NOAH PREMINGER - ROB GARCIA / DEAD COMPOSERS CLUB μια ακόμη τζαζοποίηση του Σοπέν

Έχω γράψει αρκετές φορές για τον τενορίστα Noah Preminger στο δισκορυχείον, σημειώνοντας, χοντρικά, πως τα άλμπουμ του “Dark was the Night, Cold was the Ground” (2016) και “Pivot: Live at the 55 Bar” (2015) είναι από τα ωραιότερα των τελευταίων… τζαζ ετών, που, προσωπικώς, έχω ακούσει.

Ο Preminger λειτουργεί με concepts στο κεφάλι του. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τα CD που αναφέραμε πιο πάνω, άλλα και από το προηγούμενο άλμπουμ του, το… μετα-Τραμπ-ικό “Meditations on Freedom” (για το οποίον επίσης έχουμε γράψει στο blog). Σ’ αυτό το concept, που κάθε φορά είναι και διαφορετικό ο Preminger επιχειρεί τώρα να δώσει μια πιο συγκεκριμένη όψη. Με αφορμή ένα αφιέρωμά του, ας το πούμε κι έτσι, στον μεγάλο ρομαντικό τού πιάνου Frédéric Chopin (1810-1849), ο Preminger «ανοίγει» το Dead Composers Club, που προφανώς θα περιλαμβάνει, στο άμεσο μέλλον, κι άλλα ονόματα προς… τζαζική διερεύνηση. Οψόμεθα…

Ο Chopin, θα πρέπει να το πούμε αυτό, είναι ένας από τους περισσότερο τζαζο-διασκευασμένους συνθέτες των περασμένων αιώνων, κάτι που δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Chopin έχουν διασκευάσει π.χ. ο Bill Evans, οι Novi Singers, ο Eugen Cicero, οι Swingle Singers, ο Gerry Mulligan, ο Lee Konitz, ο Arturo Sandoval και δεκάδες άλλοι, για να μην πω εκατοντάδες – πιανίστες ή όχι. Γιατί, άραγε, να συμβαίνει αυτό με τον Chopin; Επειδή ήταν και ο ίδιος βιρτουόζος πιανίστας; Επειδή οι ρομάντζες του (nocturnes, preludes) αποτέλεσαν από ένα σημείο και μετά διέξοδο για μιαν άλλου τύπου jazz, λιγότερο… καταγωγική και περισσότερο σαλονάτη; Δεν ξέρω. Αν και η αλήθεια είναι μία. Πως οι συνθέσεις του Chopin μπορούν εύκολα να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο – και βασικά σε μπαλάντες. Οι δε εναρμονίσεις των μελωδιών, που επιτυγχάνουν εδώ οι βασικοί ενορχηστρωτές τού CD “Chopin Project / with Nate Radley and Kim Cass” [USA. Connection Works Records, 2018], ο τενορίστας Preminger και ο ντράμερ Rob Garcia είναι ουσιαστικές, μιας και κατορθώνουν να στηρίξουν ένα μελωδικό συνεχές, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία – και τούτο, δίχως να παραβλέπουμε την παρουσία των υπολοίπων μελών του κουαρτέτου, δηλ. του Nate Radley κιθάρες και του Kim Cass μπάσο.

Αν ο Preminger και ο Radley αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας το βασικό μελωδικό φορτίο, το rhythm section και ειδικώς ο Garcia είναι όλο εκπλήξεις. Με συνεχή γεμίσματα, κοψίματα, αλλαγές στο τέμπο, ακόμη και με τους νευρικούς ρούλους του κατορθώνει και στρώνει πάντα ωραίο παιγνίδι (αληθινά τον απολαμβάνεις στο “Prelude Op28 No8 in F# minor”).

Επαφή: www.noahpreminger.com