Πριν
από λίγες μέρες, στις 11 Φεβρουαρίου, έφυγε από τη ζωή ο Αντώνης Καλογιάννης,
ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, που, ειδικά στις δεκαετίες του ’60 και του ’70,
ερμήνευσε πολύ σημαντικό ρεπερτόριο. Μίκη Θεοδωράκη, φυσικά, σε πρώτη εκτέλεση,
μα και Δήμο Μούτση, Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Χατζηνάσιο, Αργύρη Κουνάδη, Ηλία
Ανδριόπουλο κ.ά. Ξεχωριστή θέση σ’ αυτό το ρεπερτόριο έχουν τα τραγούδια, οι
συνθέσεις του Ζωρζ Μουστακί (Georges Moustaki), ενός πολιτογραφημένου Γάλλου
τραγουδοποιού, γεννημένου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες-Εβραίους
γονείς (από την Κέρκυρα), πολύ αγαπημένου και στην Ελλάδα.
Όπως γράφτηκε πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες, ο Αντώνης Καλογιάννης ξεκίνησε να τραγουδάει το 1966 και ήταν βασικά ανακάλυψη του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος τον χρίζει επίσημα τραγουδιστή σε μια περιοδεία του στην τότε Σοβιετική Ένωση (Νοέμβριος 1966).
Το πρώτο, πρωτότυπο έργο του Μίκη Θεοδωράκη που ερμήνευσε ο Αντώνης Καλογιάννης φαίνεται πως ήταν το «Η Ηλικία της Γειτονιάς μου» (έξι τραγούδια σε στίχους Μιχάλη Παπανικολάου), τον Δεκέμβριο του ’66, στην μπουάτ Το Τζάκι (Μουρούζη 11), μαζί με την Μαρίζα Κωχ και με συνοδεία από τους Γιάννη Διδίλη πιάνο, Λάκη Καρνέζη μπουζούκι και Βαγγέλη Παπαγγελίδη μπάσο. Τούτο αναφέρει ο Αστέρης Κούτουλας στο βιβλίο του Ο μουσικός Θεοδωράκης [Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, 1998].
Θα
συνεχίσει να τραγουδά στο Τζάκι και στις αρχές της επόμενης χρονιάς (1967),
μαζί με την Μαρία Φαραντούρη, ο Α. Καλογιάννης, αλλά μετά την επιβολή της
δικτατορίας, το κλείσιμο της μπουάτ και την φυλάκιση τού Μίκη Θεοδωράκη
(Αύγουστος 1967) τα πράγματα θα δυσκολέψουν πολύ.
Ο Μ. Θεοδωράκης τόσο από την φυλακή, όσο και από το σπίτι του στο Βραχάτι λίγο πιο μετά, βρίσκει τον τρόπο να διοχετεύει το έργο του στους τραγουδιστές και τους μουσικούς του (καθώς οτιδήποτε δικό του ήταν απαγορευμένο από το καθεστώς), να προβάρεται κρυφά (όλο αυτό το υλικό), αλλά να μην μπορεί να ακουστεί πουθενά.
Μάλιστα, στους περισσότερους απ’ αυτούς τους κύκλους τραγουδιών («Τα Λαϊκά», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Επιφάνια Αβέρωφ», «Κατάσταση Πολιορκίας», «Τα Τραγούδια του Ανδρέα» και «Νύχτα Θανάτου», όλα συντεθειμένα την διετία 1967-68) η συμμετοχή τού Αντώνη Καλογιάννη ήταν ακρογωνιαία – ένα γεγονός που, από μόνο του, μεγιστοποιεί το στάτους τού τραγουδιστή. Και όχι μόνον τότε, σ’ εκείνη την δύσκολη συγκυρία, μα και σήμερα και στο μέλλον.
Μια φωνή, που εξέφρασε στα πέρατα του κόσμου, μέσα από εκατοντάδες συναυλίες, την ανάγκη για δημοκρατία, ελευθερία και αξιοπρέπεια, στην Ελλάδα και παντού, είναι μεγάλη κληρονομιά – η οποία δεν ξέρουμε αν έχει κατανοηθεί, όπως πρέπει, από τους πάντες. Τι χρωστάμε, δηλαδή, σ’ αυτούς τους τραγουδιστές. Στον Αντώνη Καλογιάννη ή την Μαρία Φαραντούρη.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μέσα στο ’68, παίρνεται η μεγάλη απόφαση. Η ορχήστρα και οι τραγουδιστές πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό, να διαδώσουν το έργο τού Μίκη Θεοδωράκη, μα και να κάνουν γνωστή την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, από τους συνταγματάρχες.
Φεύγει πρώτος ο Α. Καλογιάννης, ενώ ακολουθούν οι μουσικοί και η Μαρία Φαραντούρη – όλοι με προορισμό το Παρίσι. Η ομάδα στήνεται, το γκρουπ σχηματίζεται, αρχίζουν οι συναυλίες (απόντος, πάντα, του Μ. Θεοδωράκη), ενώ σημαντικοί γάλλοι τραγουδιστές, ηθοποιοί και διανοούμενοι ευαισθητοποιούνται και συμπαραστέκονται στους εξόριστους έλληνες καλλιτέχνες. Ένας από τους πρώτους ήταν και ο Ζωρζ Μουστακί...
Η συνέχεια
εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/antonis-kalogiannis-zorz-moystaki-i-filia-kai-i-synergasia-dyo-xehoriston-kallitehnon
Όπως γράφτηκε πολλές φορές τις τελευταίες ημέρες, ο Αντώνης Καλογιάννης ξεκίνησε να τραγουδάει το 1966 και ήταν βασικά ανακάλυψη του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος τον χρίζει επίσημα τραγουδιστή σε μια περιοδεία του στην τότε Σοβιετική Ένωση (Νοέμβριος 1966).
Το πρώτο, πρωτότυπο έργο του Μίκη Θεοδωράκη που ερμήνευσε ο Αντώνης Καλογιάννης φαίνεται πως ήταν το «Η Ηλικία της Γειτονιάς μου» (έξι τραγούδια σε στίχους Μιχάλη Παπανικολάου), τον Δεκέμβριο του ’66, στην μπουάτ Το Τζάκι (Μουρούζη 11), μαζί με την Μαρίζα Κωχ και με συνοδεία από τους Γιάννη Διδίλη πιάνο, Λάκη Καρνέζη μπουζούκι και Βαγγέλη Παπαγγελίδη μπάσο. Τούτο αναφέρει ο Αστέρης Κούτουλας στο βιβλίο του Ο μουσικός Θεοδωράκης [Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, 1998].
Ο Μ. Θεοδωράκης τόσο από την φυλακή, όσο και από το σπίτι του στο Βραχάτι λίγο πιο μετά, βρίσκει τον τρόπο να διοχετεύει το έργο του στους τραγουδιστές και τους μουσικούς του (καθώς οτιδήποτε δικό του ήταν απαγορευμένο από το καθεστώς), να προβάρεται κρυφά (όλο αυτό το υλικό), αλλά να μην μπορεί να ακουστεί πουθενά.
Μάλιστα, στους περισσότερους απ’ αυτούς τους κύκλους τραγουδιών («Τα Λαϊκά», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Επιφάνια Αβέρωφ», «Κατάσταση Πολιορκίας», «Τα Τραγούδια του Ανδρέα» και «Νύχτα Θανάτου», όλα συντεθειμένα την διετία 1967-68) η συμμετοχή τού Αντώνη Καλογιάννη ήταν ακρογωνιαία – ένα γεγονός που, από μόνο του, μεγιστοποιεί το στάτους τού τραγουδιστή. Και όχι μόνον τότε, σ’ εκείνη την δύσκολη συγκυρία, μα και σήμερα και στο μέλλον.
Μια φωνή, που εξέφρασε στα πέρατα του κόσμου, μέσα από εκατοντάδες συναυλίες, την ανάγκη για δημοκρατία, ελευθερία και αξιοπρέπεια, στην Ελλάδα και παντού, είναι μεγάλη κληρονομιά – η οποία δεν ξέρουμε αν έχει κατανοηθεί, όπως πρέπει, από τους πάντες. Τι χρωστάμε, δηλαδή, σ’ αυτούς τους τραγουδιστές. Στον Αντώνη Καλογιάννη ή την Μαρία Φαραντούρη.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μέσα στο ’68, παίρνεται η μεγάλη απόφαση. Η ορχήστρα και οι τραγουδιστές πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό, να διαδώσουν το έργο τού Μίκη Θεοδωράκη, μα και να κάνουν γνωστή την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, από τους συνταγματάρχες.
Φεύγει πρώτος ο Α. Καλογιάννης, ενώ ακολουθούν οι μουσικοί και η Μαρία Φαραντούρη – όλοι με προορισμό το Παρίσι. Η ομάδα στήνεται, το γκρουπ σχηματίζεται, αρχίζουν οι συναυλίες (απόντος, πάντα, του Μ. Θεοδωράκη), ενώ σημαντικοί γάλλοι τραγουδιστές, ηθοποιοί και διανοούμενοι ευαισθητοποιούνται και συμπαραστέκονται στους εξόριστους έλληνες καλλιτέχνες. Ένας από τους πρώτους ήταν και ο Ζωρζ Μουστακί...
https://www.lifo.gr/culture/music/antonis-kalogiannis-zorz-moystaki-i-filia-kai-i-synergasia-dyo-xehoriston-kallitehnon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου