ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 144

19/2/2019

>>Το 2018 μετράει μόνο 440 τίτλους. Νούμερα που μαρτυρούν μια ακόμη συρρίκνωση της δισκογραφίας, η παραγωγή της οποίας πλησιάζει εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ’80. Οπως λέει στην «Κ» ο Π. Δραγουμάνος, το 1979 η ετήσια παραγωγή ήταν 609 δίσκοι, το 1980 καταγράφονται 566 και το 1982 συνολικά 505. «Το 2018 είναι ακόμη μικρότερη». Ολα αλλάζουν, η τεχνολογία, οι συσκευές αναπαραγωγής ήχου μαζί και οι συνήθειές μας.<< 

Το ότι κυκλοφόρησαν το 2018 440 ελληνικοί δίσκοι σε φυσικές μορφές είναι, όπως και να το κάνουμε, ένα σωστό νούμερο. Και το ότι γυρίζουμε στα νούμερα των early 80s, μετά τις απίστευτες υπερβολές των 00s, είναι επίσης πολύ θετικό. Ας πάμε και πιο κάτω δηλαδή. Μακάρι να βγαίνει σε φυσική μορφή ό,τι αξίζει να τυπώνεται σε τέτοια. Η τζαζ, το ροκ, το έντεχνο τραγούδι, τα λαϊκά, τα δημοτικά… Η ποπ ας βγαίνει μόνο ψηφιακά, δεν τρέχει τίποτα.
Και στην Αμερική έτσι γίνεται εξάλλου. H jazz, το blues, η country, το rock (με όλα τα παρακλάδια του και με πρώτο το «μέταλλο») εξακολουθούν να τυπώνονται σε φυσικές μορφές. Και το pop hip-hop ακόμη δίνει φυσικές μορφές, αλλά εκεί δεν είναι το κύριο (είναι μειοψηφία).
Συνεπώς, για τον ακροατή αυτών των ιστορικών ειδών, που είναι μιας ηλικίας (και που έχει τα φράγκα ν’ αγοράσει ένα βινύλιο), δε γεννάται θέμα… Για τα κέρδη της βιομηχανίας, τώρα, δε μας πέφτει λόγος. Αυτοί έχουν βρει τον τρόπο, κομμάτι-κομμάτι, να ξεφραγκιάζουν την πιτσιρικαρία. 

17/2/2019

To A Generation in Motion του David Pichaske, ένα από τα καλύτερα βιβλία για το ροκ που γράφτηκαν ποτέ, το έχω από τα χρόνια του ’90, αλλά προσφάτως αγόρασα και την ελληνική μετάφρασή του (Μια Γενιά σε Κίνηση), των εκδόσεων Κουκκίδα (βγήκε το 2016). Δεν έχω διαβάσει ακόμη το ελληνικό βιβλίο και δεν ξέρω πότε θα το διαβάσω (όταν το διαβάσω θα γράψω κιόλας κάποια λόγια), αλλά τώρα θέλω να πω τούτο.
Άιντε σε περιοδικά, σε εφημερίδες και σε σάιτ να γράφουμε… Πάπα Τζον Κριτς, Τζον Μπαρμπάτα, Ντίγκερς, Αδερφές ΜακΓκουάιαρ, Σαπλ και Γκαρόφαλο, Σάγκινο, Μασκόγκι και δε συμμαζεύεται (εγώ ούτε εκεί το κάνω, δηλαδή αποφεύγω να το κάνω), αλλά σ’ ένα βιβλίο για το ροκ –δεν μ’ ενδιαφέρει να μιλήσω, τώρα, για άλλα βιβλία– δεν πρέπει να υπάρχει κανένα όνομα γραμμένο με ελληνικά στοιχεία. Ακόμη και ο… Ντίλαν πρέπει να γράφεται Dylan.  

Τα βιβλία για το ροκ απευθύνονται σε ειδικό κοινό, δεν απευθύνονται σε άσχετους μ’ αυτά τα θέματα, και κανένας σοβαρός αναγνώστης δεν μπορεί να ανεχθεί να βλέπει τα ονόματα που αγάπησε μέσα από τους δίσκους και τα (ξένα) βιβλία ή και τα περιοδικά, γραμμένα στα ελληνικά.
Εγώ ακόμη και τον τίτλο του βιβλίου θα τον ήθελα στα αγγλικά, παράλληλα με την ελληνική μετάφρασή του.
Ελληνικά τα γράφανε στους Μοντέρνους Ρυθμούς του ’60, που ήταν περιοδικό, όταν ο κόσμος δεν ήξερε αγγλικά, ούτε εξοικειωμένος ήταν με τη δισκογραφία.
Το Μια Γενιά σε Κίνηση… χάνει απ’ αυτή την κίνηση. 

16/2/2019

Γερός ηθοποιός ο Bruno Ganz (RIP). Ακόμη και στο βαρετό Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα του Αγγελόπουλου έπαιζε καλά... 

[μια φωτό του από την ταινιάρα του Φράνκλιν Σάφνερ The Boys from Brazil - ή Ανθρωποκυνηγητό σε δύο ηπείρους, όπως τη μάθαμε και την απολαύσαμε στην Ελλάδα] 

15/2/2019 

Πολιτικό τραγούδι μπορεί να είναι και ο ύμνος της χούντας, αλλά όταν μιλάμε για «πολιτικό τραγούδι» στην Ελλάδα εννοούμε το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, ορισμένων συνοδοιπόρων του (Χρήστος Λεοντής, Μάνος Λοΐζος π.χ.) και των επιγόνων του (Θάνος Μικρούτσικος, Θωμάς Μπακαλάκος π.χ.). Ο Χατζιδάκις έχει από ελάχιστη έως μηδαμινή σχέση με το «πολιτικό τραγούδι» (αναγνωρίζω ως τέτοιο, για παράδειγμα, τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης» από Τα Παράλογα, αλλά, αν έγραφα βιβλίο, ακόμη κι αυτό το τραγούδι δεν θα το ενέτασσα στην κύρια αφήγηση, μα σ’ ένα παράρτημα). [Φυσικά, ο «Μεγάλος Ερωτικός» δεν είχε ποτέ την παραμικρή σχέση με «πολιτικό τραγούδι» -έχω εξηγήσει παλιότερα γιατί- και όσοι μεταφέρουν αυτή τη φιλελέδικη αερολογία, από ’δω κι από ’κει, θα με βρίσκουν πάντα απέναντί τους].
Και βεβαίως όταν μιλάμε για «πολιτικό τραγούδι» στην Ελλάδα (έτσι στενά οριοθετημένο, ώστε να μπορούμε να συνεννοούμαστε και να είμαστε ιστορικώς ορθοί), αναφερόμαστε μόνο σ’ ένα τραγούδι της Αριστεράς, της ευρύτερης Αριστεράς (που θα περιλαμβάνει φυσικά και τους αριστεριστές και την αναρχοαυτονομία – τον Άσιμο π.χ.).
Είναι… δικό μας θέμα το «πολιτικό τραγούδι» θέλω να πω. Δεν θα το χαρίσουμε ούτε στον συμπαθέστατο Τουρνά, ούτε στον Ρόμπερτ Ουίλιαμς…

[επειδή ακούω κάτι περίεργα πάλι, το έγραψα το παραπάνω, δεν μου ήρθε έτσι στο βρόντο]