Μπορεί η Καμπύλη να εμφανίστηκε στο ένα και μοναδικό τεύχος
της, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του ’78, ως μια «έκδοση τέχνης», ήταν όμως ένα
περιοδικό με ξεκάθαρη γκέι θεματολογία. Στο περιοδικό συμμετείχε μια ομάδα
ανθρώπων, γνωστοί οι περισσότεροι (και τότε, αλλά ιδίως σήμερα) για τις πολλές
και ποικίλες δραστηριότητές τους. Αυτοί ήταν…
Κατ’ αρχάς ο εκδότης και σκηνοθέτης Νίκος Φατούρος, έπειτα ο
ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής και στιχουργός του ελληνικού ροκ (Λήδα-Σπύρος,
Βλάσσης Μπονάτσος κ.λπ.) Ανδρέας Αγγελάκης (1940-1991) που υπογράφει ως Α.Α., ο
ποιητής, μεταφραστής και άλλα πολλά Λουκάς Θεοδωρακόπουλος (1925-2013), ο Νίκος
Παναγιωτόπουλος (ουδεμία σχέση με τον προσφάτως εκλιπόντα σκηνοθέτη ή τον
ποιητή του «Σύσσημον ή Τα κεφάλαια»), ο
Νίκος Μουρατίδης (με σπουδές σκηνοθεσίας τότε, και αργότερα πρόσωπο της
δισκογραφίας, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, εκδότης κ.λπ.) και ο Τάκης ΣΠ.,
δηλαδή ο Τάκης Σπετσιώτης, γνωστός επίσης σκηνοθέτης («Μετέωρο και Σκιά»),
συγγραφέας και δοκιμιογράφος.
Το περιοδικό τυπωνόταν
κατά βάση από μια παρέα, που είχε προέλθει από τη Σχολή Κινηματογράφου του
Λυκούργου Σταυράκου, καθώς σπουδαστές της Σχολής ήταν οι Φατούρος,
Παναγιωτόπουλος, Μουρατίδης και βεβαίως ο Σπετσιώτης.
Περαιτέρω, οι
Σπετσιώτης και Μουρατίδης είχαν συνεργαστεί (ως σκηνοθέτης ο πρώτος και ως
ηθοποιός ο δεύτερος) σε δύο από τις πιο παλαιές avant queer ταινίες του
ελληνικού κινηματογράφου, τις «Η Λίζα και η άλλη» (1976) και «Καλλονή»
(1977) –η queer τριάδα της εποχής συμπληρώνεται με την «Όπερα» (1976) του
Ανδρέα Βελισσαρόπουλου–, ενώ οι Θεοδωρακόπουλος
και Αγγελάκης ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΑΚΟΕ.
Η συνέχεια εδώ…
Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου, αγαπητέ Φώντα Τρούσα, όχι μόνο για την ''αποσυνάγωγη '' λογοτεχνία κάποιων ατόμων - Αγγελάκης, Θεοδωρακόπουλος-, αλλά και για την γενικότερη κοινωνική μας ιστορία. Κάποιοι άνθρωποι πάλεψαν με τα κοινωνικά ταμπού της δεκαετίας του ' 70, και το ποιο ήταν το ''κλίμα'' της εποχής το δείχνουν βέβαια τα γεγονότα - απαγόρευση της δικής μου μικρού μήκους ταινίας ''Καλλονή'', από την λογοκρισία, δημοσιεύσεις με καταφυγές σε μυστικά αρχικά Α.Α. του αξιόλογου ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη (ήταν, βλέπεις, καθηγητής σε Λύκειο, ή Τάκης Σπ. δικό μου ( υπηρετούσα, όπως έγραψες, στο Ναυτικό). Σπουδαία μαρτυρία επίσης, για το πόσο ευάλωτο ήταν το ''παράλληλο κύκλωμα'' στη χώρα μας για την προβολή και διάδοση τέτοιων έργων. Πάντως αγώνας, έστω και ατομικός ή μικρών περιθωριακών ομάδων, γινότανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και γινόταν αγώνας κ. Σπετσιώτη – κάτι που αποδεικνύεται, βεβαίως, και από τα ντοκουμέντα.
ΔιαγραφήΠολύ σημαντική η περίπτωση του Ανδρέα Αγγελάκη. Σπουδαίος ποιητής και άψογος στιχουργός (εκτός των άλλων).
Μάλιστα μου κάνει εντύπωση πώς και δεν έχει γίνει σαφές πως ο Ανδρέας Αγγελάκης των ποιημάτων, του ΑΜΦΙ, του ακτιβισμού κ.λπ. ήταν το ένα και το αυτό πρόσωπο με τον στιχουργό Ανδρέα Αγγελάκη (Λήδα-Σπύρος, Μπονάτσος, Blue Birds κ.λπ.).
Ίσως, γιατί αυτοί που ασχολούνται με την ποίηση στην Ελλάδα δεν ασχολούνται με τα συγκροτήματα του ελληνικού ροκ και τανάπαλιν. Όσοι ασχολούνται με τα συγκροτήματα δηλαδή, δεν ενδιαφέρονται και τόσο για την ποίηση.
Εμείς, εδώ, προσπαθούμε, πάντως, να ενώσουμε τα… ασύνδετα. Και να δώσουμε πληροφορίες για πολλά και διαφορετικά ζητήματα.
΄Οχι και τόσο...''ασύνδετα'', αγαπητέ. Ποίηση και μουσική θα πηγαίνουν πάντα αγκαλιά και πλάι -πλάι. Και δεν εννοώ την ποίηση του ''μέτρου και της ρίμας'', αναγκαστικά, αλλά και την ελεύθερη ή την ποίηση σε πεζό ρυθμό - γιατί, ακριβώς, ο ρυθμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό της. ΄Οσο για το ροκ - α! πόσο συμφωνώ το ξέρεις.. Μια αγαπημένη μου ποιήτρια είχε αρχίσει, μαθητριούλα, να γράφει παράλληλα με τα παιδικά της ποιήματα και άρθρα για ροκ συγκροτήματα. Η Τζένη Μαστοράκη για την οποία έγραψες ένα ωραίο άρθρο- αφορμή για να γνωριστώ μαζί της και μ' εσένα καλύτερα. Αναρωτιέμαι μελετώντας το ''Μ' ένα στεφάνι φως'' της : Αν δεν είχε περάσει απ' το ροκ νεαρή και το ''Μπητλς και Σία'' θα είχε γράψει τους μουσικότατους μετέπειτα στίχους της τόσο αβίαστα; : '' και νάνι, λιώνουν τα φριχτά μαλάματα, χρόνοι ευγνώμονες λειαίνουν, νάνι, ώσπου να ρθεί, ρόγχος να πάρει, χορηγός, - ο ύπνος, σιγανό πανί,- ο ύπνος, καβαλάρης με δρεπάνι.'' Σ' ευχαριστώ, νάσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διευκρινίσω πως το «ασύνδετα» κ. Σπετσιώτη αφορούσε στην περίπτωση του Ανδρέα Αγγελάκη.
ΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει πουθενά να έχει γίνει η σύνδεση ανάμεσα στον ποιητή/ συνεκδότη του ΑΜΦΙ κ.λπ. με τον στιχουργό των Λήδα-Σπύρος και της «Επικίνδυνης Ισορροπίας» (Μπονάτσος). Μάλιστα σε blogs κάποιοι επαΐοντες αναρωτιούνταν κιόλας αν επρόκειτο για το ίδιο άτομο…
Εις το επανιδείν.
Εσύ που έστειλες εκείνο το ανώνυμο μακρινάρι… Ξέρεις εσύ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το δημοσίευα, αν ήταν δικό σου, έστω και ανώνυμο, και δεν το είχες κάνει copy-paste.
Ξέρεις τι σημαίνει αυτό το σχόλιο για την ψυχολογία ε;
Αν δεν ξέρεις, πήγαινε ρώτα, και μην εκπλαγείς για ’κείνο που θα μάθεις…
Κρυφά μπορεί να είναι πολλά, αλλά… ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον…