο ζήλεψα το τελευταίο σου κείμενο.
Και πολλές από τις αντιδράσεις ακόμη χρήσιμες και αποκαλυπτικές είναι,
σαν να επιβεβαιώνουν με τον τρόπο τους το νόημα του κειμένου.
Αυτό που δεν παύει να με εκπλήσσει ότι πολλοί δεν διαβάζουν καν το τι γράφεται σε ένα κείμενο, χτίζουν έτσι στο κεφάλι τους μια άποψη φανταστική και μετά σκιαμαχούν μαζί της.
Αντώνης Ξ.
Γεια σου Αντώνη
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ.
>>Αυτό που δεν παύει να με εκπλήσσει ότι πολλοί δεν διαβάζουν καν το τι γράφεται σε ένα κείμενο<<
Εδώ ακριβώς είναι η ουσία.
Αν υπάρχει κάτι που εμένα με στενοχώρησε στη συγκεκριμένη ιστορία (καταλαβαίνεις πώς το λέω το «στενοχώρησε» – ok, εν τέλει δεν με νοιάζει και τόσο ή ίσως και καθόλου) τούτο ήταν η επικέντρωση των περισσότερων σχολιαστών στο θέμα «Χαρούλης».
Αγνόησαν τα 9/10 του κειμένου και εστίασαν στο 1/10. Αυτό αδυνατώ να το καταλάβω ακόμη και τώρα…
(Υπάρχουν εξηγήσεις, αλλά δεν θέλω τώρα να τις κοινοποιήσω).
Όταν το 1/10 του κειμένου περί Χαρούλη το χρησιμοποιείς ως παράδειγμα για τα θεωρητικά που λες στα 9/10, τι περιμένεις δηλαδή;
ΔιαγραφήΚαλά, άσε τώρα τι περίμενα εγώ…
ΔιαγραφήΤο θέμα είναι πως το κείμενο ξεκινάει από κάπου και κάπου καταλήγει. Άμα συμφωνείς με τα 9/10 δεν μπορεί να διαφωνείς με το 1/10. Εκτός άμα διαφωνείς και με τα 9/10, οπότε, τότε, εντάξει…
Tι να σου πω, προσωπικά και να συμφωνεί κανείς σε ορισμένα από όσα λέει, το άρθρο είναι γραμμένο με ένα και καλά μάγκικο ύφος που περισσότερο ανήκει στη φιλοσοφία αυτών που κατακρίνει.
ΔιαγραφήΚι εδώ υπάρχει «λάθος». Το να μένεις στο «μάγκικο ύφος» και να μην βλέπεις την ουσία των γραφομένων. Όχι εσύ… γενικότερα το λέω.
ΔιαγραφήΔεν έγινε ουδεμία προπαρασκευή για να βγει έτσι το ύφος. Προέκυψε από μόνο του. Εξάλλου έχω γράψει κι άλλα τέτοια «μάγκικα» κείμενα, δεν ήταν το πρώτο. Ούτε θα είναι το τελευταίο…
Θυμάμαι σε κάποιες συναυλίες που πήγαινα, τα πρώτα χρόνια του "εκσυγχρονισμού" (Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Περίδης, Χειμερινοί Κολυμβητές), ένα συγκεκριμένο κοινό (χαρακτηριστικοί τύποι, χειμώνας Ψυρρή, Πετράλωνα - καλοκαίρι Ικαρία) να συμπεριφέρονται με τρόπο που έφερνε σε αμηχανία και εμάς τους υπόλοιπους αλλά πολλές φορές και τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Μου έδιναν την εντύπωση πως δεν είχαν έλθει για να ακούσουν κάποιον που θαύμαζαν αλλά να ικανοποιήσουν την αυταρέσκεια τους, κάτι σαν τον λεφτά στο κωλάδικο(πρώτο τραπέζι, λουλούδια, παραγγελιές κλπ) αλλά στο πιο ... τζάμπα και στο πιο αγενές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το κοινό με τα χρόνια απέκτησε μια δυναμική (φταίει και το τζάμπα). Κάποιοι βολεύτηκαν με το να του χαϊδεύουν τ'αυτιά γιατί ήξεραν ότι δε τους παίρνει για περισσότερα (από Θάνο Μικρούτσικο και Βασίλη Παπακωνσταντίνου μέχρι Μάλαμα), κάποιοι την ψώνισαν (λοιποί "έντεχνοι")κάποιοι με σαφώς μεγαλύτερο ταλέντο, λόγω χαρακτήρα, ελαφρώς εγκλωβίστηκαν (Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Τώρα που οι καιροί προστάζουν έθνικ επαναστατική κλαψούρα "υιοθέτησαν" τον Χαρούλη. Είναι το παιδί που τους κάνει τα χατίρια. Ξέρει πως οφείλει την ύπαρξη του σ'αυτούς. Έτσι "φτιάχνονται".
Θα διαφωνήσω ότι είναι οι πολλοί. Οι λίγοι που φωνάζουν είναι. Κάτι σαν τους Original στην ΑΕΚ.
Ι.Χ.