ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ο ήλιος της αυκής

Ο Βασίλης Φιλίππου είναι ένας κύπριος μουσικός (συνθέτης, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και χειριστής κρουστών), που τώρα έχει έτοιμο το πρώτο(;) προσωπικό CD του, το οποίον τιτλοφορείται «Ο Ήλιος της Αυκής» [Ιδιωτική Έκδοση, 2020]. To CD περιλαμβάνει εννέα tracks και οι βασικοί συμμετέχοντες σ’ αυτό είναι οι: Βασίλης Φιλίππου φωνή, μπεντίρ, τόμπακ, ρεκ, Μιχάλης Κουλουμής βιολί, βιόλα, Γιάννης Κουτής ούτι, κιθάρες, Meir Gassenbauer νέυ και Μιχάλης Μέσσιος κοντραμπάσο. Δίπλα σ’ αυτούς τούς μουσικούς, σε ορισμένα κομμάτια, ακούγονται και οι Efrén López-Sanz κοπούζ (έγχορδο, που μοιάζει με τον ταμπουρά), Ζαχαρίας Σπυριδάκης λύρες και Μαριάννα Φιλίππου αφήγηση. Απ’ όλο αυτό το προσωπικό οι López-Sanz και Σπυριδάκης είναι πολύ γνωστοί, καθώς ο Ισπανός έχει συμμετοχές στους L'Ham De Foc, La Banda Del Pepo, Yeden κ.ά. (υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον) συνεργαζόμενος πολλές φορές και με έλληνες μουσικούς της ethnic σκηνής, ενώ και ο λυράρης Σπυριδάκης συναντιέται σε διάφορους «παραδοσιακούς» και «έντεχνους» δίσκους.
Όπως αντιλαμβάνεστε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ της ευρύτερης ethnic μουσικής, με πολλά όμως ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα «εθνικό» άκουσμα του συρμού, μα για μια πολύ καλά πλαισιωμένη τραγουδιστική-ορχηστρική πρόταση, που αφορά στις λεγόμενες «μουσικές της Ανατολικής Μεσογείου», με ιδιαίτερη όμως κατεύθυνση προς το παραδοσιακό κυπριακό μέλος.

Δύο βασικά χαρακτηριστικά του «ήλιου της αυκής». Πρώτον, όλες οι μουσικές είναι πρωτότυπες (δεν υπάρχουν διασκευές). Δεύτερον, πρωτότυποι είναι, επίσης, και οι στίχοι, γραμμένοι, μάλιστα, στο ελληνοκυπριακό ιδίωμα (υπάρχει κι ένα τραγούδι στην ελληνική καθομιλουμένη). Από τα εννέα, δε, κομμάτια τού CD μόλις τρία είναι τα ορχηστρικά («Αύρα Ι», «Ελιά», «Αύρα ΙΙ... Αμφιλύκη»), ενώ τα υπόλοιπα έξι είναι τραγούδια.
Το να αντιμετωπίσεις, από κριτικής απόψεως, ένα υλικό παραδοσιακής κατεύθυνσης, που δεν είναι όμως παραδοσιακό, αλλά επώνυμο, δηλαδή «έντεχνο» δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, επειδή, και σε κάθε περίπτωση, η σύγκριση με τα παραδοσιακά ηχογραφήματα θα είναι πάντα μη-ευνοϊκή για τo επώνυμo. Τούτου δοθέντος, «Ο Ήλιος της Αυκής» έχει να τα βάλει μ’ έναν σκόπελο, τον οποίον μπορεί να μην τον υπερβαίνει φυσικά... βγάζοντας φτερά, αλλά σε κάθε περίπτωση περνάει σιμά του, τον παραπλέει, δεν πέφτει πάνω του. Υπάρχει λοιπόν η γνώση, όπως και ο σεβασμός για ’κείνο που παραδόθηκε, αλλά από την άλλη υπάρχει και μιαν αδήριτη ανάγκη να εκφραστεί το «παλαιό» με όρους σημερινούς, οι οποίοι όροι, όμως, να μην αδικούν το γενικότερο περιβάλλον. Δεν είναι εύκολο, αλλά ο νεαρός Φιλίππου, που πρέπει να είναι γύρω στα 30, ξέρει να πράττει το σωστό, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές, σε αναίτιες και αβαθείς δήθεν-καινοτομίες, προκαλώντας χωρίς λόγο και με αβέβαια αποτελέσματα. Όλα στον «ήλιο της αυκής» είναι κάτω από τον πλήρη έλεγχό του, το υλικό του είναι και συνθετικώς και στιχουργικώς πολύ ενδιαφέρον, η φωνή του επίσης είναι εξαιρετική (με σωστή άρθρωση, χρώμα, έκταση, τεχνική και συναίσθημα), ενώ και τα παιξίματα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα, αφού τόσο στα τραγούδια, όσο και στα ορχηστρικά η έννοια του γκρουπ, δεν χάνεται ποτέ, με τον παικτικό σεβασμό (και προς το γενικώς παραδιδόμενο, αλλά κι έτσι όπως διοχετεύεται αυτός από τον έναν οργανοπαίκτη προς τον άλλον) να βγαίνει πάνω από κάθε σύνθεση, από κάθε τραγούδι.
Η προσοχή που έχει δοθεί σε κάθε τι που αφορά στον ήχο τού «ήλιου της αυκής» περνάει και στα εξωτερικά στοιχεία, στο εξώφυλλο, στο ένθετο, σ’ αυτά που διαβάζεις εκεί, σε οτιδήποτε. 

Πολύ ποιοτική δουλειά, που λαμβάνει υψηλό βαθμό, για κάθε διάστασή της.
Επαφή: www.vassilisphilippou.com