ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 54

8/11/2017
ΚΑΤΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ
Χθες το βράδυ άκουγα, και έβλεπα κατά τόπους, τον Νίκο Φίλη στην εκπομπή τού Λιάτσου στο Κόντρα του Κουρή. Τον Φίλη τον ξέρω, όχι προσωπικά, τουλάχιστον από το πανσπουδαστικό συνέδριο του ’87 (στο αμφιθέατρο της πολυτεχνικής στου Ζωγράφου), όταν, παρά τον καταπραϋντικό λόγο του, μάζευε τα καλύτερα χλευαστικά συνθήματα των αριστεριστών, και ως άτομο, τέλος πάντων, ανέκαθεν τον συμπαθούσα και τον… συμπονούσα.
Ο Φίλης είναι ένα από τα ελάχιστα προβεβλημένα άτομα του Σύριζα (μάλλον το μοναδικό), που είναι, δεν το παίζει, ΑΜΗΧΑΝΟ σε σχέση με όλα όσα έχει πράξει, πράττει και πρόκειται να πράξει το κόμμα του (ακόμη και όταν δεν θα βρίσκεται αναγκαστικά στην εξουσία) όλα τα προηγούμενα, τα τωρινά και τα μελλοντικά χρόνια. Δεν θα έλεγα πως υποφέρει κιόλας, αλλά, πάντως, επειδή παραμένει «καλό παιδί» (έτσι νομίζω) δείχνει πως κάτι μέσα του τον βασανίζει. Και πείθει γι’ αυτό.
Δεν υποστηρίζω πως αρκεί, απλώς το επισημαίνω.

8/11/2017
Να μην ξεχνιόμαστε… Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Ψηφίζουμε νωρίς-νωρίς, αμέσως μετά την εκκλησία, για... ανθυπολογιστές των «θεσμών» που έχουν ήδη εξασφαλισμένο ένα 3% από τα… ντιμπέι. Πάμε γερά… 

7/11/2017
Αν υπήρχε περίπτωση ο θρύλος Zeki Müren (στον άλλο κόσμο από 20ετίας) να είχε πάει στην Αγιασοφιά για να ψάλλει το “Anlatılmaz bin dert ile” εγώ θα γονάτιζα και θα προσκυνούσα…
Ήχος Πλάγιος του Β, αλλιώς χιτζάζ… εσείς από την από κει μεριά.

Και μετά καπάκι το «Άξιον εστίν»…

7/11/2017 

Πριν 100 χρόνια μια τέτοια μέρα (με το παλιό ημερολόγιο) το βάθος τ' ουρανού έγινε κόκκινο... 

7/11/2017 

Όποιος, με αφορμή… τρομοκρατικές ενέργειες, χρησιμοποιεί τον όρο «ανομία», για να περιγράψει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είναι μεγάλος αγύρτης.

Όταν η χώρα έχει παραλύσει εδώ και 8 χρόνια, όταν έχει χαθεί το 1/4 του ΑΕΠ, όταν έχουν διαλυθεί συντάξεις, μισθοί, υγεία, παιδεία, κοινωνικά δικαιώματα, όταν η αληθινή ανεργία είναι πάνω από 30%, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πήραν τα μάτια τους και ξενιτεύτηκαν, όταν κόσμος πεινάει, όταν οι εφορίες τρώνε με το έτσι θέλω τα φραγκοδίφραγκα των φουκαράδων από τις τράπεζες, όταν άλλοι χάνουν τα σπίτια τους, όταν πεθαίνουν και αυτοκτονούν, την ώρα που κάποιοι βγάζουν τα κλεμμένα στους «παραδείσους» τρωγοπίνοντας στην υγεία των κορόιδων (όλα αυτά είναι... νόμιμα), τότε το μόνο που απαιτείται, για να μπαίνει στη δημόσια κουβέντα η λέξη «ανομία» (με αφορμή τη δράση των προβοκατόρων), είναι το πιο ελεεινό θράσος.

Ου να μου χαθείτε... νόμιμοι λεμέδες. 

6/11/2017

Καλών προθέσεων εκπομπή για την Οκτωβριανή Επανάσταση, που έμεινε όμως στις προθέσεις. Άργησε να μπει στο θέμα (κακή εκτίμηση χρόνου από τον οικοδεσπότη) και όταν μπήκε, όταν θα… αρπάζονταν οι σταλινικοί με τους τροτσκιστές, δεν υπήρχε πλέον άλλος χρόνος.

Εμ, δεν γίνονται έτσι οι εκπομπές Σαββίδηηη…

5/11/2017 

Σήκωσε κι εσύ μια σημαία, μπορείς...

5/11/2017 

Επειδή το θέμα με τον αφγανό μαθητή τραβάει…

Είμαι εναντίον των μαθητικών παρελάσεων από τότε που παρέλαυνα σχεδόν υποχρεωτικά. Ήμουν πάντα ψηλός και η διμοιρία όφειλε να έχει ένα ντερέκι μονίμως στην… άκρη δεξιά. Η δηθεναριστερά μας λοιπόν έπρεπε να είχε καταργήσει τις άθλιες μαθητικές παρελάσεις, ώστε να απαλλάξει τη δημόσια σφαίρα και από έναν ακόμη αχρείαστο διχασμό. Από τη στιγμή, όμως, που υφίσταται ακόμη μαθητική παρέλαση εγώ θα πω τούτο.

Η κλήρωση είναι ύπατη γελοιότητα. Δείχνει φόβο, ανεπάρκεια και το κλασικό «νίπτω τας χείρας μου» από τη μεριά του υπουργείου. Τη σημαία θα έπρεπε να την παίρνει κάποιος μαθητής που θα ανταποκρινόταν σε κάτι σαν το fair play στον αθλητισμό. Ο κάθε σύλλογος διδασκόντων, εννοώ, θα συνεκτιμούσε διάφορα τινά της μαθητικής ζωής (μέσα, οπωσδήποτε, οι αλτρουιστικές συμπεριφορές και με μεγάλη βαρύτητα στην τελική απόφαση, μέσα και οι επιδόσεις, οι διαγωγές, τα πάντα…) και θα αποφάσιζε σχετικώς. Βεβαίως, το πιο πιθανόν είναι πως θα αντιδρούσαν οι εξωσχολικοί, π.χ. η σχεδόν πάντα αστεία… τάξη που λέγεται «γονείς», αλλά αυτό θα ήταν το λιγότερο. Το περισσότερο θα ήταν πως θα είχαμε συλλόγους διδασκόντων, που θα αναλάμβαναν επιτέλους, έστω και για μία φορά στην επαγγελματική ζωή τους (στο… λειτούργημά τους τέλος πάντων), κάποιαν αληθινή ευθύνη. 

4/11/2015 

To 1985 είχα αγοράσει το “Walls come tumbling down!” των Style Council τόσο σε LP όσο και σε 12ιντσο (είχαν βγει και τα δύο ελληνικά εννοείται), ασχέτως αν, τώρα, 32 χρόνια μετά, δεν έχω κανένα από τα δύο – και δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιον τα χάρισα ή τα πούλησα. Τέλος πάντων, εκείνη την εποχή άκουγα ταυτόχρονα Action –τη συλλογή τής Edsel, που είχε βγει λίγα χρόνια νωρίτερα και την είχα αγοράσει από τον Κοντογούρη– και Style Council, και παρότι το ’85 πίστευα πως το 1965 ήταν μια… προϊστορική εποχή (τώρα νομίζω πως είναι απλώς μια ιστορική) διαπίστωνα μετά χαράς πως η μουσική, που τότε γούσταρα, δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου μέσα σε μια 20ετία!

 Ο μεγαλύτερος «μοντάς» της ιστορίας, ο φοβερός Paul Weller (που μιλάει στα λόγια για «ενότητα» και για «ταξική πάλη»! – έτσι μπράβο αγόρι μου!), σ’ ένα καταπληκτικό τραγούδι… απ’ αυτά που πλέον τα ψάχνεις με το κιάλι στα σύγχρονα συγκροτήματα. Αν και ποιος τα γ@μεί, εδώ που τα λέμε, τα σύγχρονα συγκροτήματα…

(Εντάξει, μερικά είναι καλά. Όσα τραγουδάνε, τέλος πάντων, λόγια με κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες, ντύνοντάς τα με μουσικές γι’ ανθρώπους…).

4/11/2017 

Ο αστείος και αγράμματος Τσίπρας συνάντησε τον 11χρονο αφγανό μαθητή στο Μαξίμου, δίνοντάς του μια ελληνική σημαία και λέγοντάς του τα ακόλουθα: «Να την κρατάς πάντοτε ψηλά και να θυμάσαι ότι στην Ελλάδα ΟΛΑ τα παιδιά απολαμβάνουν παιδεία και ασφάλεια, εγγυημένη από την αγάπη και την αλληλεγγύη του λαού μας».

Πρόκειται για την πιο γελοία και εμετική δήλωση της τελευταίας πολιτικής παραγωγής…

Τα παιδιά στην Ελλάδα βγαίνουν αμόρφωτα από τα σχολεία (όσα έχουν να πληρώσουν καλά φροντιστήρια κάτι μπορεί να μάθουν…) και όσον αφορά στην ασφάλειά τους, απλώς… καίγονται, επειδή η ΔΕΗ τους κόβει το ρεύμα.

Όξω από την παράγκα ρέιιι… 

http://www.protothema.gr/greece/article/630905/asullipti-tragodia-sti-larissa/

http://www.newsit.gr/topikes-eidhseis/agrinio-lipothymise-7xronos-mathitis-apo-tin-peina-i-eksomologisi-tis-miteras-toy-sto-sxoleio/1248942/ 

https://www.patris.gr/2017/09/14/kanoun-idietera-stous-mathites-tous/ 

3/11/2017 

Άλλη μια δηθενιά, που σχετίζεται με τη μουσική και την τρώμε στη μούρη εδώ και 10-15 χρόνια είναι οι μουσικές ταινίες, που πάνε παράλληλα με τα μουσικά διδακτορικά, τη στείρα «αναγέννηση» του βινυλίου, τις record store days, τους «ξεχασμένους» από το παρελθόν που γίνονται ήρωες για μια νύχτα, αλλά στη βάση εξακολουθούν να πεθαίνουν στην ψάθα, τα φετίχ και τα… items, τις συναυλίες τύπου «ήμουν κι εγώ εκεί» και άλλα διάφορα…

Αντιστεκόμαστε και δε βλέπουμε ούτε μουσικές ταινίες…