LOVE MACHINE: Düsseldorf – Tokyo [Unique
Records, 2021]
Πεντάδα από το Düsseldorf, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο δισκορυχείον με το άλμπουμ της “Mirrors & Money” το 2019, οι Love Machine (δηλαδή οι Richard Eisenach μπάσο, synth-μπάσο, φωνητικά, Jan Lammert rhodes, πιάνο, synth, όργανο, Noël Lardon ντραμς, κρουστά, φωνητικά, Marcel Rösche τραγούδι, Felix Wursthorn κιθάρες, synth, τραγούδι, Hendrik Siems κιθάρα, lap-steel, φωνητικά), επανέρχονται με μιαν ολοκαίνουρια δουλειά τους, την “Düsseldorf – Tokyo”, που εμφανίζει κάποιες ιδιαιτερότητες.
Η πρώτη απ’ αυτές τις ιδιαιτερότητες αφορά στον στίχο, ο
οποίος είναι κυρίως στην γερμανική γλώσσα. Δεύτερον, πολλά κομμάτια τού νέου
άλμπουμ τους, που εντάσσεται στον χώρο της ψαγμένης pop, είναι μέσου και αργού τέμπου, με τη
φωνή τού Marcel Rösche, να ακούγεται πάνω από
τα μουσικά μέτρα, βαριά, αργή, κάπως άχρωμη και με μια ψευδο-κρουνερίστικη
αίσθηση. Δεν μπορώ να καταλάβω πού υπάρχει σοβαρότητα στο “Düsseldorf – Tokyo”
και από πού τέλος πάντων αρχίζει ένα παιγνίδι (σοβαρό κι αυτό, πάντως), μέσα
στο οποίο εισχωρεί και η ιαπωνική κουλτούρα, με την φουτουριστική εικόνα της.
Πολύ περίεργο στην εξέλιξή του άλμπουμ, αναμφισβήτητα pop-rock, το ξαναλέμε, εντός του οποίου παρεισφρέουν ποικίλα στοιχεία, είτε με την σοβαρή προοπτική τους, είτε ως καρικατούρες. Να, για παράδειγμα, εκείνο το εισαγωγικό “Düsseldorf – Tokyo”, με τον στίχο “die motoren laufen langsam heiss”, που μοιάζει να αποτείνει τιμή στην «μοτόρικη» σκηνή της γερμανικής πόλης (Neu! κ.λπ.) και με την αναπαράσταση ενός ελαφρού «μοτορισμού» με... φυσικά μέσα.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές στο “Düsseldorf – Tokyo”, πολύ καλά παιξίματα, ηχογράφηση, παραγωγή, εικαστικό πακέτο, όπως και δυο αγγλόφωνα τραγούδια εκεί στο τέλος, το rhythm n’ blues “That mean old thing” και το περισσότερο garage-punky “The animal”, που μπορούν να ξεσηκώσουν.
Το ξαναλέμε... μυστήριο τραίνο αυτοί οι Love Machine, αλλά αποδεκτοί.
Επαφή: www.lovemachine-band.de, www.uniquerecords1988.bandcamp.com
VESTINDIEN: Null [Dark Essence Records, 2021]
Υπάρχουν πάνω από μια δεκαετία οι Vestindien, από το Bergen της Νορβηγίας, μια ουσιωδώς σκληρή τετράδα (Torjus Slettsnok φωνή, Simon Skøien κιθάρες, Pål Eirik Veseth μπάσο, Karl Johan Johannessen ντραμς), που κινείται στο μεταίχμιο hard core και «μετάλλου» (με στοιχεία black και thrash). Χοντρικώς, θα χαρακτηρίζαμε τον ήχο των Vestindien και ως old school, καθώς στα pattern τους ανακατεύονται και άλλες αναφορές, που μπορεί να ξεκινούν ακόμη και από τα seventies (τα γνωστά Sabbath-ικά «κατεβάσματα»), φθάνοντας φυσικά έως το σήμερα. Εννοούμε πως τον ήχο των Νορβηγών μπορούμε να τον ακούσουμε και σε συγκροτήματα όπως οι συμπατριώτες τους Eldamar, οι Ρώσοι Elderwind κ.λπ.
Το μεγάλο προτέρημα των Vestindien είναι βασικά οι μελωδικές αρετές τους. Ιδίως στα κάπως πιο αργά, ή και στα ελαφρώς πιο αργά κομμάτια τους, οι μελωδίες τους... σαρώνουν, και τραγούδια όπως τα “Null” και “Ormegard” (που διαθέτουν και κιμπορντικές παρεμβάσεις) μόνον ως πρότυπα μπορείς να τα εκλάβεις.
Οπωσδήποτε το συνολικό πλαίσιο είναι «μαύρο», τα φωνητικά συχνά ακολουθούν την growl άποψη, το ρυθμικό τμήμα είναι «ακούνητο», με απίθανες ρυθμικές γραμμές, ενώ οι κιθάρες (με τα πλήκτρα, όπου απαιτείται) προσδίνουν σφοδρή επική ένταση, που σμπαραλιάζει τα πάντα στο πέρασμά της.
Συγκρότημα που μετράει, πολύ, πάρα πολύ, και όχι μόνον για τους φίλους του είδους είναι οι Vestindien.
Επαφή: www.darkessencerecords.no
MEER: Playing House [Karisma Records, 2021]
Στην Νορβηγία γίνεται πολύ καλή δουλειά προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, και προς όλα τα επίπεδα. Είναι γνωστό αυτό. Δεκάδες ονόματα, σε κάθε ιδίωμα, πρωταγωνιστούν όχι μόνον εντός της χώρας (εννοείται), μα και στην Ευρώπη ή και τον κόσμο. Υπάρχουν μουσικά σχολεία, στούντιο και κλαμπ, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα (διάβαζε αρκτικά) μέρη της χώρας, με τους μουσικούς να έχουν πολλές και ποικίλες καλύψεις από φορείς κ.λπ. Θυμάμαι κάτι που διάβαζα σε σχέση με το blues στην Νορβηγία, πριν από καμιά 20ετία κι είχα εντυπωσιαστεί, με το βάθος της ενασχόλησης, εκεί, ακόμη και σ’ αυτό το τόσο ιδιαίτερο είδος. Περιττό να πούμε πως (και) το progressive rock, σε όλες τις διαστάσεις του, είναι ένα genre με τεράστιο βάθος στην Νορβηγία. Δεν είναι μόνον η παράδοση από την δεκαετία του ’70, είναι και τα σημερινά σχήματα, που «σκάνε» συνεχώς, πλουτίζοντας την τοπική και όχι μόνον πινακοθήκη. Γράψαμε για τους Needlepoint πριν από λίγες μέρες (για να μην πω πως ακόμη και οι πιο πάνω Vestindien διαθέτουν prog στοιχεία) και λέμε τώρα μερικά λόγια για τους Meer, μιαν πολυμελή ομάδα, την οποία αποτελούν οι: Johanne Kippersund φωνή, Knut Kippersund φωνή, Eivind Strømstad κιθάρα, Åsa Ree βιολί, Ingvild Nordstoga Eide βιόλα, Ole Gjøstøl πιάνο, Morten Strypet μπάσο, Mats Lillehaug ντραμς.
Πεντάδα από το Düsseldorf, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο δισκορυχείον με το άλμπουμ της “Mirrors & Money” το 2019, οι Love Machine (δηλαδή οι Richard Eisenach μπάσο, synth-μπάσο, φωνητικά, Jan Lammert rhodes, πιάνο, synth, όργανο, Noël Lardon ντραμς, κρουστά, φωνητικά, Marcel Rösche τραγούδι, Felix Wursthorn κιθάρες, synth, τραγούδι, Hendrik Siems κιθάρα, lap-steel, φωνητικά), επανέρχονται με μιαν ολοκαίνουρια δουλειά τους, την “Düsseldorf – Tokyo”, που εμφανίζει κάποιες ιδιαιτερότητες.
Πολύ περίεργο στην εξέλιξή του άλμπουμ, αναμφισβήτητα pop-rock, το ξαναλέμε, εντός του οποίου παρεισφρέουν ποικίλα στοιχεία, είτε με την σοβαρή προοπτική τους, είτε ως καρικατούρες. Να, για παράδειγμα, εκείνο το εισαγωγικό “Düsseldorf – Tokyo”, με τον στίχο “die motoren laufen langsam heiss”, που μοιάζει να αποτείνει τιμή στην «μοτόρικη» σκηνή της γερμανικής πόλης (Neu! κ.λπ.) και με την αναπαράσταση ενός ελαφρού «μοτορισμού» με... φυσικά μέσα.
Υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές στο “Düsseldorf – Tokyo”, πολύ καλά παιξίματα, ηχογράφηση, παραγωγή, εικαστικό πακέτο, όπως και δυο αγγλόφωνα τραγούδια εκεί στο τέλος, το rhythm n’ blues “That mean old thing” και το περισσότερο garage-punky “The animal”, που μπορούν να ξεσηκώσουν.
Το ξαναλέμε... μυστήριο τραίνο αυτοί οι Love Machine, αλλά αποδεκτοί.
Επαφή: www.lovemachine-band.de, www.uniquerecords1988.bandcamp.com
Υπάρχουν πάνω από μια δεκαετία οι Vestindien, από το Bergen της Νορβηγίας, μια ουσιωδώς σκληρή τετράδα (Torjus Slettsnok φωνή, Simon Skøien κιθάρες, Pål Eirik Veseth μπάσο, Karl Johan Johannessen ντραμς), που κινείται στο μεταίχμιο hard core και «μετάλλου» (με στοιχεία black και thrash). Χοντρικώς, θα χαρακτηρίζαμε τον ήχο των Vestindien και ως old school, καθώς στα pattern τους ανακατεύονται και άλλες αναφορές, που μπορεί να ξεκινούν ακόμη και από τα seventies (τα γνωστά Sabbath-ικά «κατεβάσματα»), φθάνοντας φυσικά έως το σήμερα. Εννοούμε πως τον ήχο των Νορβηγών μπορούμε να τον ακούσουμε και σε συγκροτήματα όπως οι συμπατριώτες τους Eldamar, οι Ρώσοι Elderwind κ.λπ.
Το μεγάλο προτέρημα των Vestindien είναι βασικά οι μελωδικές αρετές τους. Ιδίως στα κάπως πιο αργά, ή και στα ελαφρώς πιο αργά κομμάτια τους, οι μελωδίες τους... σαρώνουν, και τραγούδια όπως τα “Null” και “Ormegard” (που διαθέτουν και κιμπορντικές παρεμβάσεις) μόνον ως πρότυπα μπορείς να τα εκλάβεις.
Οπωσδήποτε το συνολικό πλαίσιο είναι «μαύρο», τα φωνητικά συχνά ακολουθούν την growl άποψη, το ρυθμικό τμήμα είναι «ακούνητο», με απίθανες ρυθμικές γραμμές, ενώ οι κιθάρες (με τα πλήκτρα, όπου απαιτείται) προσδίνουν σφοδρή επική ένταση, που σμπαραλιάζει τα πάντα στο πέρασμά της.
Συγκρότημα που μετράει, πολύ, πάρα πολύ, και όχι μόνον για τους φίλους του είδους είναι οι Vestindien.
Επαφή: www.darkessencerecords.no
Στην Νορβηγία γίνεται πολύ καλή δουλειά προς όλες τις μουσικές κατευθύνσεις, και προς όλα τα επίπεδα. Είναι γνωστό αυτό. Δεκάδες ονόματα, σε κάθε ιδίωμα, πρωταγωνιστούν όχι μόνον εντός της χώρας (εννοείται), μα και στην Ευρώπη ή και τον κόσμο. Υπάρχουν μουσικά σχολεία, στούντιο και κλαμπ, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα (διάβαζε αρκτικά) μέρη της χώρας, με τους μουσικούς να έχουν πολλές και ποικίλες καλύψεις από φορείς κ.λπ. Θυμάμαι κάτι που διάβαζα σε σχέση με το blues στην Νορβηγία, πριν από καμιά 20ετία κι είχα εντυπωσιαστεί, με το βάθος της ενασχόλησης, εκεί, ακόμη και σ’ αυτό το τόσο ιδιαίτερο είδος. Περιττό να πούμε πως (και) το progressive rock, σε όλες τις διαστάσεις του, είναι ένα genre με τεράστιο βάθος στην Νορβηγία. Δεν είναι μόνον η παράδοση από την δεκαετία του ’70, είναι και τα σημερινά σχήματα, που «σκάνε» συνεχώς, πλουτίζοντας την τοπική και όχι μόνον πινακοθήκη. Γράψαμε για τους Needlepoint πριν από λίγες μέρες (για να μην πω πως ακόμη και οι πιο πάνω Vestindien διαθέτουν prog στοιχεία) και λέμε τώρα μερικά λόγια για τους Meer, μιαν πολυμελή ομάδα, την οποία αποτελούν οι: Johanne Kippersund φωνή, Knut Kippersund φωνή, Eivind Strømstad κιθάρα, Åsa Ree βιολί, Ingvild Nordstoga Eide βιόλα, Ole Gjøstøl πιάνο, Morten Strypet μπάσο, Mats Lillehaug ντραμς.
Λέμε, δηλαδή, για ένα 8μελές συγκρότημα, που κινείται στον χώρο του μελωδικού,
ντελικάτου progressive rock,
φέρνοντας στη μνήμη συγκροτήματα όπως οι Renaissance για παράδειγμα. Και νομίζουμε
πως αυτή είναι η καλύτερη και η μεγαλύτερη κουβέντα, που μπορούμε να γράψουμε
για τους Meer, τις
θαυμάσιες μελωδίες τους (που κατακρατούν και φολκλορικά στοιχεία εννοείται) και
την «συμφωνική», γενικότερα, προσέγγισή τους
Επαφή: www.karismarecords.no
Επαφή: www.karismarecords.no
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου