ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤZΙΡΙΤΑΣ το “Gonzo Bliss” είναι το δεύτερο άλμπουμ του

Ο νεαρός Οδυσσέας Τζιρίτας (Odysseas Tziritas) είχε κάνει την έκπληξη, όσοι το θυμόσαστε, με το άλμπουμ του “Butterflies”, πρόπερσι, οπότε τώρα επανέρχεται, στα 19 του χρόνια, μ’ ένα δεύτερο CD, όχι τόσο «μαύρο» (όπως ήταν το πρώτο του) και εν πάση περιπτώσει πολύ περισσότερο ροκ, που τιτλοφορείται “Gonzo Bliss” [Hard Pass Records / Sound Effect Records , 2020]. Σ’ αυτό το CD δίπλα στον Ο. Τζιρίτα (που γράφει τα τραγούδια, τραγουδά, παίζει κιθάρες, μπάσο και πλήκτρα) στέκονται οι Matt Ierapetritis κιθάρα, φωνή, John Papanikolaou ντραμς, Sofia Assimakopoulou φωνή και Achilles Charmpilas σύνθια, εφφέ, οπότε όλοι αυτοί μαζί είναι υπεύθυνοι για τον ήχο του άλμπουμ – για τα vibes, που αυτό εκτοξεύει συνεχώς και αμετακλήτως προς τα έξω.

Γιατί το “Gonzo Bliss” διαθέτει πολύ ισχυρό δυναμικό, με συνθέσεις-τραγούδια, κοφτά, έντονα, ουσιωδώς ακατέργαστα, παθιασμένα, ερμηνευμένα σε κάθε διάστασή τους με σφοδρότητα και πάθος. Φυσικά, ο Ο. Τζιρίτας έχει το γενικό πρόσταγμα, όμως και η συνεισφορά των υπολοίπων δεν είναι μικρή – καθότι εδώ ακούμε, όπως και να το κάνουμε, μια μπάντα, και όχι έναν loner τραγουδοποιό.
Αυτό που κάνει εντύπωση στο “Gonzo Bliss”, το οποίον εντυπωσίαζε και στο “Butterflies”, δεν είναι τόσο η πανσπερμία των υπαινιγμών του (θα πούμε στη συνέχεια), όσο το γεγονός πως όλοι αυτοί οι υπαινιγμοί, όλες αυτές οι αναφορές, μαζεύονται και συσπειρώνονται, προκειμένου να δημιουργηθούν πολύ καλά τραγούδια. Αυτό από το οποίον πάσχει η κοινότητα...
Το rock, που γουστάρει ο Ο. Τζιρίτας, είναι αυτό της δεκαετίας του ’90, όμως τούτο δεν λέει κάτι από μόνο του, γιατί μέσα σ’ αυτό σύμπλεγμα, που αποτελείται από grunge και funk στοιχεία, παρεισφρέουν και ουκ ολίγες άλλες ποικιλίες, ένα μεγάλο, τέλος πάντων, κομμάτι τής ευρείας pop.
Προσωπικώς ακούω ακόμη και Frank Zappa στο “Elephant man”, ακούω καθαρό gospel στο “Sharp knife”, ακούω αρχαϊκό blues στο “Explain / escape”, ακούω Beatles στο “Dude”, ακούω glam-rock και T. Rex στο “Takes one to know one”, ακούω David Bowie στο “Future pop”…
Τώρα, πώς είναι δυνατόν σ’ ένα άλμπουμ, δέκα κομματιών, να υπάρχουν τόσες πολλές και αντιδιαμετρικές αναφορές και αυτό (το άλμπουμ) τελικώς να μην παραπαίει... ε αυτό, δεν είναι εύκολα εξηγήσιμο. Μία, μόνον, εξήγηση ευσταθεί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Ο Οδυσσέας Τζιρίτας είναι ένας ταλαντούχος μουσικός, ένας πολύ ταλαντούχος μουσικός, πού κάνει, σε τόσο νεαρή ηλικία, έναν δεύτερο δίσκο ίδιον με τον πρώτο του, όσον αφορά στον πλουραλισμό και τον έλεγχο τού υλικού του, αλλά κι ένα βήμα παραπέρα, όσον αφορά στην ουσία και το βάθος της τραγουδοποιίας του. Άρα καλύτερον. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα παιδί 19 ετών;
(Και το λέμε τούτο δίχως να του αναγνωρίζουμε ελαφρυντικά, δίχως να είμαστε συγκαταβατικοί απέναντί του).
Επαφή: www.soundeffect-records.gr