ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΣΤΑΣ melting pot

Ο Δημήτρης Κούστας (Dimitris Koustas) είναι συνθέτης-ακορντεονίστας και σ’ αυτό το άλμπουμ του, το “Melting Pot” [DNAlabel, 2020], συνεργάζεται με τον κοντραμπασίστα Λουκά Γιαννακίτσα. Έχουμε, δηλαδή, μιαν ηχογράφηση μόνο για δύο όργανα, κάπως «περίεργη» από μουσικής-ηχητικής πλευράς, αλλά πάντως ενδιαφέρουσα.

Δεν ξέρουμε αν είχε κατά νου του την Pauline Oliveros ο Δημήτρης Κούστας, όταν ετοίμαζε το συγκεκριμένο CD (την αμερικανίδα ακορντεονίστρια αβαντ-γκαρντίστρια, που είχε ηχογραφήσει και μόνο με κοντραμπάσο, π.χ. το “Accordion to Bass” με τον Michael T. Bullock), αν και δεν το πολυνομίζω, πάντως το “Melting Pot” διαθέτει στοιχεία αβαντ-γκάρντιας, συνδυασμένα με έντεχνα ή και με φολκλορικά (στοιχεία).
Είναι διάχυτος, πάντως, ο πειραματισμός, ή μάλλον η διάθεση για περιπέτεια στο “Melting Pot”, κάτι που φαίνεται από το παραγόμενο αποτέλεσμα (όπως και από τον τρόπο χρήσης των οργάνων, που δεν είναι άμοιρος, φυσικά, και αυτός, του οριστικού τελειώματος).
Βεβαίως, η μουσική που ακούγεται στο άλμπουμ είναι πλήρης αισθητικώς (εξάλλου πλήρες είναι σαν όργανο το ακορντεόν), και μάλιστα δίχως να ξενίζει με τα απίθανα ώρες-ώρες ηχοχρώματά της (άκου το κομμάτι “Ubud” ή και άλλες διάφορες στιγμές σε ποικίλα tracks, όπως στο “Haiku” για παράδειγμα).
Φυσικά, στο μπάσο, έχουμε παιξίματα και με δοξάρι και με τσίμπημα (πιτσικάτο), ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου κρουστοί ήχοι εισβάλλουν στο γενικότερο πλαίσιο, προσθέτοντας σ’ αυτό μιαν ακόμη ποικιλία.
Γενικώς, η μουσική που ξεπηδά από το “Melting Pot” είναι έντονη, με πολλά στοιχεία μελετημένου, έχω την αίσθηση, αυτοσχεδιασμού, είναι πάντα ρέουσα, δίχως ποτέ να χάνει το μέτρο και δίχως να πελαγοδρομεί. Και τα έξι tracks, που έχουν 4λεπτες-5λεπτες διάρκειες, είναι ισορροπημένα από κάθε άποψη, με το γενικότερο άκουσμα να κρίνεται ως κάτι περισσότερο από ενδιαφέρον.
Επαφή: www.facebook.com/koustasd1978/