Το άλμπουμ τού τραγουδοποιού Δημήτρη Κάσσαρη «Νεροσταγόνες»
[Protasis Music, 2018] έχει δυο-τρία χρόνια πίσω του, αλλά αυτό δεν θα
μας εμποδίσει να γράψουμε τα σχετικά, από την στιγμή που έφθασε στα χέρια μας.
Ο Δ. Κάσσαρης είναι παλαιός τραγουδιστής, καθώς εμφανίζεται
στην δισκογραφία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, κάνοντας, κατά καιρούς,
πιο εμφανή την παρουσία του και μέσω «συμμετοχών», μα και δια των προσωπικών
άλμπουμ του. Το τελευταίο απ’ αυτά είναι οι «Νεροσταγόνες» από τον Οκτώβριο του 2018 (αν και σ’ ένα βιογραφικό τού τραγουδοποιού διαβάζουμε «Ιούνιος 2019»).
Στις «Νεροσταγόνες» μελοποιούνται τρίστιχα του Γιάννη Ρίτσου, παρμένα προφανώς από το βιβλίο του «3Χ111 τρίστιχα» [Κέδρος, 1987].
Στις «Νεροσταγόνες» μελοποιούνται τρίστιχα του Γιάννη Ρίτσου, παρμένα προφανώς από το βιβλίο του «3Χ111 τρίστιχα» [Κέδρος, 1987].
Αυτές τις μελοποιήσεις αποδίδουν η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Πάνος Μπούσαλης και ο
συνθέτης, ενώ στην ενορχήστρωση συμμετέχουν οκτώ μουσικοί, με μερικά πολύ
γνωστά ονόματα ανάμεσά τους (όπως ο Μάνος Αβαράκης σε φυσαρμόνικες και φλάουτα,
ο Σταύρος Παργινός σε τσέλο και μαντολίνο, ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης σε κιθάρες,
μαντολίνο και μπαλαλάικες, που έχει επιμεληθεί και την ενορχήστρωση σε τέσσερα
από τα τραγούδια του CD
κ.ά.).
Το συνολικό άκουσμα είναι «έντεχνο», με τους δύο τραγουδιστές, τον Μπούσαλη και την Αντωνοπούλου, να ανακαλούν στη μνήμη... Μητσιά-Τσανακλίδου από τα μέσα του ’70 και το «Αχ.. Έρωτα» του Χρήστου Λεοντή.
Δηλαδή δεν είναι οι φωνές των νέων τραγουδιστών, που μοιάζουν μ’ εκείνες των παλαιών, αλλά ο τρόπος τού Κάσσαρη, οι μελωδίες του κ.λπ., και βεβαίως οι ενορχηστρώσεις που κουβαλούν κάτι παλαιικό, φτιαγμένο όμως με δουλειά και με ταλέντο.
Υπάρχουν λοιπόν εδώ κομμάτια, που είναι πάρα πολύ όμορφα, όπως τα «Της ωραίας γυναίκας» (Μπούσαλης), «Το χρονόμετρο» (Αντωνοπούλου), «Νυχτοπεταλούδα» (Μπούσαλης) και «Λεϊμονιές πορτοκαλιές» (Αντωνοπούλου), με όλο το άλμπουμ να προβάλλει μιαν ενότητα αισθητική, η οποία το ανεβάζει ακόμη πιο πολύ.
Και βεβαίως είναι και οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου, απλοί, ολιγόλογοι, κατά βάση ερωτικοί, αλλά μεστοί σε εικόνες, που βρίσκουν εδώ, μέσω του Δ. Κάσσαρη, μερικές πολύ αξιόλογες μελοποιήσεις.
Επαφή: info@protasismusic.gr
Το συνολικό άκουσμα είναι «έντεχνο», με τους δύο τραγουδιστές, τον Μπούσαλη και την Αντωνοπούλου, να ανακαλούν στη μνήμη... Μητσιά-Τσανακλίδου από τα μέσα του ’70 και το «Αχ.. Έρωτα» του Χρήστου Λεοντή.
Δηλαδή δεν είναι οι φωνές των νέων τραγουδιστών, που μοιάζουν μ’ εκείνες των παλαιών, αλλά ο τρόπος τού Κάσσαρη, οι μελωδίες του κ.λπ., και βεβαίως οι ενορχηστρώσεις που κουβαλούν κάτι παλαιικό, φτιαγμένο όμως με δουλειά και με ταλέντο.
Υπάρχουν λοιπόν εδώ κομμάτια, που είναι πάρα πολύ όμορφα, όπως τα «Της ωραίας γυναίκας» (Μπούσαλης), «Το χρονόμετρο» (Αντωνοπούλου), «Νυχτοπεταλούδα» (Μπούσαλης) και «Λεϊμονιές πορτοκαλιές» (Αντωνοπούλου), με όλο το άλμπουμ να προβάλλει μιαν ενότητα αισθητική, η οποία το ανεβάζει ακόμη πιο πολύ.
Και βεβαίως είναι και οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου, απλοί, ολιγόλογοι, κατά βάση ερωτικοί, αλλά μεστοί σε εικόνες, που βρίσκουν εδώ, μέσω του Δ. Κάσσαρη, μερικές πολύ αξιόλογες μελοποιήσεις.
Επαφή: info@protasismusic.gr
Ευχαριστώ πολύ για την τιμή και την παρουσίαση του έργου μου στη σελίδα σας. Στο βιογραφικό προτιμώ να γράφω όπως καταχωρήθηκε σε αρχείο στον κατάλογο της ελληνικής δισκογραφίας, Ιούνιο του 2019, αν και δεν έχει σημασία όσο το υλικό του δίσκου και η άποψή σας για αυτό και σας ευχαριστώ πολύ. Καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή