Η
σημαντική ελβετίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Sylvie Courvoisier
έχει καινούριο άλμπουμ, με το τρίο της, στην γνωστή μας (ελβετική) Intakt Records.
Στο παρόν CD, το “Free Hoops” [Intakt Records, 2020], που είναι
γραμμένο στην Αμερική, η Courvoisier, που παίζει
πιάνο και συνθέτει φυσικά, συνεργάζεται με δύο πολύ γνωστούς (αμερικανούς)
μουσικούς, τον κοντραμπασίστα Drew Gress και τον ντράμερ Kenny
Wollesen. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας
καταγράφεται σε εννέα tracks, από τετράλεπτα
έως εννιάλεπτα, τα οποία, κάθε φορά, είναι αφιερωμένα και κάπου. Υπάρχουν, για
παράδειγμα, tracks που είναι αφιερωμένα στους Mark
Feldman (αμερικανός βιολιστής), John Zorn
(γνωστός τοις πάσι), στον θρύλο μαέστρο Claude
Thornhill, στους μουσικούς του τρίο της κ.λπ.,
κάτι, που, σε ειδικές γραμμές, και όχι σε γενικές, δείχνει και τις αναφορές της
Courvoisier, υπονοώντας ίσως και έναν τρόπο
εμφάνισής τους στα δικά της patterns.
Η jazz της Sylvie Courvoisier δεν είναι ούτε free-improv, ούτε mainstream φυσικά, ούτε στενά... ποιητικά contemporary (σ’ ένα στυλ ECM για παράδειγμα). Διαθέτει φυσικά ουκ ολίγα αυθόρμητα στοιχεία, με παιξίματα μέσα-έξω στο πιάνο, ή με δοξάρι και τσίμπημα στο μπάσο, συν τις μικρο-κρουστές εδώ κι εκεί παραβιάσεις (ακούμε το “Birdies of paradise / for Drew Gress”), αλλά από την άλλη δεν αποδοκιμάζει την μελωδικότητα, την παραστατικότητα, την φυσική ρυθμική ακολουθία, κάθε τι τέλος πάντων, που θα μπορούσε να κάνει την «προχωρημένη», σε κάθε περίπτωση, jazz της να παρακολουθείται με ενδιαφέρον και με άνεση.
Ευρωπαϊκή
jazz, δεν το συζητούμε αυτό, την οποίαν οι σπουδαίοι
αμερικανοί συνοδοιπόροι τής Sylvie Courvoisier την έχουν στο τσεπάκι τους.
Η jazz της Sylvie Courvoisier δεν είναι ούτε free-improv, ούτε mainstream φυσικά, ούτε στενά... ποιητικά contemporary (σ’ ένα στυλ ECM για παράδειγμα). Διαθέτει φυσικά ουκ ολίγα αυθόρμητα στοιχεία, με παιξίματα μέσα-έξω στο πιάνο, ή με δοξάρι και τσίμπημα στο μπάσο, συν τις μικρο-κρουστές εδώ κι εκεί παραβιάσεις (ακούμε το “Birdies of paradise / for Drew Gress”), αλλά από την άλλη δεν αποδοκιμάζει την μελωδικότητα, την παραστατικότητα, την φυσική ρυθμική ακολουθία, κάθε τι τέλος πάντων, που θα μπορούσε να κάνει την «προχωρημένη», σε κάθε περίπτωση, jazz της να παρακολουθείται με ενδιαφέρον και με άνεση.
Επαφή: www.intaktrec.ch/
Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Yellow Box (τεύχος
#6, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου